(2 TEMMUZ PAZAR)
Bu sabaha annemin rahatsızlanması ve eve gitmek istemesiyle uyandık. Benim işime yardım etmek ve kızlara bakmak için elinden gelenin fazlasını yaptığını biliyorum, çok yorulduğunu da. Hayatımı organize edemediğim için kendime kızıyorum, birdenbire yardımı kesmekten bahsettiği için ona da... Şimdi bunca birikmiş sipariş ve kızların zorlaşan rutininin altından nasıl kalkacağım? Bize ikizlerle başından beri yatılı yardımcı + oyun ablası lazımmış diye düşünüyorum. Emirli ve Artur en zorlusu; evde bakıcı varken bile kızlar bana sarıyor, nasıl daha çok çalışacağım?
Öyle berbat hissediyorum ki; kendine güvensiz, suçlu, hayatımı baştan beri yanlış kurgulamışım gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder