(25 ŞUBAT)
Sabah hızlıca eksiklerimizi aldım; semt pazarı, kooperatif ve mahalle fırınından alışveriş etmeyi seviyorum. Öğleden sonra Emirli'ye kavimler göçümüz başladı; kedileri özlemişim.
Elimizi ayağımızı bağlayan bu hayvanlar ve enerjimizi zamanımızı vererek sürdürdüğümüz düzen ile bize sahip olan mülkiyetlerimiz- temizlenmesi gereken evler, bakım gerektiren yazlıklar... Hepsini biz seçtik, hayatımızı biz kurduk, sorumlulukları biz üstlendik, kimse zorlamadı. Belki hayat biraz böyle getirdi, ama yine de bizim tercihimiz. Öyleyse şikayete vakit harcamadan, yapabildiğimiz kadarıyla yetinerek devam...
(24 ŞUBAT)
Kış geri geldi; yağmurlu soğuk kasvetli havada Kadıköy'de malzeme alışverişine çıktık. Kumaşlar, renkler, boncuk ve pullar arasında geçirdik 2 saatimizi, kahve içmeye oturacaktık ama, eve dönme vakti gelmişti bile.
Akşam yorgunluk ağır bastı, çalışmaya halim kalmadı. Erken yatmak istiyordum, ama sevgili hocamın canlı yayını vardı. Kendimi zorlayarak onu dinlemeye karar verdim, tam da böyle uykusuzluğa rağmen orada olmayı seçtiğim bir vakitte; Hocam'ın ağzından şu sözleri duymak ne güzel: "Ben sizi uyandırmak için çabalarken, beni dinlerken uyuduğunuzu söylemeyin."
Uyumadığıma memnunum.
(23 ŞUBAT)
İnanması güç- ama 21. yy.da hala sıcak savaşın içinde olanlar var. Dünyanın bir tarafı metaverse konuşurken, uzaya seyahat teknolojisi gelişmişken, diğer tarafı sığınaklarda bombalardan korunmaya çalışıyor. Topraklarını istilacılardan korumak için direnen, çatışan senin benim gibi insanlar var-birdenbire silah tutmayı öğrenmek zorunda kalan. Dünya'nın sözde gelişmiş demokratik ülkelerinin gözü önünde, sessizlik içinde göz yumulan bir hukuksuzluk süregeliyor. Bizler endişeyle takip ediyoruz...
(22 ŞUBAT)
Dünkü uykusuzluğun ardından biraz daha iyi uyandım, bugün erken çalışmaya başlayıp verimli geçirmek niyetindeyim.
Siparişlerimden birini daha bitirince iyi hissettim, akşam yemekten sonra çok iyi bir film seçtik. Çifte Tazminat eski bir film noir klasiği; zekice, sürpriz sonlu ve sürükleyici...
(21 ŞUBAT)
Gözlerimi açamayacak kadar bitkindim sabah, yine de matımı yayıp rahatlatıcı yoga pratiğine başladım. Her seferinde olduğu gibi çok iyi geldi.
Neden böyle çabuk yıkıldığımı düşündüm, kendimi çocuk gibi buldum; istediği olmayınca ağlayan çocuklar gibi... Aksiliklere rağmen, o iskele balıkçısında küçük bir masaya oturup karşılıklı bira içmek güzeldi aslında. Görebilseydim bunu, şükredebilseydim.
Neden hala hala hala bir yol alamadım?
(13 ŞUBAT)
Dünkü gerginliğimi atmış uyandım bu sabah, sakin bir gün geçirdik evde. Hava güneşli değil dünkü gibi, karayel esiyor ama benim daha bir hoşuma gitti bu manzara: göl kenarında rüzgarda esneyen ağaçlar ve bulutlu gökyüzü-tam bir ıssızlık...
Akşam gotik bir dönem filmi izlemek istedi canım, Mary Reilly tam aradığım seçim oldu. Kızların, kedilerin ve evin sessizliği bizi sardı sarmaladı...
(12 ŞUBAT)
Bir gün iyiyim idare ediyorum diyorsam, ertesi gün pes ediyor öfkeli ve tükenmiş hissederek uyanıyorum. Benim hayatım nerde kaldı? Ben nerdeyim artık, kimim?
İçimden bir ses yapamadığım her şeyi tek tek sıralıyor; sanki hiç de kolaylaşmıyor ve hala hala hala çok zorlanıyorum! 4 aya yaklaşıyoruz ama hala aynı sorunlar devam ediyor, ne zaman bitecek, hiç bitecek mi? yoksa hiçbir şey eskisi gibi olmayacak mı? Vücudum, hayatım, ilişkimiz, hiçbir şey...?
Pandeminin başlangıcındaki gibi bir süre her şeyin eski haline dönmesinin bekleyip sabrederek geçireceğim sanırım, ya sonra çok sevdiğim bazı şeylerin artık kalıcı olarak hayatımdan çıktığını anlarsam, pandemide olduğu gibi yine, elimde kalan son ufak keyifleri de kaybedersem...?
(11 ŞUBAT)
Emirli'ye gelirken bu kez biraz endişeliyim, aslında bütün hafta da aklım kalmıştı burada-zira malum Dük bey dışarıda kaldı. En son eve dönerken bir türlü içeri alamamıştık onu ve Sabiş'i, siteye yeni gelen köpek de kedi kovalıyor üstelik. Tam da deli gibi yağmurlu soğuk bir geceyi dışarıda geçirdi, aç kaldı diye üzülürken birden çıkıverdi ortaya. Hem Mahmut da geldi bu kez!
Sıcacık şömine başında huzurla uyudular, öyle güzeldi ki onları izlemek,, öyle kıymetliler ki...
(10 ŞUBAT)
Hayatımın bu yeni haline, yani yapmam gereken veya yapmayı çok sevdiğim hemen hiçbir şeyi artık yapamıyor oluşuma alışamadım henüz. Her seferinde yeniden hayal kırıklığına uğruyorum ve öfkeleniyorum, ama yine de bazı anlarda sakinleyip, kızlar iyiyse sorun yok, diye düşünüyorum. Kızlar sağlıklı, kedilerimiz sağlıklı, karınları tok ve sıcacık evlerinde mutlular, yani mutlu olmalarını umuyorum ve öyleyse biz de mutluyuz...
(9 ŞUBAT)
Yapamayışlar Senfonisi
Kızlar doğmadan önce hayatım heyecanlı, biraz da gergin ve çokça rahatsız bir bekleyişten ibaretti.
Kızlar geldiğinden beri ise bir "yapamayışlar senfonisi" ; her gün yapmak istediğim ve her hafta planladığım şeyler yapılamayanlara dönüşüyor ve ben hayatımın kontrolünü kaybettiğimi hissediyorum. Yapamadıklarım birikip yığıldıkça hırçınlaşıyor, kaybetmekten korkuyorum.
(8 ŞUBAT)
Son 5 gündür pek çalışamadığımı fark edince panikledim biraz, zaten bir şeye vakit ayırsam hayatımda diğer bir şey mutlaka eksik kalıyor. Ya işimi, ya evimi, ya kendimi ihmal ediyorum ve adeta bu ihmal edişler arasında bir denge kurmaya çalışmakla geçiyor günlerim... Bu "yetişememe" hali beni fazlasıyla yoruyor, bazen öyle kilitliyor ki, yapmam gereken onlarca şey varken hiçbir şeye başlayamıyorum.
(7 ŞUBAT)
Nasıl da bu pazartesiyi kendime çaldım! Üniversiteden arkadaşımla buluşup hem kızları biraz parka çıkardım, hem kahvemi yeni açılan bir yerde içtim.
Anne olduktan sonra haliyle tüm sohbetler biraz çocuklar üzerine oluyor; biraz da eski tanıdıklardan konuşup haber alıyorum.
Sanırım 10 seneden fazla oldu tanışalı-zamanın bizi getirdiği yere bakıp şaşırıyorum, gülümsüyorum...
(6 ŞUBAT)
(5 ŞUBAT)
Sen miydin o yalnızlığım mıydı yoksa Kör karanlıkta açardık paslı gözlerimizi Dilimizde akşamdan kalma bir küfür Salonlar piyasalar sanat sevicileri Derdim günüm insan arasına çıkarmaktı seni Yakanda bir amonyak çiçeği Yalnızlığım benim sidikli kontesim Ne kadar rezil olursak o kadar iyi Kumkapı meyhanelerine dadandık Önümüzde Altınbaş, Altın Zincir, fasulye pilakisi Ardımızda görevliler, ekipler, Hızır Paşalar Sabahları açıklarda bulurlardı leşimi Öyle sıcaktı ki çöpcülerin elleri Çöpcülerin elleriyle okşardım seni Yalnızlığım benim süpürge saçlım Ne kadar kötü kokarsak o kadar iyi Baktım gökte bir kırmızı bir uçak Bol çelik bol yıldız bol insan Bir gece Sevgi Duvarını aştık Dustuğum yer öyle açık seçik ki Başucumda bi sen varsın bi de evren Saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi Yalnızlığım benim çoğul türkülerim Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi
(4 ŞUBAT)
Bazen kendimi sınırsız bir okyanus gibi hissediyorum; bugüne kadar yaşadığım her deneyim birer damla gibi akmış karışmış suyuma, bana değen herkesi saklıyorum hala derinlerimde...
Hayatıma dokunan her insanın nefesini duyuyorum, yön veren sözleri aklımda tutuyorum, her yıldız çarpması karşılaşmanın ışığı parıldıyor gözlerimin önünde...
Gelip geçen, kaybettiğim ve kurtardığım her hayvanı anımsıyorum; birlikte geçirdiğimiz zamana şükrederek hiç birini unutmadan içimde taşıyorum...
Engin ve masmaviyim, gözün görmediği ufka kadar alabildiğine ben...
(3 ŞUBAT)
Doktor randevumuz ertelenince Emirli'ye erken gitmeye karar verdik; sonunda kar kalktı ve ayaz kırıldı. Ne de olsa önümüz bahar, doğanın uyandığı o kadar belli ki-önümüzdeki tarla yemyeşil...
Buraya gelmek her zaman zorluyor bizi, evi her seferinde temizlemek, kızları ve eşyaları taşımak, köpekleri beslemek derken çalışmaya vakit kalmıyor. Yine de günün sonunda şömine başına geçip birer çay koyduğumuzda o rahatlamanın keyfi paha biçilemez!
(2 ŞUBAT)
Kendime asla yetemediğim bir dönemde, bir yandan eve bir yandan müşterilere, bir de bizim 2 hanıma yetmeye çalışıyorum. Üstelik giderek daha fazla ilgi istiyorlar ve önümüzdeki aylar bu sürekli artarak devam edecek...
Bu hafta çözülmesini beklediğim sıkıntılı işlerin hiçbirinde yol kat edemedik, o yüzden biraz huzursuzum. Yarınki doktor kontrolümüz ertelenince sınavı iptal olan çocuklar gibi sevindim. İkizlerle hastane yorucu oluyor her seferinde, uzun beklemek, taşımak vesaire...
(1 ŞUBAT)
Ocak ayına hevesli ve umutlu başlamıştım; ikinci yarısı zor ve keyifsiz geçti. Şubat'tan ümidim yüksek, ajandam da dolu. Kızların doktor kontrolleri ve aşıları geçen aydan ertelenmişti, bu hafta onları aradan çıkarırsak üstümden bir yük kalkacak. Sonrasından benim doktor kontrollerim ve kan tahlillerim var, kendimi biraz toparlamalıyım. Arkadaşlarla buluşmak için bir iki fırsat yaratmak istiyorum, biraz dışarı çıkabilmek... Hepsinden çok da sabahları haftada 3 gün yoga yaparak başlamak güne, bana en iyi gelen şeye geri dönebilmek.
(31 OCAK)
Haftaya başlarken aklımda çözülmesi gereken sorunlar var, kaygılı ruh hali ve karmaşık bir zihin... Ne kadar uğraşsam da bazen zihnim ele geçiriyor beni, sorunlarla baş edemeyecekmişim gibi geliyor, yeterince güçlü değilmişim gibi... Oysa nelerle baş ettim şimdiye kadar, hep kendime bunların geçici ve küçük meseleler olduğunu hatırlatıyorum. Yine de, Ocak beni fazlasıyla yıprattı; geçmeyen hastalık hali, devam eden uykusuzluk rutini, bedensele eşlik eden zihinsel yorgunluk ve henüz istediğim hayat düzenini oturtmak için erken olduğunu hissettiren aksilikler... Kontrolümde değil hiç bir şey, hiçbir şey istediğim gibi gitmiyor. Belki de buna teşekkür etmeliyim, siz ne dersiniz Hocam?
