İçinde düştüğüm kuyudan bir türlü çıkamıyorum 3 yıldır- çırpındıkça dibe batıyor gibiyim.
Biliyorum; kimse belirleyemez benim değerimi-yine de, yine de işte hazmedemiyorum!
Biliyorum aslında; ben algımı değiştirdiğim anda gerçekliğim değişecek- ama yapamıyorum, gelmiyor içimden.
Küskünüm, kızgınım, umutsuzum.
Olmak istediğim yerden en uzaktayım.
(28 ARALIK)
Öyle güzel ki ortak sahip olduklarımız; kızlarımız, kedilerimiz, evlerimiz... Hepsi benim için öyle kıymetli ki, kaybetmeyi göze alamıyorum, bozmak istemiyorum. Kızların beni asık suratlı görmelerini istemiyorum hiç.
Peki bu kırgınlıkla nasıl baş edeceğim? Değersizlik duygusuna nasıl yenilmeyeceğim?
Bu sabah kızlarla Beyaz Fırın'da kahvaltıya gittik, ilk birlikte dışarı çıkışımız olmasa da, ilk kez bu kadar uzağa gittik ve bu kadar uzun oturduk hep beraber. Heyecanlıydık!
Buranın ortamı rahat ve kahvaltı hep çok iyi, ardından caddede yürümek de keyifliydi. Çok özlediğim bir şeydi, kışın hava elverdikçe tekrarlamayı umuyorum.
Açıkçası, dünden beri aklımda çıkaramadığım, beni çok üzen gündemden uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. Reset atmasam devam edemeyecek gibiydim, nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum bu kötülükle. Görmezden gelemiyorum, ama bir şeyi de değiştiremiyorum. Tek dileğim; insanoğlu için biraz farkındalıkla gelen anlayış, hasetten uzak içgörü...
(25 ARALIK)
Sabah dengemi sarsan bir olaya öfkeyle tepki verince, yogayla güne başlamak istedim. belki 3 ay aradan sonra bugün yogaya geri döndüm ve zorlansam da çok iyi geldi.
Kertenkele, dolphin plank ve hatta shavasana-temel pozları içine girerek yapmaya çalıştım. Yeni yılda, kendimi yogada daha fazla geliştirmek istiyorum.
Bugünkü gündemden dolayı-bahsetmek bile içime dokunuyor- kendimi çok güçsüz, zayıf ve etkisiz hissettim. Ne kadar çabalasak da yetemiyoruz, bu organize kötülükle baş edemiyoruz gibi geldi. Hayata tutunmak işte böyle zamanlarda çok zor geliyor, bu dünyada yaşamanın bedeli çok ağır oluyor benim için.
Tüm canlılara şefkat ve sevgi duyabildiğimiz, iyilikte bir araya geldiğimiz bir yeni yıl diliyorum hepimize...
(24 ARALIK)
Emirli'ye cumadan geldiğimiz günleri seviyorum, bana pandemide kapalı kaldığımız zamanları hatırlatan bir hissi vardı bugünün de.
Hava öyle soğudu ki sabah tarla kırağı kaplıydı, bazı yerler incecik buz tutmuş... Erken uyandım, kızları doyurup pakladıktan sonra tam kendime güzel bir kahvaltı hazırlayacaktım ki elektrikler kesildi. Alt kata inince şöminedeki ateşin de sönmüş olduğunu gördüm, ev hemen soğuyacak diye endişelendim önce.
Ateşi yeniden harlayıp, bir bardak da çay koyunca keyfim yerine geldi, ortalığın sessizliğine ayak uydurup meditasyona oturdum. Hocamın sesi, adeta benle konuşur gibi "az ötemden sıcaklığı yayılan çıtır çıtır sesleri duyulan ateş"ten bahsetmeye başladı, gözlerimi yumdum...
Evimdeydim.
(23 ARALIK)
Aslında çok büyük olmayan, geçici sorunlarla karşılaştığımda çocuk gibi küskün hissettiğimi fark ettim. Baş edemeyecekmişim gibi güçsüz ve hayat bana neden hep böyle sorunlar getiriyor, der gibi bıkkın hissediyorum... Oysa hayat bana hep bu sorunları getirmiyor ve herkes gibi ben de sorunlarla yüzleşebilirim. Bir süre sonra gündemimde olmayacak meselelere neden bu kadar enerjimi harcıyorum ki?
Birkaç gün uzaklaşıp önümüzdeki hafta tekrar ele almak, yeniden konuşup bir sonuca bağlamak iyi olacak. Hafta sonu kendimi biraz dinlendirmek istiyorum...
(21 ARALIK)
Bu sene yılbaşı hediyelerimi Türkiye'de olduğuna inanamadığım bir derneğe bağış yapmak için seçtim; Angelsfarm Sanctuary İzmir'de geniş bir alana yayılmış çiftlikte yüzlerce kurtarılmış hayvanı barındıran, ölümden kurtardıkları hayvanlara yeni bir şans veren bu muhteşem insanlara ne kadar yardım edebilirsem o kadar mutlu olacağım.
(20 ARALIK)
Kızlarla birlikte ev düzenimiz, günlük rutinimiz ve aslında yavaş yavaş hayat tarzımız da değişiyor... Onlara örnek olmak, ya da miras bırakmak istediklerimizi önce bizzat kendimiz yapmak ve yaşamak durumundayız-ki gerçek bir iz bırakabilelim.
Kendimi bu son haftalarda epeyce eleştiriyorum; telefona bağımlı yaşıyor gibiyim, bulunduğum an muhtemelen zor ve sıkıcı geldiğinden sürekli elim telefona kayıyor. Gerçek hayatta bir şey yaşayamadığım için, sanal bağlar kurmaya çalışıyorum, online alışveriş, online sergiler ve online izlenen videolarla vaktimi dolduruyorum.
Yeni yıl niyetlerimden biri de; olduğum yer ve ana odaklanarak, daha "gerçeklik"te yaşamak...
(19 ARALIK)
Kızların son birkaç gündür devam eden anlam veremediğim aşırı huzursuzluğu bizi yordu, tok oldukları halde sürekli ağlıyor ve uyumuyorlar, bu kadar bağırıp çağırışın sebebinin gaz olduğuna inanmakta zorlanıyorum ve başka bir dertleri mi var diye endişeleniyorum...
Geçenlerde dışarı çıkmayı özlediğimden yakınırken, bugün yeter ki sağlıklı ve huzurlu olsunlar da evde sakince bir yemek yiyelim, diyecek duruma geldim. Basit görünen şeylerin kıymetini çabuk unutuyoruz.
(18 ARALIK)
Emirli'ye giderken yolda Stollen almak için uğradığımız Beyaz Fırın'da gördüğüm 2 çocuklu bir çekirdek ailenin düşündürdükleri; tahminen geliri yüksek, muhtemelen eğitimli ve Türkiye ortalamasına göre daha fazla imkanları olan yetişkinler bile mutsuzlar. gereksiz bir gerginlik havası hissediliyor her hareketlerinde, en ufak bir aksiliğe tahammülleri yok gibi, bu güzel kahvaltının tadını çıkarmaktan uzaklar. İnsanlığın içinde kıvrandığı en büyük pandemi, mutsuzluk ve huzursuzluk olsa gerek...
(17 ARALIK)
İhtimaller
Bu kadarcık yerde kapana kısılmış hissetmeyi reddediyorum- hayat alabildiğine geniş dışarıda, biliyorum.
Bu coğrafyanın kaygılandıran hayat tarzına ait olmayı kabullenmiyorum-hayat sonsuz ihtimallerle dolu.
Her gün yeni bir gün, her an yeni bir ihtimal ve biz sandığımızdan daha özgürüz aslında...
(16 ARALIK)
Chicago'da bir blues barda tesadüf ettiğim deli dolu çingene müzisyenlerle sabaha kadar dans ettiğim gecenin hayalini kuruyorum... Terli ve kahkahalı gecenin sabahına karşı sohbetimiz, "entegre edilen zeka" ve "düşünen aklın ötesinde" kitabına evriliyor. Lacivert gökyüzüne bakarak devrile kalka yürüdüğümüz sokaklar bana yabancı, ama evimde hissediyorum...
(15 ARALIK)
İçimde bir şeyler sanırım kalıcı olarak değişiyor, son 2 yıllık sürecin beni getirdiği bu yerde...
Bu sene yılbaşı soframızın şiddetsiz olmasını istiyorum; tabağımızda ölü hayvan olmayacak.
Hediyelerimi kurtarılmış hayvan barınağına bağış yaparak aldım, arkadaşlarımın yeni bir eşyaya ihtiyaçları yok bence- bu onları daha çok mutlu edecek.
Yeni yıla doğru içimde bir dönüşümün şekillendiğini hissediyorum...
(14 ARALIK)
Ülkenin vaziyeti hepimizin kapılıp gittiği bir sel kadar öngörülemez ve ürkütücü... Bu ortamda yaşamak, iş yapmak mümkün mü kaygılanmadan?
Zaten ben her sene sonu biraz hesap kitap işlerine kafa yormaktan bunalır, bir parça başarımı sorgularım-bu kez iyice sıkılıyor içim. Normalde akşam bir şeyler içmeye çıkar, soğuk havada yürür atardım kaygılarımı-şimdi evde kalıyor olmak daha da zorlaştırıyor...
Bugün kendime bir saatlik uyku molası ayırdım, hep tetikteyim tabi, uyurken hiç rahat değilim aylardır. Uykuya dalarken bile rahatlayamıyorum, 2 saatte bir uyanmaya programlanmışım çoktan. Yine de dinlenmek iyi geldi, öğleden sonra da yağmurda yürüdüm biraz. Kendime yeni yıl için bir ajanda ve yeşil kalemler seçtim, hep severim takvim ve ajanda almayı, planlamayı, kağıda yazmayı...
İşlerle alakalı biraz stresli ve genel olarak enerjisiz hissediyorum; zaten uykusuzluk, yorgunluk beni zorluyor. Bir yerden başlamam gerek biliyorum, yeniden yoga yapmaya, ama enerjim kalmıyor. Belki de biraz daha zamana ihtiyacım var...
Tam bir pazartesi; aklımda ufaklı büyüklü işlerle bugüne daha sabahtan yorgun başladım. Yine de şikayet etmeden, oyalanmadan ve gözümde büyütmeden tek tek halletmeye çalıştım.
(12 ARALIK)
Emirli'de son güzel havaların tadını çıkarıyoruz kızlarla birlikte, biraz bahçede kahve içiyoruz, biraz şömine başında kedi seviyoruz... Bugün yeni komşularla tanıştım ve kendim gibi el işi hobileri olan birini tanımaktan memnun oldum; burada yaşama fikrini iyiden iyiye düşünmeye başladık. Şehirden uzakta, sakin bir yaşam acaba nasıl olur? Evde yaptırılması gereken birkaç tadilat var aklımızda, burayı istediğimiz gibi rahat ve keyifli bir ev haline getirebiliriz. Küçük de olsa bahçenin bir köşesini ekip biçebiliriz, peki şehir hayatını özler miyiz? Bilemiyorum, şimdilik hafta sonları burada olmayı çok seviyorum.
(11 ARALIK)
Aslında ben yepyeni bir sayfa açmak istiyorum; içimdeki sesi dinlemediğim ve daha fazla "şimdi, burada" olduğum bir yıl istiyorum.
Hiçbir şey istediğim gibi gitmese bile, her şeyin tam da olması gerektiği gibi gittiğini söyleyen yeni bir ses geliştirmek istiyorum.
Hayat o kadar kısa ve boş ki, gerçekten-sahip olduklarımıza şükretmek ve yapabildiklerimize odaklanmak en güzeli.
Ne kadar nefes alsak o kadar iyi, şikayet ve endişelere ne kadar az enerjimizi harcasak o kadar iyi!
(10 ARALIK)
Ruh halim neden bu kadar kırılgan bilmiyorum, ama en ufak moral bozukluğunda yıkılıyorum.
"Hiçbir şey istediğim gibi gitmiyor" diyor içimden bir ses, hiçbir şey daha iyi olmayacak sanki...
Benim çabam, emeğim kimsenin umrunda değil gibi ve artık ben de kendimden emin değilim. Belki de bana ihtiyaçları yok düşündüğüm kadar, belki de ben yeterince iyi değilim...
Bütün bu kirli düşüncelerle doluydum bugün, içim kapkaranlık...
Gün içinde fazladan 1-2 saat uyusam, akşamüstü mahallemizde bir kahve içmeye çıksam, kendimi suçlu hissediyorum. İşlerimi ihmal ediyorum, nasıl yetişeceğim telaşına kapılıyorum. Yıl sonuna kadar yapmayı planladığım onca şey hala duruyor, ben uykusuzluktan bayılma hali ve durmadan çalışma modu arasında savruluyorum.
Yeni yıldan dileğim öncelikle; yoga ve piyanoya geri dönebilmek. Her şeyden önce bu ikisini özledim!
(8 ARALIK)
Sabahtan kısa bir yürüyüş yapmak iyi geldi; Sabiş hanımı kısırlaştırmaya götürdüm, ardından bankadaki işimi hallettim.
Bir türlü düzelmeyen ülkenin durumu, pandeminin peşinden gelen ekonomik vaziyet hepimizi, beni de elbette karamsarlığa düşürüyor... Bir türlü çıkamadığımız, debelendikçe battığımız bir çukurun içindeyiz sanki. Ne zaman düzelir bilemiyorum, düzelebilir mi emin değilim...
Evde kalmak zorunda olmak, kızlara bakmanın aralıksız rutini içinde kendime vakit ayıramamak, bana iyi gelecek şeyler için zaman ve enerji bulamamak, sanki dünyadan kopmuş hissetmek bu dönemde üst üste geldi benim için. Tam da hayatımın küçücük kaldığını hissederken, herkesten uzaklaşıp minik bir kutuya sığmaya çalıştığımı, açıkçası sıkıştığımı düşünürken, Temmuz'daki Gogol konseri haberini görmek beni heyecanlandırdı, dans ettiğim geceleri hatırlattı...
(7 ARALIK)
Bu sabah bunaldığım anlardan birinde, nasıl yapsak daha kolaylaştırsak hayatımızı diye düşündüm. Bir yardımcı arasak tekrar, ben zaten yetişemiyorum, annem de fazla yoruluyor benim yüzümden... Bazen hayat bir tek bize mi bu kadar zor diye düşünmeye başlıyorum, ama biliyorum bu zihnimin yalan dolanı.
Hayat herkese ne zor ne kolay aslında- sadece olduğu gibi. Hayat nasıl yorarsan öyle çıkan bir rüyadan ibaret...
Bir kahve içmelik lüksüm var bugün; yapamadıklarımı sayıp durmak yerine yapabildiğim kadarıyla mutlu olma seçimim var, kaybettiklerime üzülmekle birlikte, kazandıklarım için şansıma teşekkür etmek var...
(4 ARALIK)
Yorgun gözlerle başladığım gri bir gün; neden keyifsiz olduğumu bulamıyorum bir türlü... Son haftalarda inişli çıkışlı birçok şey yaşadığımızdan olsa gerek; gergin uyanıyorum ve uykularım hiç rahat değil. Kaygılıyım, heyecanlıyım ve biraz da bezginim aynı anda.
Öğlene kadar toparlanıp, dükkana uğrayıp Emirli'ye yola çıkıyoruz. Eve varır varmaz bir yağmur indiriyor. Kızları yerleştirip doyuruyoruz önce hemen, evin altını üstüne getirmiş yine kediler. Akşama kadar temizlik toparlama derken, kendimize ait 1-2 saatimiz kalırsa şanslıyız.
O saatleri şömine karşısında bir şişe şarap açıp sohbet ederek geçiriyoruz, özlemişim... Kedilerin iyi olduğunu görmek beni mutlu ediyor, köy ve orman köpeklerini eskisi gibi göremesem de. Gece ilk kez hep birlikte yatıyoruz kızlarla.
(3 ARALIK)
3 hafta sonra ilk defa bu sabah öksürükle uyanmadım, biraz daha iyi nefes alıyorum.
Sonunda bu akşamüstü arabamız tamirden çıktı.
Bir şeyler yavaş yavaş yoluna giriyor gibi...
Hava bahar olunca parkta kızlarla dolaşmaya çıktık, ardından akademinin bahçesine çay içmeye oturduk. Bu mahalleyi seviyorum; insanları, kedileri, parkları ve cafeleriyle...
(2 ARALIK)
Uyuyamadığım günler enerjisiz oluyorum, bazen ayakta duracak halim olmuyor. Uyuyabildiğim nadir günler ise çabucak geçip gidiyor, çalışamıyorum. Yapılacak bir sürü iş var ve ben hiçbirine yetişemiyorum. Bir saatliğine kahve içmeye dışarı çıksam, bir yandan suçluluk duyuyorum. Ama kendime vakit ayırmayınca da mutsuz oluyorum- işte bugünlerimin ikilemli özeti!
Gittikçe daha keyifli olacak, biliyorum. Sonunda bugün kendimi gerçekten iyi hissediyorum.
Ne yaptığımın farkındayım, seçimimin arkasındayım-bu hayatı ben seçtim ve bugün olduğum yerden memnunum. Bir gün bunu söyleyebileceğim aklıma gelmezdi. Her şey mükemmel olduğu için değil- harika ve berbat olan her şeyle birlikte, olduğum yerde olduğum durumda olmaktan şükür duyduğum için.
(30 KASIM)
Dün gece öğrendiğim pratiklere hemen başlamak için heyecanlıyım!
Yıllarca değişmeyen alışkanlıklarımı kırabilmek, zihnimin içinde kaybolmadan, düşünce ve duyguların esiri olmadan yaşayabilmek... Yeni yıl niyetim bu kendi adıma.
"Ben, ben olmayan her şeyin birleşimiyim. Havanın, suyun, toprağın, karşıdaki ağaç ve gökteki bulutun..."
(29 KASIM)
Günler, saatler asla yetmiyor bana! Kızlarla meşgul olurken zaman su gibi geçiyor ve ben aralarda kalan vakitlere bir çok şey sığdırmaya çalışıyorum.
Evde yılbaşı havası olsun diye biraz dekor yaptım bu akşam; aslında bu bir "ışık bayramı"... Yılın en karanlık günlerinden sonra kutlanan, yeniden aydınlığa kavuşacak olmanın bayramı.
Yıl sonuna kadar aklımda kalan işleri halletmek istiyorum; evde düzenlemek istediğim yerler var. Aslında, her şeyi attığımız o dolaplar, üst üste ıvır zıvırla dolu o raflar ne kadar karmaşıksa zihnimizin dip köşeleri de öyle- biliyorum. Bir türlü bitmeyen bu toparlama ve eleme işleri bence her mevsim geçişi yapılsa daha kolay olacak.
Takvim dönerken ben de içten içe yenilenmeye hazırlanıyorum; kendime verdiğim sözleri tutmak için heyecanlıyım.
Düşündüm de; geçen senelerde yoğun olarak duygularımdan bahsederken ve hep kendimi anlatırken, artık hislerim yokmuş gibi hiç konuşulmaz oldu... Ben hissiz bir makinaymışım, görevlerini ihmal etmeyen ama tam olarak yaşamayan bir robotmuşum gibi... Kimse nasıl olduğumu gerçekten merak etmeyince, ben söylemeye başladığımda hep terslenince, sessizliğe gömüldü içimdeki ses... Etrafımda varlığımın değerinin kanıtı sayacağım kimse kalmayınca, "ben" bildiğim şey de yavaş yavaş görünmez oldu...
35 yıldır yakinen tanımaya çalıştığım bir Rana vardı; öldü. Böyle hissediyorum, soran olursa.
(25 KASIM)
Kızların bir günü diğerine uymuyor, bebekli hayat her an çıkabilecek beklenmedik durumlara hızlıca adapte olabilmeyi gerektiriyormuş. Bazen 3buçuk saat uyanmazken bazen 2 saat olmadan acıkıveriyorlar. Bazen doyar doymaz huzurlu bir uykuya dalarken bazen saatlerce huzursuz olup ağlayarak uyumuyorlar. Bazen banyo yapmaktan çok keyif alırken bazen sabırsız ve huysuz oluyorlar. Bazen çok kolay idare edilirken bazen iki kişi baş edemiyoruz ufacık halleriyle!
Anlıyorum ki; önemli olan bu zor durumlarda sakin kalabilmek ve onların yanında olabilmek. Her şeyden daha mühim bu-bu zorlukta birlikteyiz, diyorum onlara o zaman, ben buradayım. Anlıyorum acı çektiğinizi, haklısınız. Ama geçecek, bu sıkıntılar da geçecek...
(24 KASIM)
Sanırım burada yaşayan herkesle aynı ruh halini paylaşıyorum bu günlerde; endişeli ve öfkeli, güvensiz ve umutsuz hissediyorum ben de herkes gibi.
Burada kalmakla hata mı ettik, hala devam etmekle aptallık mı ediyoruz, diye sorguluyorum kararlarımı... Ama biliyorum ki ben buradan ayrılamam, belki zayıflık, belki bağımlılık-burada ait olduğum şeyleri bırakırsam çok üzülürüm. Bir gün elbet bırakmak zorunda kalacağım bu küçücük dünyamda ben mutluyum-her şeye rağmen. Hayvanlar, evim, mahallem, komşularım, arkadaşlarım, Emirli, Artur...
Bana dair ne varsa biriktirdiğim, hepsi burada.
(23 KASIM)
Sabah noter işleri, kafama takılan bir dava meselesi ve akşamüstü sinir bozucu sorunlarla uğraşmak zorunda kalmak... Hani sıkıntılar geride kalmıştı, başımıza gelen kötü şeylerin sonuydu?
Bütün bu sıkıntılı dönemin sonrasında, zararımızı geri alabilmeyi ve hep birlikte keyifli vakit geçirebildiğimiz günleri görmeyi öyle çok istiyorum ki...
(22 KASIM)
Biz kızlarla evde birlikte çok eğleniyoruz! Uykusuzluk, yorgunluk, hep aynı rutinin devam edişi bunaltıcı oluyor tabi zaman zaman- ama yine de keyifli anlar daha fazla.
Bunlar en zor zamanlarımız, diye düşünüyorum çok bunaldığımda-biraz daha dişimizi sıkarsak sonrasında daha tatlı günler bizi bekliyor. Baharda parkta gezeceğiz, yazın Artur'da denize gireceğiz- zaman öyle çabuk geçiyor ki!
Biraz vakit bulduğumda ayakkabı işlerimle ilgilenmeye çalışıyorum, her fırsatta açık havada kısa da olsa yürümeye çıkıyorum. Şimdilik ne kadar çok özlesem de, yogaya ve piyanoya geri dönemedim. Önümüzdeki aylarda en çok istediğim bana iyi gelen uğraşlarıma yetecek enerji bulabilmek.
Zamanla, diyorum Rana, zamanla sen de alışacaksın, kızlar da alışacak ve birlikte büyüyeceksiniz işte böyle...
(21 KASIM)
Ne kadar güzel bağ kurmuşuz burayla; geçen kış Emirli'de geçirdiğimiz vakitleri özlemle hatırlıyorum... Pandemide sıcacık bir sığınak oldu bu ev bize; ateş başında ısındığımız, yılbaşını komşularla kutladığımız, bahçede mangal yakıp şarkılar söylediğimiz ve en çok da ormana atılan hayvanları besleyip sevdiğimiz günler... Bizi biz yapan şeylerden biri burası; sadece haftasonu rutinimiz değil, hayatımızın çok sevilen bir parçası oldu. Arkadaşlarımızla kaldığımız geceler, dışarıda karın bembeyaz örttüğü kış manzarasına karşı kahvenin dumanı... Hepsi hepsi dün gibi aklımda ve burada yaşatmak için çabaladığımız köpekler, kediler her biri tek tek kalbimde.
Bu pazarı burada geçirebildiğimize çok memnun oldum, bundan sonra da gelebilmek ümidiyle döndüm eve.
Dün akşam yemeği çok iyi geldi; evden farklı bir ortamda olmak, baş başa kalmak, bebeklerin dışında bir şeylerden de konuşmak, 2 saatliğine bakımveren görevinden muaf olmak... Bu lüksü her ay 1 kere olsun kendimize sağlamamız lazım.
Gece ise zor geçti; birkaç saatlik uykuyla sabaha çok yorgun ve bezgin başladım. Kahvaltıdan sonra iyice düşen enerjimi toplamak için biraz daha uyudum. Öğleden sonra misafirlerimiz geldi, akşamüstü de yine hastanede bir işimiz vardı.
Bu aralar tüketim alışkanlıklarımız üzerine çok düşünmeye başladım; sahip olduklarımızın bizi ne derece mutlu ettiği ya da mutlu olmak için nelere sahip olmak istediğimizle ilgili... İnsanlık yeni bir çağın arifesinde gibime geliyor; tüketerek mutlu olunamayan, hayatında bir şeyleri değiştirmek zorunda olduğu bir çağın girişinde. Biz de artık daha basit şeylerle mutlu olmayı öğreniyoruz; daha doğrusu gerçekten anlamlı olanın "sade ve sakin yaşam" olduğunu idrak ediyoruz...
(19 KASIM)
Güne hastalıkla hala baş ederek başlamıştım ve hiç doğumgünü modumda değildim aslında, sanırım en enerjisiz uyandığım doğumgünü sabahı şimdiye kadar.
Yine de akşamüstü kuaföre gidince biraz moralim düzeldi ve 36. yaşımı kutlamak için güzel bir yere gittik. Cunda mutfağını özlemiştim, 9 ay sonra ilk şarabımı bu akşam içtim. Tekrar şık bir elbise giyinmek, topuklu ayakkabılar içinde kendimi güzel hissetmek harikaydı!
Yeni yaşımda hayatı kutlamak için daha fazla fırsat diliyorum- güzel şeyler gelsin başımıza...
(18 KASIM)
Kızların aşı günü; dışarıda işlerimiz olunca o gün hızlıca geçiveriyor ve başka şeylere vakit kalmıyor. Sabah kahvaltıdan sonra toparlanıp aşıya gittik, döner dönmez mama saati gelmişti zaten.
Öğleden sonra evde yalnız kalınca her şey biraz daha uzun sürmeye başladı, tek başıma bazen hakim olmakta zorlanıyorum. Hiçbir şey yapasım yoktu bugün, belki de yorgunluk kronikleşti ve hastalık enerjimi düşürdü. Yeniden yogaya başlamak istesem de, zaman ve enerji yaratmak zor geliyor, çalışmak da gelmiyor içimden, dışarıdaki hayata katılmak da uzak görünüyor bana...
(16 KASIM)
Panikledim başta, doğru. Ama sakinleştirmeye çalışıyorum kendimi. Bu ruh haliyle hiçbir şey başarıya ulaşmaz çünkü, önce sakinlik...
Sonuçta bu parayı ödeyecek gücüm var, gerekirse ödemeyerek başka yöntemler deneyebilirim de. Haksızlığa mı uğradım diye endişeleniyorum, kimseye tam güvenemiyorum ama-eninde sonunda para kazanılır yerine konulur. Bir yerden giderse bir yerden mutlaka fazlasıyla gelir, hep böyle oldu.
Benim hayatımda en önemli detay değil bu, bir süre sonra unutulacak ve şu aralar uğraştığım tüm meseleler de üstesinden geldiğim sorunlar olarak bana tecrübe katıp beni güçlendirecek...
(15 KASIM)
Henüz iyileşemedim, ama az da olsa dışarı çıkıp yürüyebiliyorum bugün. Hava almak iyi geliyor, bir de son güzel havaları kaçırdığıma üzülüyorum. Önümüzdeki bahar kızlarla beraber dışarı çıkmayı deneyimleyeceğiz, şimdiden heyecanla bekliyorum. Gelecek günleri beklerken bir yandan da şu an olduğum yerden keyif almayı hatırlamak istiyorum.
Bugünkü doktor kontrolümüzde ne kadar şanslı olduğumuzu hissettim; kızlar doğar doğmaz küvezde hiç kalmadılar, sarılık bile olmadılar, çok erken gelmelerine rağmen zorlanarak da olsa emebildiler ve ilk 4 haftayı daha doldurmadan 1 kilo almışlar. Bazı geceler bıksam da, bazı günler bunalsam da doğru yolda ilerlediğimizi hissettirdi bu bana. Huysuzlanıyorlar, kusuyorlar, sık uyanıyorlar diye dert etsem de her şeyin aslında iyi gittiğini gösterdi-çok mutluyum!
Dün gece hastalığım pik yaptı; ateşim yükselince ağrılar titremeler içinde teslim oldum...
Gece kızlara kalkamadım pek, terlemekle üşümek arasında gittim geldim ve bir türlü huzurla uyuyamadım.
Bu sabaha da çok iyi başlamadım ama, kahvaltıdan sonra bir ilaç alınca ateşim düştü, kendime geldim biraz. Çocukken hastalanınca evde bütün gün yatıp çizgifilm izlemeyi severdim, bugün de öğlene kadar birlikte kanepede yeni bir diziye başladık. Dizide 50lerin Pera sokaklarında kristal kadehler ve kareli mantolar arasında çok tatlı bir havada buluverdim kendimi, özlediğim her şey aklıma geliverdi...
Öğleden sonra biraz ayağa kalktım, evi toparlayıp annemle kahve içtim balkonda. Sonra yavaş yavaş çalıştım, işler biraz kötü gidiyor bu ara ve kendimi yetersiz hissediyorum bu konuda. Hiç de kendimi işlere veremiyorum.
Bu hafta içi yine yoğun bir gündem bizi bekliyor-ama ben kendimi enerjik hissetmiyorum.
(13 KASIM)
Bugünkü misafiri iptal ettik, hiç iyi hissetmiyorum. Boğaz ağrısı hafifledi, yerine burun tıkanıklığı ve öksürük geldi, ayrıca çok halsizim ve her hastalanışımda olduğu gibi moralsizim.
Her şey kötü gitti sanki doğumdan beri, diye düşünüyorum. "Düşüncelerin hakkında düşünme" diyen hocam aklıma geliyor- bunu yapmak öyle zor ki! Son 1.5-2 yılımı düşünüyorum da; hep bir şeylerin bitmesini bekledim: İlk kovid kapanması başladığında birkaç ay geçsin hayat normale döner diye bekledim, pandemi yılı aşınca her şey eskisi gibi olduğunda şunu yapacağım buraya gideceğim deyip duruyordum, sonra hamile kaldım ve ilk aylar çok zordu-şu 3 ay geçsin her şey daha kolay olacak diye bekledim, son haftalar ayrı zorladı-kızlar sağlıkla gelsin doğumdan sonra çok rahatlayacağım diye bekledim, sezaryen sonrası beklemediğim kadar kötüydüm ve kendime gelmeyi bekledim, şimdi de hastalığın geçmesini bekliyorum...
(12 KASIM)
Biraz kırgınlığım var bugünlerde, boğazım yanıyor.
Yine de hava o kadar güzeldi ki, evde kalmak istemedim ve dükkana yürüdüm. Hiç Güneş göremez oldum doğumdan beri, havasız bir odaya tıkıldım kaldım haftalardır.
Ama eve döndükten sonra enerjim öyle düştü ki uyuya kaldım, sanırım hasta oluyorum.
Bugün kadın bizi çileden çıkardı ve 3 günün sonunda işten çıkardık. İnanılacak gibi değil akılsızlığı, hadsizliği... Kuş gibi hafifledik yine!
(10 KASIM)
İkinci ev işleri yardımcımızın ilk iş günü. Aslında şimdiden sinir bozucu bir deneyim olacağı belli. Belli ki bu da önceki gibi, belki daha da dik başlı ve kendi bildiğinde ısrarcı bir tip. İlk günden her şeye karışmaya başlayınca bu sefer net tavrımı göstermekte gecikmedim; fazla iyi davranmaya gelmiyorlar ne yazık ki. Kimseye evimde kaç kedi besleyeceğimin hesabını verecek değilim!
Gün sonunda göndermeyi düşünsek de şimdilik bir şans daha verelim dedik, bakalım bence pek umut yok gibi.
(KASIM 9)
Dünkü şoku yavaş yavaş atlatıyoruz, tek teselli yaralanma olmaması- ki bu bile yeterince şükür sebebi.
Ev işlerini 3 gündür kendim üstleniyordum, bugün yeni bir adayla telefonda konuştuk ve akşamüstü görüşmeye çağırdık. Haydi inşallah!
Bu sefer de muhasebecimden gelen vergi ödemesi haberiyle canım sıkıldı; nasıl oldu anlayamadım ama epeyce bir miktar vergi çıkmış. Hem şaşırdım, hem bir hata olmalı diye düşündüm, işin içinden çıkamadım. Sonuçta para yerine konur her zaman, başka sorun olmasın hayatta. Yine de keyfim kaçtı, bir süredir art arda tuhaf talihsizlikler yaşadığımızı fark ettim. Hep bir mücadele hali ve kayıp getiren durumlar çıktı karşımıza-bu son olsun umarım.
(8 KASIM)
Yeni haftaya kazayla başladık.
Bir süredir sıkıntılı geçen günlerin ardından bu sabah da hiç olmayacak bir şekilde annem, otoparka girerken aracın teki duramayıp çarptı ona. Tam evin önünde bizim arabaya epeyce zarar veren, neyse ki anneme bir şey olmayan bir kaza...
Bütün gün hepimiz bununla uğraştık; sigorta şirketi ve yol yardımı ile telefon görüşmeleri, kaza tutanağı ve olay yeri resimleri, çekici çağırılması ve evrakların servise teslim edilmesi derken akşam oldu. Stresli bir gün, hiç aklımızda yokken böyle bir gündemle uğraşmak zorunda kaldık işte.
Umarım bundan sonrası kolaylıkla ve çabuk hallolur, başka diyebileceğim bir şey yok.
(7 KASIM)
7Evde sakin bir gün, sonunda kızlarla biz bizeyiz ve daha iyi hissediyorum.
Geçen ay eve aldığımız yardımcı kadının sinir bozucu tavırları aklıma geldikçe kurtulduğuma memnun oluyorum. Her şeyi en iyi kendi bildiğini zanneden ve acayip huyları olan bir tipti, böylesine ilk kez denk geldik ve en fazla 1 ay dayanabildik.
Onun ardından mutfağı kendi düzenime geri döndürmeye çalışıyorum 2 gündür; elbette sırtım ağrıyor iş yapmaktan, ama bir yandan içim rahat şimdi. En azından kaprisini çekmeyeceğim kimsenin!
Kızlar doğduğundan beri ilk defa birlikte biraz film seyredebildik, akşamları az da olsa baş başa vakit geçirebileceğimiz için seviniyorum...
(6 KASIM)
Tükenmiş hissediyorum, bıkkın ve bitkinim.
Geçici olduğu için bu döneme tahammül etmeye çalışıyorum, ama kendi evimde yabancı gibiyim. Gece yarısı gelen bir mesaj beni hüngür hüngür ağlatabiliyor-kendimi değerli hissettiren başka bir şey yok.
Sürekli fiziksel olarak çabalıyorum ve ruhsal anlamda yıpranıyorum, her saat, her gün ve her gece böyle devam ediyor. Buna dayanabilmek için bir yerden besleniyor olmam gerek, bir şekilde boşalan depomu doldurmalıyım- ama öyle bir kaynağım yok. An be an eksiliyorum...
Kasım ayının zorlayıcı gökyüzü etkileri; özgürlük kısıtlanması temasını öne çıkarıyor. Sanırım benim hayatımın da en zorlayıcı teması bu, şu günlerde.
Okuduğum bir söz aklıma takıldı: "Öfke, kendini kurban olarak görmenin sonucudur."
Kısıtlandığımı hissettiğim insanlara öfkeleniyorum ben de, ve bu durumu değiştiremediği için en yakınıma öfkeleniyorum. Başka ne yapabilirim? Öfkelenmek yerine kısıtlanmayı reddedebilirim, kendi istediğim gibi yönetmeyi deneyebilirim bu durumları.
Aslında ben de büyüklerine söz söylemeye çekinen, saygılı yetiştirilmiş ve biraz da yakın olmadığım kişilerle çatışmadan kaçınan biriyim. Ama bundan sonra böyle olmamayı seçebilirim; kavgacı olmadan da istediğimi- istemediğimi net biçimde söyleyebilirim. Daha atak davranabilirim insiyatif konusunda, kimseye bırakmadan kızlarıma ben sahip çıkabilirim.
Kendi alanımı koruyabildiğim bir ay olsun.
Kızların beslenme aralarında kendime kısacık lüksler hediye ediyorum; en yakın cafede bir latte içmek veya banyodan sonra yağlanıp yüz yogası yapmak gibi.
Bir yandan ikiz bebeklere bakarken, uykusuz ve yorgun- çalışabileceğimi hiç düşünmezdim, ama neredeyse ara vermeden sürdürüyorum işimi. Elbette eskisine göre yavaş ilerliyor ama durmadı sonuçta- bu da başarı bence. En zor dönemlerimiz geride kaldıktan sonra hayatımız daha kolay ve keyifli olacak umarım.
(2 KASIM)
Akşam yağmurda ıslanarak parkta yürümek iyi geldi.
Sanırım kendime gelmem için; kendi rutinime dönmem için evde yalnız kalmam lazım. Yalnızlıkta rahat eden biri olarak; etrafımda bana sürekli karışan, her hareketime müdahale eden biriyle yaşamak kolay değil. Hem yardıma ihtiyacım var bu dönemde, hem de yalnızlığa...
Kendi evimde kendi seçtiğim şeyleri seyredebilmek, kendi istediğim gibi sağlıklı beslenebilmek, başkasına laf anlatmak zorunda olmadan kızlarımı kendi düşünceme göre büyütmek istiyorum. Bu günler geçecek elbet, ben de olabildiğince sakinliğimi koruyarak ama sınırlar çizerek devam etmeye çalışıyorum.
Umarım önümüzdeki hafta artık kendime kalabilirim.
En sevdiğim aya pazartesi ile giriş yapıyoruz; bu sefer aylık niyetlerim sade ve öz: kızların 40ı çıkıyor, büyüyorlar ve bizim yeni rutinimiz yerine oturuyor.
Kasım ayından beklentim; ailecek yeni hayatımıza uyum sağlayarak devam etmek, bir yandan da ufak adımlarla hayata katılmaya başlamak yeniden.
Bugün aslında ilk adımı attım: nüfus müdürlüğüne gidip kızların kimliklerini çıkarttım ve eve dönmeden kısacık da olsa bir kahve molası verdim. 2 haftalık annelik serüvenimde ilk gün yüzü görüşüm oldu, iyi geldi. Bundan böyle evde birileri oldukça ben gündüz yakınlardaki işlerimi halletmek ve minik keyif vakitleri için dışarı çıkabilirim. Her şey yavaş yavaş yerine oturacak ve giderek kolaylaşacak, daha da güzel olacak...!
Kızlarımla yeni bir hayata başlamamızın tadını çıkarmak istiyorum, bu anların çabucak geçtiğinin farkımdayım ve ne kadar şanslı olduğumu hissetmek istiyorum.
Bu sıralar bana moral veren insanlarla bir arada olmaya ihtiyacım var; kimsenin afra tafrasını çekecek halim de yok. Zaten hayatım zorlaştı doğal olarak; uykusuzluk, yorgunluk ve ağrılarla birlikte güne çok az iş sığdırabiliyorum. Ekstra gerginliklere yer yok hayatımda.
Neredeyse 2 hafta oluyor, ancak bu akşamüstü biraz vakit bulabildik kızlarla evde fotoğraf çekmek için. Güya yanımda yardımcı olacak insanlar var; ama yine de ne dinlenmeye ne işlere vakit bulamıyorum gün içinde. Yine de bugün akşamüstü ışığında kısacık da olsa bir keyif molası vermek hoşuma gitti.
Sabah gerilimli bir an yaşandı, ama ben sesimi çıkarabildiğime memnunum. Çocuk benim, dedim, bu kadar müdahale etmeyin!
Haklı olunca insan, bu kadar net oluveriyor.
Güneşli ama hafif rüzgarlı bir sonbahar günü; aslında bu sene hem ilk hem son baharı kaçırdığıma üzülüyorum- ama kızlar için değer. Birlikte seneye nasıl olsa çok eğleneceğiz!
Gündüz gece aynı rutinimiz devam ediyor ve zaman nasıl da çabucak geçiyor-kızlar hızla büyürken bizler de yeniden öğreniyoruz hayatı, hatırlıyoruz yaşamayı...
(29 EKİM)
Bugün arkadaşlarımız geliyor kızları görmeye- çok heyecanlıyız!
Kızlarla ilgilenmekten kalan vakitlerde hazırlıklarımız yapıyoruz; aylar sonra misafir ağırlamak için en sevdiğim servisleri çıkarmak ve hafif bir makyaj yapmak bana çok iyi geliyor. Tabi ki özlediğim dost sohbeti de. beni anladığını bildiğim insanlarla bir arada olmayı özlemişim...
Akşam kendimi çok kırgın hissettiğim bir vakitte, parkta yürüyüşe çıkıp konuşmak istiyorum. "Her anın tadını çıkarın" diye öğüt veren hemşirenin sözü aklıma takıldı, neden tadını çıkaramıyoruz? Tamam, yorgunuz ama, yine de çok şanslı olduğumuzu unutmamak gerek. uzun ve zorlu bir yolun sonunda sapasağlam 2 kızımız oldu! Duble şanslıyız, duble mutluyuz- kutsanmış hissediyorum.
(28 EKİM)
Kızların ilk banyosunu bugün yaptırdık, Vera'nın da göbeği düştükten sonra. Göbeklerini nereye gömsem, Viyana devlet konservatuarına mı?
Birkaç gecedir gaz sorunu yaşamaya başladık, bazen tam besledik temizledik her şey bitti, uykuya yatırdık diyoruz ki aniden ağlamaya başlıyorlar. 1 saat pışpışlayıp gaz çıkartmaya çalışsak da olmuyor, huysuzlanıyorlar. Ama çok normal değil mi? Daha 2 hafta önce bu dünyada yoktular, şimdi bilmedikleri bir alemde bambaşka bir şekilde nefes alıp beslenmeye çabalıyorlar- kahraman kızlarım!
(27 EKİM)
10 günde 2 kere hastane, 1 kez sağlık ocağına gittik ve doğumdan sonra hala o ortamdan kurtulamamış gibiyim. Aldığım ilaçların haddi hesabı yok; antibiyotik, ağrı kesici, vitaminler, kremler... Yine de geceleri yataktan bağıra bağıra kalkıyorum, 10 gün oluyor ben hala toparlanamadım. Bu kadar zor bir iyileşme süreci beklemiyordum gerçekten.
Tek iyi giden; kızların sağlığı yerinde ve hızla kilo alıyorlar. Sütümün yetmediği endişesine rağmen demek ki güzel besleniyorlar, içim rahatladı. Doktorumuz tatlı bir hanım, fakat her zaman çok yoğun ve 1 saat beklediğimiz oluyor hastanede. Bu arada kızlar acıkıp huysuzlanabiliyorlar, eve döner dönmez de besleme seansları başlıyor... Kısacası bu tempoda yine de iyi gidiyoruz, bravo bize!
Böyle Anlar
Dünden beri Leyla'nın bir huzursuzluğu var; gözü akıyor ve mızmızlanıp ağlıyor. Emziremedim gece boyu, kendimi bu konuda çok kötü hissediyorum. Umutsuz ve suçlu... Küskün ve güçsüz...
4 buçukla 7 buçuk arası sabaha karşı kızları sakinleştirmeye çalıştım; onlara yetememek ve dertlerini bazen anlayamamak beni üzüyor. Sabahı beraber ettik; boynumda sakinleştirdim. O an fark ettim- ikimiz için de özel, keyifli saatlerdi. Yalnız ikimiz arasında, hafızamıza ölene dek kazınan...
(25 EKİM)
Öyle bir dönem ki hem desteğe ihtiyacım var, hem de yalnız bırakılmaya.
Bence emzirme mahremiyeti olmalı; bebekle anne arasında sürekli merakla izleyen gözlere ve her kafadan çıkan seslere yer yok.
Zaten sürekli çaba sarf ediyorum ve bazen tükenmiş hissediyorum, zaten hayal kırıklığı ve endişelerle baş etmeye çalışıyorum-bir de başkalarına laf anlatmak beni yoruyor. Biraz rahat bıraksalar belki daha kolay olacak...
Dünden beri ben biraz daha iyiye gidiyorum, ama bir şeyler yanlış gibi hissediyorum-bu ruh halinden çıkıp acilen hayatımın kontrolünü elime almam lazım. Benden ayrı karar veren ama benim dibimde yaşayan insanlara sınır çizmeyi öğrenmem lazım. Bu bıkkın ve sinirleri bozuk halimi kızlara yansıtmayı hiç istemiyorum, çünkü hiç hak etmiyorlar.
Kendime onlarla bir dünya kurmalıyım, dışarıya kapalı...
(23 EKİM)
Sanırım dün en zor günümdü.
Yataktan kalkarken acıdan bağırıyorum, en ufak zorlanmada canım çok yanıyor.
Aslında anladım ki; 2 saatte bir kalkmak beni o kadar da zorlamayacak, yeter ki bir toparlayayım kendimi. Bu acılar olmasa ikiz bebek bakmak benim için korktuğum kadar zor değil gibi görünüyor.
Bugünden itibaren bir yandan kendimi tedavi etmeye; kremler sürüp dikişlerimi iyileştirmeye ve bir yandan süt üretimini arttırmaya adandım.
(22 EKİM)
Bizimkilerin işitme testi ve ilk doktor kontrolleri var bugün. Arabaya binip hastaneye gitmek beni inanılmaz zorladı, koltuğa oturup kalkmak bir olay benim için. Gitmişken kendi doktoruma kontrol için görüneyim dedim, sıkıntılarımı anlattım. Dikişlerimi fazla zorlayıp morarttığımı söyleyince moralim . bozuldu, verdiği ilaçlar umarım işe yarar. Kızlara bakayım derken kendimi ihmal ettiğimin farkına vardım, ama ilk günler bu dengeyi kurmak gerçekten zordu.
Günün güzel haberleri ise; kızların testi geçmesi ve doktor tarafından gayet iyi bulunmaları, Vera'nın kilo almaya başlamış olması. Kendimi saymazsak her şey çok yolunda!
(21 EKİM)
Acıyla Yüzleşmek
Eve çıktıktan sonra hem hastane psikolojisinden kurtulup rahatladım, hem de aslında çok da iyi olmadığımın farkına vardım. Sanırım sağlam ağrı kesiciler veriyorlardı, bugün hareket etmekte ne kadar zorlandığımı görünce biraz keyfim kaçtı. Dikişler baskı yapılınca yakan acı, doğru düzgün oturup kalkamadığımdan kaynaklı bel ve sırt ağrıları, emzirmeyle oluşan yaralar ve daha türlü çeşit fiziksel zorluklarla baş başayım.
Sezaryenin kolay bir doğum olduğunu söyleyenlere şaşıyorum, beni tahminimden fazla zorladı. Anestezinin etkisi olan boğaz rahatsızlığı da cabası. Akşamüstü biraz eczaneye yürüyelim dedik, ben mahvoldum. Bu kadar zayıf olmaktan hiç hoşlanmıyorum ve dikiş yerime bakamıyorum. Şimdilik böyle...
(20 EKİM)
Asla lohusa depresyonuna girmiş değilim(henüz) ve hastanede sürekli hemşireler girip çıktığı, eş dost ziyarete geldiği için hiç uyuyamıyor olmam dışında bir sıkıntım yok. Daha doğrusu eve gidip banyo yapmak, birazcık dinlenip kendime gelmek istiyorum. Hastane odasından çıkmayı iple çekiyorum.
Kızlarımızla birlikte yeni bir hayata başlıyor olmak heyecan verici! Yolda onlara mahallemizi tanıttık; sokak kedileriyle, çingene çiçekçimizle tanıştırdık ve evimize hoşgeldiniz dedik. Şimdi evde yanımızda olduklarına inanamıyorum!
Belki beklenmedik bir anda, hazırlıksız bir zamanda oldu, bütün giysileri büyük geldi, kendimi çok iyi hissetmediğim bir şekilde gerçekleşti aylardır beklediğim doğum. Ama sonuçta şu an birlikteyiz ve kızlar sağlıklılar, küçücük olmalarına rağmen kendi başlarına hayatta kalabilecek kadar iyiler. En mühimi bu, gerisi mühim değil.
(19 EKİM)
Sanırım 2 günde 2 saat uyudum ama yine de uykulu değilim.
Her uykudan uyanışta anesteziden ayıldığım ana geri döneceğim bir süre daha-o ıssız araf boşluğuna- ürpertiyle...
Emzirmeye pozisyonları deneyerek ve kızların ritmine adapte olmaya çalışarak geçiyor günler, geceler. Bir yandan her şeye çok yabancıyım, acemiyim, bir yandan hep bu düzende yaşar gibi alışkınım-ne tuhaf!
Ben; hayatımda eline bebek almamış, ikizleri olacağını aklına hiç getirmemiş, bebekleri fazla da sevimli bulmayan ben Rana; dünden beri minyatür kızlarımın ne kadar güzel olduklarına hayran kalıyorum.
Yenidoğanlar genellikle çirkin olur, üstelik bunlar prematüre, ama yine de öyle bağ kuruyoruz ki şimdiden-şaşkınım. Meme emerken minicik parmaklarıyla beni sımsıkı tutmaları inanılmaz, gözlerini kocaman açıp şaşkın şaşkın etrafı seyretmeleri, bana tanıyarak bakmaları akıl almaz...!
Erken doğmalarına rağmen akıllı ve hareketliler, ikisinin de kendine özgü karakterleri var resmen- nasıl tutmuşum ben bu hanımları içimde...? Dünyaya gelme iradeleri varmış, hayata tüm güçleriyle bağlandıklarını görmek beni hayran bırakıyor.
(18 EKİM)
Dün gece yarısı yattıktan sonra tuvalete kalktım, aslında anında bir tuhaflık olduğunu hissettim, ama emin olamadım. Endişelendim, anlamaya çalıştım, yok canım değildir dedim, ne yapmamız gerekiyor şimdi diye düşündüm. Hiçbir şeyimiz henüz hazır değildi!
Biraz sonra artık suyumun geldiğini kabullenip hastaneye gitmek üzere yola çıktık, işler planladığımız gibi gitmeyince gecenin köründe içimde garip bir huzursuzluk ve karnımda yine o dünkü ağrı... Ciddi ciddi doğuma mı gidiyorum ben şimdi??
Hastane odasında gergin bekleyişimiz 7saatten fazla sürdü; ağrılarım giderek arttı ve sürekli NST'ye bağlı yatmaktan sıkıldım. Tam olarak ne olacağını bilemeden bekleyişle geçen saatlerin sonunda sabah vakti doktorum geldi, anesteziyi görüştüler. Ciddi ciddi oluyor yani?!
Bundan sonrası çorap söküğü gibi; daha sedyeyle asansöre bindiğimde dünyadan soyutlandığımı hissetmeye başladım, ameliyathaneye girdiğimde lokal anestezi için uygun olmadığımdan genel anestezi alacağımı öğrenince biraz rahatsız oldum. Hiçbir şey planladığım gibi gitmemişti-ama olsun varsın.
Ben doğuma bakımlı bir şekilde, fön çektirip gelmeyi planlıyordum ve kızların Akrep olmalarını umuyordum. Hastane odası için süslemeler ve ikramlıklar düşünmüştüm. Ama onlar beni en hazırlıksız halimle yakaladılar ve kendi zamanlarını seçtiler. Ben de kabul ettim.
"Şimdi uyutuyoruz." sesini duyduktan sonra saniyeler içinde bir boşluğa daldı zihnim; uzay karanlığı ıssızlığı mı desem, okyanus dibi sessizliği mi, Budist hocamın anlattığı "bardo" mu...? Ürkütücüydü.
Uyanışımı hatırlıyorum; adımı sesleniyorlardı, duyuyor ama cevap veremiyordum. Gözlerim akmıştı, sürekli siliyordum ve boğazım öksürür yahut öğürür gibiydi. Konuşabildiğimde "Kızlar nasıl?" diye sordum ilk. "Neredeler?" Sonra saati sordum, ne kadar çabuk olmuş, diye düşündüm.
Odaya geldiğimde tam ayılamamıştım, kızları bekledik bir süre. Yanımıza geldiler, ilk gördüğümde hiç yadırgamadım, benim olduklarını bildim- beklediğimden çok güzeldiler. Hangisi Vera, hangisi Leyla hemen bildim.
Sonrası bir harala gürele, emzirme telaşı, gelen gidenler, arayan soranlar-ben kızlarla bambaşka bir dünyada gibiydim, tüm karmaşanın ortasında, kalabalıktan uzakta... Sanki hep benimle buradalardı, ezelden beri birlikteydik üçümüz.
(EKİM 17)
Bugün tuhaf bir rahatsızlığım var; daha önce olmayan bir ağrı başladı. Hala ev işlerini yapabiliyorum ve köpekleri beslemek, kedileri sevmek için Emirli'ye geldiğime memnunum. Bir daha ne zaman gelebilirim bilmiyorum ve şimdiden Dük Beyi özlüyorum.
Eve erkence dönüp kızların taşıma puseti ve oto koltuklarını almaya gittik. Son dakikada hazırlanmak diye buna denir-miş meğer!
35. hafta bizim için bir milat ve kendimi çok daha iyi hissediyorum. Bugün adeta ışık saçar gibiydim, herkes iltifatlar edip durdu- tanıdık tanımadık...
Evdeki yardımcı kadını denetleme ve yönlendirme meselesi bugünlerde gündemimizin üst sıralarında; bana sormadan kendi kafasına göre yaptığı işler ve iletişimin kopukluğu canımı sıkıyor biraz... Şimdiye kadarkilerin en iyisi dediğimiz kadın bile yeterince temiz değil, tembel değilse de ben evde olmayınca boşluyor işleri gibi. Gerçekten bir yandan hamileliğin son haftaları heyecanı ve ikizlerin hazırlıklarının son aşamalarının takibi, bir yandan devam ettirdiğim ayakkabı işlerim ve ev işlerini yönetmek zorluyor beni. Yine de kendime gün içinde hava güzelse dışarıda bir kahve içme vakti yaratmaya çalışıyorum; sonbaharın son güneşli günlerinin tadını çıkarmak için...
(13 EKİM)
Merkür retrosunda kızları beklerken
Uykumu aldığım için nasıl da harika başlayan bir gün; kendime vakit ayırmak giderek daha lüks hale gelirken, keyifle banyo yaptıktan sonra yağlar sürünmek, saçlarıma maşa yapmak bile mutlu etmeye yetiyor artık beni... Kızlardan sonra bakalım bu rutinlerime nasıl geri döneceğim?
Öğleden sonra ancak kendimi toplayıp günlük işlere başlayabildim ve günün geri kalanı ne yazık ki sabahki gibi sakin ve rahat geçmedi. Kargolar art arda kapıyı çaldı, müşterilerden biri daha dağıtıldı görünen kutusunu teslim almadığını iletti, kayıp fatura için muhasebecinin asistanı ile görüşüldü, kredi kartı ekstresinde bir türlü çözemediğim işlemler defalarca hesaplandı-tam bir Merkür retrosu!
Bugün ev yardımcımız da hastalanıp gelmediğinden, ortalık toparlamak annemle bana kaldı. Akşamüstü kafam kazan gibi vaziyette başlayabildim ayakkabı boyamaya, gerçekten hamileliğin son haftalarında bir yandan çalışmak zor geliyor. Kızların odasının düzeni ve eşyalarının eksiklerini tamamlamak için uğraşırken, bir yandan belki gereksiz olan hastane odası süslerini planlıyorum ve hep zamanla yarışır gibi hissediyorum.
Umarım bize biraz daha vakit verirler de hem her şeyi en güzel haliyle hazır edebiliriz, hem de olabildiğince gelişmiş olarak gelirler aramıza...
Dün gece yine uyuyamadım; artık endişeler arttı haliyle. Hep aklımda planladığım Ekim sonu tarihi belirsizleşti ve 37. haftayı görebilecek miyiz diye kaygılanmaya başladım. Dün ve hafta sonu sipariş verdiğim kıyafet ve malzemelerin de henüz kargoya verilmemiş olduğunu görünce hiçbir şey yetişmeyecek korkusuna kapıldım, kızlar lütfen bir dahaki haftayı bekleyin- hazır değiliz!
Hastane süslemesi için sipariş verdiğim kişilerle görüşüp erken göndermelerini rica ettim, gerçi bu en ufak derdimiz tabi şu an. İçim bir türlü rahat etmiyor, cuma günü yeniden doktor görmek istedi beni. 35. haftayı bitirmiş oluyorum ve acilen sezaryene alınmaktan korkuyorum- öte yandan korkunun faydası hiç yok ve her şey olacağına varır, biliyorum.
(11 EKİM)
Benim için zor bir gün; sabah hızlıca hazırlanıp maillerime bile tam geri dönemeden evden çıktığım ve akşamüstü yorgun döndüğüm bir hastane günü.
Rutin ultrason kontrolünde ikizlerin gelişimini beklediğimizden geride görünce, yine beni hocasının da görmesini istedi doktorum. Biraz moraller bozuldu açıkçası; ben çok emindim ay sonuna kadar her şeyin yolunda gideceğinden. Şimdi prematüre bebeklerin zorlukları ile nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum ve korkmaya başladım.
NST'ye girdim ardından; iki tane elektrot bağlı dev göbeğimle yarı uzanır pozisyonda kek yemeye çalıştığım sahneyi çekmek lazımdı aslında! İkizlerin her şeyi komplike malum; neyse ki sonuçlar iyi çıktı.
Akşamüstü de eğlenceli Mehmet hocanın muayenehanesine yetiştik annemle, kadıncağız da benimle oradan oraya koşturdu bütün gün. Buradan biraz moralim düzelmiş ayrıldım; ikisinin gelişiminin benzer ölçtü ve doppler değerlerini normal bulduğunu söyledi. Güdük değilmiş kızlarım!!
35. haftayı görmenin bile monokoryonik ikizler için iyi oluğunu, bundan sonra akciğerlerinde sorun olmayacağını söylemesi rahatlattı. Umuyorum kızlarımız sağlıkla ve en doğru zamanda dünyaya gelirler!
(10 EKİM)
Dünden sonra bugün ne kadar soğudu hava, gece yine uyku tutmayınca sabah beklediğimden geç kalktım. Kahveye arkadaşlarımız uğrayacağı için hızlıca bir şeyler atıştırıp hazırlanmaya koyulduk; meyve ve kuruyemiş kaseleri koyduk sofraya, tuzlu- tatlı kurabiyeler ve mis gibi sütle hazırlanan filtre kahve...
Bulgaristan'dan gelen misafirlerimiz epey tatlı insanlardı; bahçede sohbet etmek keyifliydi, umarım ileride daha sık görüşürüz... Öğleden sonra canım hiç çalışmak istemedi açıkçası; tam uyku havasıydı ve bütün kediler uyukluyordu. Online alışverişe daldık biz de; kızlara kıyafetler seçtik ve fark ettim ki online almak sanki daha da uzun sürüyor. Ya da belki biz ne almamız gerektiğini pek bilmediğimiz için kararsız kalıyoruz. Hala eksiklerimiz olsa da, ilk hafta ihtiyaçlarını tamamladığımızı düşünüyorum. Önümüzdeki günlerde de diğer eşyaları alıp hazır olmak istiyorum.
(9 EKİM)
Bugün haftanın tüm yorgunluğunun ardından kendime biraz sakinleşmek için vakit ayırmaya ihtiyacım vardı; biraz daha uyumak, güzel bir banyonun ardından bakım kremlerimi sürmek ve piyano çalmak iyi geldi.
Akşamüstü yine hafta sonu rutinimize girdik; alışveriş yapıp toplandık yola çıktık, köpekler için kasa kasa tavuk kemiği alıp besleyerek köyümüze gittik, bizi bekleyen kedilerimizi de mutlu ettikten sonra akşam yeni bir diziye başladık... Bakalım bu rutini daha ne kadar sürdürebileceğiz?
Zor oldu tabi, dünden sonra bu sabaha başlamak. Her saat başı uyandığım gecenin sabahında kendimi toparlamak zor oldu. Donuklukla öfke patlaması arasında gidip gelen ruh halimi sakinleştirmem zaman aldı.
Herkes senin gibi çalışıyor aşağı yukarı, herkes bir şekilde çabalayıp yoruluyor ve burada yaşamak zaten hepimizi yıpratıyor-ama bu kadar zor değil bir güler yüz göstermek, "küpeni yeni mi aldın?" demek mesela, yahut "saçlarını mı yaptın, güzel görünüyor..."
Kendimce elimden geldiği kadar her güne, her sofraya, bu eve özen göstermeye çalıştım. Bu halimle zor da olsa baş başa anlarımızı özel kılmak istedim... Ama hep karşımda çökkün, sessiz, telefonuna bakan bir adam görür oldum.
Üstelik başkalarının yaşadıklarına, hissettiklerine karşı duyarlısın, bakıyorum da. Bana bir kez bile "Nasıl hissediyorsun son günlerde?" diye sormadın. Hayatımın en zorlu, en unutulmaz döneminden geçerken ancak fiziksel ihtiyaçlarımı karşılamak için yanımda oldun, yeter mi bu sence?
Ben daha iyisini hak ediyorum, biz daha güzelini hak ediyoruz... Üzgünüm.
Yine aynı noktadayız, belki hatta daha da kötü bu kez; son şansımızı da kaybettik...
Son haftalarda art arda her gün hayal kırıklığına uğruyorum ufak ufak, her seferinde aynı yerden kırılıyorum.
"Benim hiçbir şeyim değilsin artık!" diye bağırıp çekip gitmek istiyorum, yapamıyorum.
Hayatımın geri kalanını böyle bir özensizlikle geçirmek için fazla gencim.
Yine de kendimi çok suçlu hissediyorum, kızlar gerçek sevgiyi görerek büyüsünler isterdim... Ben babamla gurur duydum hep, olmasa bile varlığını hissettim-onlar da böyle hissetsin isterdim. Özür dileyerek ağladım gece boyunca onlardan, şimdiden özür dileyerek...
Evde bir yabancı ile günü geçirmenin elbet zor yanları var, ama yine de aklımdaki gibi bir yardımcı bulduğuma memnunum. Sanırım en büyük mesele buydu, hallettik gibi görünüyor. Üstelik görüştüğümüz ilk adayla!
Bu ekim belki de hayatımdaki en farklı, en unutulmaz ay olacak. Ne kadar hazırım emin değilim, heyecanla bekliyorum ay sonunu. Şimdilik evdeki düzenleme yerleştirme ve temizlik işleri devam ediyor, ancak yetişir gibi de görünüyor.
Beni tek korkutan; tüm bu detayları düşünmüş olduğum halde, ruh halime yatırım yapmayı düşünmemiş olmak... Tüm bu curcuna içerisinde hiç yalnız kalmaya vaktim olmadan, eskisi gibi bunaldığımda kaçacak fırsatlarım olmadan nasıl sürdüreceğim bakalım...?
Gece yarısı uyandığımda birdenbire yıllar yıllar evvelinden bir anı hatırladım; evin önünde arabada bir kış akşamı Leonard Cohen söylüyordu: "I'm your man..."
Ağladım; o an nasıl da hafızama kazınmış, ne kadar eşsiz ve tekrarsızmış, mutluluk varsa tam da o anmış.
Hiç planda yokken ilk yardımcı adayımızla görüştük bugün ve olumlu geçti. İlk izlenim olarak sakin ve mülayim bir kadın olduğunu hissettim, umarım çalışkandır da. yarın başlamasına karar verdik, elbette benim için de biraz zor olacak alışmak başlangıçta. Tanımadığım biriyle kendi evimde birazcık kısıtlanmış hissedeceğim sanırım, ama ihtiyacımız olduğu bir gerçek. Doğuma kadar alışma süremiz olur böylece-bakalım nasıl geçecek...
Kayıp geçen gün
Neden bu kadar kayıp geçti bugün... Niçin bir türlü uyanamamış gibiydim? Kış gibi soğuktu; komşular da olmayınca fazla sessizdi- ıssızlığın ortasındayken kendi varlığımı bile hissedemiyordum.
Akşamüstü göle yürüyüşte biraz ıslanmak güzel geldi; kızarmış sonbahar yapraklarıyla selamlaşmak ve eskiden tanıdığımız köpekleri görmek mutlu etti.
Birlikte mutfağa girip yemek hazırlamak her zamanki gibi keyifliydi, ama sonrasında seçtiğimiz film beni öyle bunalttı ki- belki de filmin suçu yoktu; zihnimin labirentinde kaybolmuştum.
(1 EKİM)
Geçen doktor kontrolünde eklenen ilaçlarımı sabaha karşı uyanıp aldığım için, birkaç gündür zombi gibiyim sabahları. Geve boyunca defalarca uyanıp kaygılar bastırınca uyuyamıyorum ve bir nevi doğum sonrası uykusuzluk rutinine başladım şimdiden.
Yatakta kediler de üzerime geldikçe zaten ağrılarımdan zorlukla hareket edebildiğim için bazen bunalıyorum. Sabrımı kaybedince öfkeleniyorum. Bir yandan ev işleri yardımcısı ararken karşılaştığımız abuk subuk insanlar, bir yandan hazırlıkları tamamlama telaşı, en çok da erken doğum endişesi...
Zihnim karman çorman ve öyle rahatsız ki... Ekim ayı'nı daha sakin, daha fazla yoga&mediyaston ve yürüyüş yaparak geçirmeyi umuyorum.
Almaya başladığım hormon ilaçları, uykularımı bölerek beni sersem gibi yaptı bu sabah. Sıkıntılı tuhaf rüyalarla bölük pörçük, kaygılı bir zihin...
Kendime gelmem zaman aldı, ama güne güzel başlamak için annemle keyifli bir kahvaltıya gittik. Hava muhteşem bir sonbahar, oturmayı sevdiğimiz cafede kendimizi 2 saatliğine şımartabilmek lüks...
Günün devamı elbette her zamanki gibi koşturmacalı geçti, ufak aksilikler ve yetiştirilmesi gereken rutin işler peşinde oradan oraya...
Bugün eskiden çok anı paylaştığım ve 2 sene evvele kadar da yakın olduğum bir arkadaşımla uzun uzun telefonda konuştum. Tuhaf bir şekilde son 2 yılda 3 kere görüştüğümüzü fark ettim. Sanırım bunun fırsat bulamamaktan fazla bir anlamı var...
Aslında sık sık telefonla konuşuyoruz, ama defalarca çağırdığım halde hafta sonu evimize hiç gelmedi mesela. Sürekli gelmek istediğini tekrarlasa da bir türlü "fırsat olmadı". Elbette pandemi buna bahane edilebilir, ama flört ettiği bir erkek çağırdığında İstanbul'un öbür ucuna gitmekte tereddüt etmedi.
Artık bu durumu bir öncelikler ve tercihler meselesi olarak algılamaya başlamıştım ve içten içe aramızdaki bu samimiyetsiz gelen vaziyete sinir oluyordum bir süredir. Yine de bugün aradığında iğneleyici konuşmak gelmedi içimden; açıkçası onun da benim evli ve yakında çocuklu hayata geçmemden duymuş olabileceği kaygılı hisleri anlayabildim.
Belki o da kendini 36 yaşında olduğu halde tam bir düzen oturtamamış ve hala 20li yaşlardaymış gibi yaşıyor olmasının endişesine kaptırıyor... Belki de ben ona kendi eksikliğini hatırlatıyorum kim bilir? Biraz fazla kendini beğenmiş oldu bu sözüm, ama doğruluk payı varmış gibi geldi bana. Bir parça üzüldüm yalnızlığına, umarım kendine bir anlam bulur...
Bir pazartesi gününe neler sığar?
Defalarca uyanıp bölük pörçük rüyalara daldığım sıkıntılı bir gecenin sabahında rahatlamak için kısa bir yoga pratiği, meyveli şahane bir kahvaltı, evi toparlama, muhasebeciyle telefon görüşmelerinde kesilen fatura, bir değişim için kargo ziyareti, başka bir kargo şirketiyle yazışmalar, siyah kurdele almak için tuhafiye gezmeler, market ve fırına uğrayıp eksik gidermece, hızla yenen öğlen yemeği, arada mahalle cafesinde bir çay eşliğinde okunan şiirler, ertelenen doktor randevusu için bekleyiş, ultrason ve muayene, eczane sırası, yarının gönderilerinin organize edilmesi, haftalık pinterest planlaması ve daha neler neler...
Parizyen başlayan yorucu bir gün
Güzel bir kahvaltı hazırladık kendimize bu sabah; zira yorucu bir gün bizi bekliyor. Meyveli French toast hafta sonu kahvaltısının en Parizyenidir!
Şimdiye kadar ütü odası dediğimiz ve gelecek aydan itibaren çocuk odası olacak olan boş odada duran dolabın içini boşaltıp, önce söküp, ardından arka balkona taşıyıp orada kurup yerleştireceğiz. Ne çok eşyamız var ve gerçekten biraz sadeleşebilsek ne iyi olur!
Yatak odası küçük olunca yazlık-kışlık kıyafetlerimizi kaldırdığımız bu dolabın içi tıka basa dolu. Önce balkonda düzenlemeler yapıp yer açmamız gerekiyor. Bu arada yılların birikimi toz pislik süpürüldü, silindi.
Ben bu halime pek yardım edemesem de, sonunda dolap taşındı ve yerleştirildi. Gerçekten çok yorulduk, ama büyük bir işi halletmiş olduk. Hafta içi kızların mobilyaları geldiği zaman odaları hazır olacak...
Ayaklarımız ve sırtımız ağrıyarak, toparlanıp akşam kasaptan tavuk kartonlarını alıp geç de olsa Emirli'ye geldik. Köpeklerin bir kısmını besledik- ki çok açlardı. Kedilerin evde keyfi yerindeydi, biz de ancak 9dan sonra yemek yiyebildik.
Koşturmacalı bir cuma günü; doktor kontrolü ile başladı, eczane ve fırına uğrandıktan sonra pazar alışverişi ile devam etti, haftanın gönderilerini teslim edince öğleden sonra işler halledilmiş oldu. Akşam dışarıda bir şeyler yemeye gidip hem biraz hava alalım hem bir değişiklik olsun dedik, ama geçen sene ayda bir filan geldiğimiz mahalledeki vegan cafe kapalıydı. Vegan burger denemek kısmet olmayınca, kebapçıya oturduk!
Emirli'de geçirdiğimiz sakin günlerde aklıma gidip gelen tek düşünce; bu düzeni nasıl devam ettireceğimiz. Doğumdan sonraki ayların zorlu geçeceğini ve üstelik de kışın buraya gelmemizin pek kolay olmayacağını biliyorum. Ama burada bize muhtaç olan hayvanları yüz üstü bırakmak hiç istemiyorum. Herkes bana bahara kadar oraya gidemezsiniz, dedikçe hem endişeleniyorum hem de kabullenmek istemiyorum. Bu ev, bu kediler ve köpekler, burada geçirdiğimiz zaman hayatımızın bir parçası-bunu anlayamıyorlar. Öte yandan bizim de çocuk deneyimimiz yok şimdiye kadar, o yüzden kestiremiyor olabiliriz tabi. Bakalım, göreceğiz, ama ikimizi de en mutlu edecek olan düzen bu şeklde devam ettirebilmek olacak...
Doğum yaklaştıkça bu fikir beni biraz daha korkutur oldu, benden önce bunu yaşayan arkadaşlarımın deneyimlerini öğrenmek istedim. Tesadüfen biri bu akşamüstü beni arayınca uzun uzun konuştuk. Düşündüğüm kadar travmatik olmadığını duymak beni rahatlattı. Doğum sonrası ilk 3 ayın zorlu geçeceği fikrine kendimi alıştırdım zaten. Okumaya başladığım kitapta daha çok ağlamanın fizyolojik ve psikolojik yararlarına odaklanmış yazar; anladığım kadarıyla bebeklerin ağlamsına izin vermek önemli. ileride daha başka davranış sorunları geliştirmemeleri için, ilk yaşlarında ihtiyaçları olduğu kadar ağlamalarını kabullenmek gerek... Bir çok şeyi hala bilmiyorum, ama giderek daha iyi anladığımı hissediyorum ve kalanları da yolda öğreneceğiz. Bize güveniyorum!
Hanımlar
Evde sonbahara giriş hazırlıkları, yerleştirmeler, düzenlemeler ve temizlik bir yandan devam ediyor... Diğer yandan haftalık gönderileri geciktirmemeye çalışıyorum, ama pek kolay olmuyor.
Hamilelik aslında daha rahat kafayla, biraz daha dinlenerek ve sakin geçirilmesi gereken bir süreç, ama benim hayatım buna pek izin vermiyor. Kendi işini yapıyor olmanın saatlerini ayarlamak gibi avantajları olduğu kadar, her şeyi bizzat kontrol etmek gibi dezavantajları da var...
Sorumluluğunu severek üstlendiğim kediler, gözlerindeki muhtaçlığı ve minnettarlığı aklımdan çıkaramadığım için ihmal etmeye kıyamayacağım köpekler de aklımın hep bir köşesinde...
İşte bu kadar yoğun ve zaten kendime vakit ayırmakta zorlandığım bir hayatın içine önümüzdeki ay 2 yeni hanım daha katılıyor! 8. ayın içerisinde ben, herkesin son aylarda yapamazsın dediklerini yapıyor; çalışmaya, ev işlerine ve yürüyüşlere biraz daha yavaş da olsa devam ediyorum.
Umarım doğumdan sonra da kısa sürede kendimize geliriz ve hanımlarla birlikte hayatımızın bu güzel, güzel olduğu kadar bazen zorlayan rutinlerini sürdürebiliriz...
Dün gece yine rahatsızlıktan uyandım; yatakta kedilerle birlikte ikimize yer kalmıyor. ben de giderek büyüdükçe, dönmem zorlaştıkça, sırt ağrılarım arttıkça zorlanıyorum. Burnum da tıkandığı zaman hepten nefessiz kalıyorum, bazı geceler çekilmez oluyor. Kızlarla beraber bu odaya nasıl sığacağız bilemiyorum, kendimi boğulur gibi hissediyorum bazen.
Okuduklarım beni şaşırtıyor; bebeklerin bu kadar çok ağladıklarını ve bazen sebepsiz yere ağladıklarını bilmezdim. Bakalım bizim nasıl olacak ilk aylarımız?... Hem heyecanlanıyorum hem de endişeleniyorum.
Hala detaylar var karar vermem gereken; lavanta keselerinin rengi, balonların nakışı, çikolataların kutusu... Hepsi de keyifli detaylar!
Geçen haftaya göre daha kendimdeyim bu pazar, hayatımın kontrolünü yeniden ele almış gibi hissediyorum. Tam olarak işleri yoluna koyabilmiş olmasam da, bugün uzun zamandır ertelediğim ayakkabılar üzerinde çalışmaya başladım. Yazın geri gelişine inat sitemizde olgunlaşan elmaları toplayıp elmalı tarçınlı cevizli kek yaptım. Mutlu kedilerimiz masanın bir ucunda uyuklarken bahçede oturmak sakinleştirdi beni. bebekler hakkında kitaplar okudukça başta kapıldığım yetersizlik duygusunu biraz biraz atmaya başladım. Akşam döndükten sonra yine alışverişe gittik, bu aylarda hem kendimize hem eve hem bebeklere aldığımız öyle çok şey var ki!
Yağmur mevsimi yaklaşırken
Eskiden, hayatın bize her gün yeni deneyimler vaat ettiği zamanlarda, Beyoğlu'nda tanıştığımız bir abimizin vefat haberini aldığımız bu Eylül akşamı, onu anarak bir kadeh buzsuz rakı doldurduk sofrada.
Bahçede mangal yaparken hava çabucak kararınca sonbaharın gelmekte olduğunu hissettik bir kez daha ve ardından şimşekli gök gürültülü havaya bakarak yağmurlu mevsim için heyecanlandık.
Her şeyin geçiciliğini Anicca diye adlandıran Budist öğretiyi anımsadık 2 hafta önce beslediğimiz av köpeğinin öldüğünü öğrenince. Arka ayakları tutmuyordu, belki de son yemeğini bizim elimizden yemişti, başını okşarken gözlerinde ince bir sızı gördüğümü hatırlıyorum. Yine de, son zamanlarında ona dokunabildiğime memnunum, o son bakışa tanıklık ettiğime memnunum.
Bu akşam beraber sakin ve romantik birkaç saat geçirmeyi çok istemiştim, mumlar yakıp bir meyve ve peynir tabağı hazırlamayı, telefonları elimize almadan müzik dinlemeyi, alınması gereken eşyalar ve yapılması gereken işlerden bahsetmenin yasak olduğu başbaşa bir akşam...
Ama gün boyu evdeki ve dışarıdaki işler, akşamüstü trafiğinde fazlasıyla bunaldıktan sonra hiç keyfim kalmadı. Bu haftayı planladığım işleri halledemeden geçirdim ve kendimi yetişemiyor hissetmekten hiç memnun değilim.
Yine de kendimi toparladım akşama, dışarıda bir şeyler yedikten sonra sinemaya gitmeye karar verdik. 8. ayın içerisinde hala geçen sene aldığım elbiseye sığabilmek ve topuklu ayakkabılarımı giymek moral verdi bana, biraz vitrin gezmek de iyi geldi.
Elmalar, hafıza kaybını tercih eden bir adamın dingin öyküsüydü. Bana hayatın aslında ne kadar basit olduğunu hatırlattı; trafiksiz bir sokaktan eve yürürken manavdan elma seçmek gibi basit... Kimsenin kimseyle bir hesabının olmadığı ve herkesin kendini rahat bırakabildiği bar partisinde dans etmeye başladığın anlar gibi sade ve özden...
Aslında güne iyi başlamıştım, yoga ardından kahvaltı ile. Neden sonra ipin ucunu kaçırdım sanki, bütün gün uyanamamış gibiydim; zihnim bulanık, kafam karışık...
Oysa Emirli'de keyifli sakin bir gündü; bahçede biraz çalıştım, daha çok hastane odası süslemeleri ve ikramlıklar için araştırma yaptım. Sürekli sosyal medyada gezinip fikir arayıp ürün bulduğum zaman genelde böyle dağılıyorum. Belki de anlamsızdı bu kadar vakit kaybetmek, zaten kaç kişi hastaneye gelecek ki?
Yine de küçük de olsa bir hazırlık yapmak istiyorum, öyle kuru kuruya da olmasın. Sonunda kapı süsü, masa düzeni ve hediyeliklere karar verdim. Ama bugün de ayakkabı siparişlerimi boyamamış oldum.
Günün en güzel anı, bütün gece gelmeyen Sabiş'in tam da ondan bahsederken aniden eve girmesiydi.
Gece yarısı paniği, nefes alamayışımla birleşince büyüdü.
Şimdiye kadarki süreci kötü geçirdiğimi, ilk aylarda çok sıkıntı çektiğimi ve sürekli ağladığımı düşündükçe, önümüzde kalan sürenin azlığı da beni korkutunca sanki bütün her şeyi baştan almak istedim. Hiç istediğim gibi olmayacakmış gibi geldi her şey; hiç hazırlıklı değiliz ve önümüzdeki dönemde yaşayacaklarımız konusunda çok cahiliz...
Umarım daha konuya hakim hissedebilirim kendimi son 1.5 ayda, birazcık olsun bilmek istiyorum.
Hayata Bakış Açım
Herkes yalnızca kendi deneyiminden bahsedip duruyor aslında, her kitap bir başka zihnin ürünü ve her tavsiye birinin tecrübesinden başka bir şey değil...
Hayatın bu kadar kontrol edilebilir olduğunu düşünmedim hiç ben oysa. Zorlukları engellemek için önceden önlem almak yerine, zorluklarla birlikte devam edebilmeyi deniyorum, deneyeceğim...
Yine bir pazartesi ve yine mükemmel durumdayım; ben de ev de. Olsun, yavaş yavaş bugün kendimizi toplayacağız işte.
Bir yandan kalbim bambaşka bir heyecanlı Eylül gecesini yaşıyor...
"Hala varmaktayım
gülmeye ve ağlamaya
korkuya ve umuda
Canlı olan her şeyin
doğumu ve ölümüdür
kalbimin ritmi"
Thich Nhat Hanh
Aylardır sanki böyle dinlenmemiştim, Emirli'de çok daha iyi uyuyorum. Sessizlikten mi, kediler rahatsız etmediğinden mi bilmem, sabaha karşı sadece 1 defa uyanıyorum. İşte bu pazar da böyle sakin, inanılmaz dingin bir güne uyandık...
Yoga, kahvaltı derken tam istediğim gibi bir pazar günü oluyor. Açıkçası bugün hiçbir şey yapmak istemiyorum-değil de- hiçbir şey yapmamak istiyorum. Wu Wei gibi yani, Zen ustalarının dedikleri...
Sabahki doktor randevumuz biraz garip geçti; aslında kızlardan biri kendini göstermek istemedi sanırım ve tam ölçülemedi. Gelişimi umarım ikiziyle eş normal seyrinde ilerliyordur, birazcık endişelendim açıkçası. Ama kötü bir his yok hiç içimde, bence her şey planlandığı gibi gidecek ve Ekim sonu gelecekler...
Dönüşte hızlıca evi toplayıp ortalık temizledik, mantar dolması ve havuçlu kek yaptık. Çok uzun zamandır ayrı kaldığımız arkadaşlarımız bize geliyor! Evin yeni hali de sıcacık oldu, bu sene her mevsimde dekoru değiştirmeye karar verdim.
Bize 2 kutu bebek nevresimi, tülbenti, çok şirin kıyafetler ve faydalı olacak kitaplar getirmişler. Doğum yaklaştıkça aslında biraz gerginliğim artıyor; nasıl başa çıkacağım, yetebilecek miyim diye kaygılarım oluyor. Hele de erken doğarlarsa, bir de zaten 2 taneler, bakabilecek miyim diye endişeleniyorum.
Ama sanırım doğa hepimizden akıllıdır ve bana yapamayacağım bir görev vermez, ben de diğer tüm memeli dişiler gibi birden fazla yavruya bakabilecek kapasitedeyimdir de bunu kendim bilmiyorumdur henüz. Öğreneceğim...
(10 EYLÜL)
Evde sonbahar moduna girdik; markete gelen minik kabaklardan rengarenk alınca çok mutlu olduk, akşam duvar panolarımızı astık, yeni seçtiğim vazolara kuru pamuk dalları koyduk, örtüleri değiştirdik...
Evet bazen zorlanıyorum her güne tüy temizleyerek ve ortalık süpürerek başlamaktan, evet hamileliğimin izin alıp dinlenmem gereken dönemine girdiğim halde işlere koşturmaktan bazen şikayet de ediyorum-kabul.
Ama hayatıma çok fazla şey sığdırmak istediğim için bu halim; işimi en iyi şekilde yapmak istiyorum, evimde keyifli vakit geçirmek için bir şeyler yapmayı ve düzenli, temiz tutmayı seviyorum, hayvanları elimden geldiğince mutlu etmek beni daha çok mutlu ediyor...
Hayatım rengarenk ve dopdolu, kısa süre sonra daha da sevgiyle, neşeyle dolacak!
Şimdilik her şey yolunda; neredeyse eskisi gibi sürdürebiliyorum hayatımı. Biraz daha fazla sırt ağrılarım oluyor, biraz daha çabuk yoruluyorum o kadar. Her işimi hemen hemen kendim yapıyorum, ama ev işlerinde destek alırsam ayakkabılara daha fazla vakit ayırabiliyorum. Aslında zorlanmam çok normal, çünkü bir yandan hayatımın zaten yoğun tempolu rutinini sürdürürken bir yandan ekstra bir gündemimiz var. Hem yapılacak başka işler var, hem de hiçbir şeyden eksik kalmayalım diyoruz, bence bayağı iyi başa çıktık şimdiye kadar...
(6 EYLÜL)
Eylül'ün gelişi oldum olası beni heyecanlandırmıştır; serinleyen akşamlar ve esintili sabahlar, hala parlayan Güneş ve sıcacık güz ışığı...
Bu sonbahar bizim hayatımıza iki yeni kişi getirecek- ne heyecan verici! hem onları hem de sonbaharı güzel karşılamak için birkaç şey var aklımda. Evi sonbahar renklerine büründürmek, birkaç aksesuarı değiştirip orta sehpaya bir sepet içinde kuru çiçekler ve bal kabakları koymak...
En başta elbette evi düzenlemek; uzun zamandır ihmal edilen kitaplığı elden geçirmek ve eşyaların bir bölümünü eleyip kızlara yer açmak. İşimiz çok, ama çok da keyifli bu ay!
5 sene evveline kadar nasıl da dopdolu, hareketli ve eğlenceli bir hayatımız varmış... Sanırım sorumluluğunu üstlendiğimiz evlerin düzeni ve hayvanların bakımı artık vaktimizin çoğunu alıyor. Zaten son 1.5 sene tam bir istisna oldu- beklenmedik herkes için olduğu kadar. Biraz da tercihler farklılaştı gibi; büyümenin doğal seyrinde önceliklerimiz değişti, kendimi geliştirmek için yepyeni hedeflerim oldu. Arkadaşlarla bir yerde boş boş oturmak benim için pek bir şey ifade etmez oldu artık, gece dışarı çıkacaksak da bir etkinlik, bir sebep olmalı sanki...
Bir yandan yorulmaktan, hayattan keyif almaya yeterince zaman ayıramamaktan şikayet ederken, bir yandan hala 20lerinde gibi yaşayan eski arkadaşlarımı gördükçe kendi hayat seçimimi seviyorum.
Sonbaharın gelişi beni her seferinde neden bunca heyecanlandırır?
Herkes yazı beklerken ben yaz sonuna sevinirdim oldum olası; terleten havaların sonu ve doğanın en bereketli zamanı Eylül en sevdiğim mevsim! Okulların açılması, yeniden şehre dönüş, İstanbul'un sokaklarında yürümek, hafif rüzgarlı vapur yolculukları, canlı ve sıcacık akşamüstü ışığı...
Önümüzün kış olduğunu bilsek de henüz Güneşli havaların tadını çıkarmak, balkabağı çorbasına kabak çekirdeği koymak, kavanozlara ljutenica hazırlamak ve sıcak bir çayın keyfini pencereden yağmuru seyrederek almak...
Kızlarım da sonbaharda doğacaklar ne güzel!
