4542

Düşündüm de; geçen senelerde yoğun olarak duygularımdan bahsederken ve hep kendimi anlatırken, artık hislerim yokmuş gibi hiç konuşulmaz oldu... Ben hissiz bir makinaymışım, görevlerini ihmal etmeyen ama tam olarak yaşamayan bir robotmuşum gibi... Kimse nasıl olduğumu gerçekten merak etmeyince, ben söylemeye başladığımda hep terslenince, sessizliğe gömüldü içimdeki ses... Etrafımda varlığımın değerinin kanıtı sayacağım kimse kalmayınca, "ben" bildiğim şey de yavaş yavaş görünmez oldu...

35 yıldır yakinen tanımaya çalıştığım bir Rana vardı; öldü. Böyle hissediyorum, soran olursa. 

4541

Vaktimi, enerjimi neye akıtırsam o çoğalır hayatımda, bunu biliyorum. 

Kendime hatırlatmaya çalışıyorum bugünlerde, neyi istiyorsam onu düşünmem, ondan bahsetmem gerektiğini ve neyi istemiyorsam ondan zihnen de uzaklaşmayı...

4540

Bir içe çekilme dönemi yaşıyorum; evden pek dışarı çıkmadan, kimseyle görüşmeden-biraz salgının başındaki karantina süreci gibi, ama tabi o karanlık ruh halinde değil.

İleriyi düşleyerek, gelecek günler için heveslenerek bazen çok zorlandığım anlarda rahatlatan bir şeyler düşünerek geçiriyorum bu dönemi... Bunun kaçış olduğunun farkındayım aslında, egosal zihnin konfor arayışı...

36 yaşıma yeni girdim ve hala bedenim ve zihnim benim kontrolümde değil, henüz istediğim eğitilmiş beden ve zihne ulaşamadım. Yoga sayesinde beden konusunda epey yol aldım, ama zihin eğitimi mevzusunda acemiyim. Hayranlıkla takip ettiğim bir hoca buldum oysa, atölyelerine hevesle katıldım birkaç kere-yine de dinlediklerimin çok azını hayatıma dahil edebildim. İnsan hep kolaya kaçmaya meyilli ve kendini uyandırmak için çaba sarf etmedikçe uykuda geçiriyor ömrünü.

Bu dönem benim için bir milat olsun istiyorum; zihnim hep aynı düşünce sarmalına takıldığında, uykuya dalıp robot gibi yaşadığımda ayılayım, hatırlayayım. Ben şu an buradayım-neredeysem orada ve ne yapıyorsam onu yapmaktayım-başka bir yerde, zamanda değil. Aklımda sorunlar yaratıyor olduğumu fark eder etmez durayım istiyorum; ben bu düşünceler değilim, bu duygular geçici.

4539

(25 KASIM)

Kızların bir günü diğerine uymuyor, bebekli hayat her an çıkabilecek beklenmedik durumlara hızlıca adapte olabilmeyi gerektiriyormuş. Bazen 3buçuk saat uyanmazken bazen 2 saat olmadan acıkıveriyorlar. Bazen doyar doymaz huzurlu bir uykuya dalarken bazen saatlerce huzursuz olup ağlayarak uyumuyorlar. Bazen banyo yapmaktan çok keyif alırken bazen sabırsız ve huysuz oluyorlar. Bazen çok kolay idare edilirken bazen iki kişi baş edemiyoruz ufacık halleriyle!

Anlıyorum ki; önemli olan bu zor durumlarda sakin kalabilmek ve onların yanında olabilmek. Her şeyden daha mühim bu-bu zorlukta birlikteyiz, diyorum onlara o zaman, ben buradayım. Anlıyorum acı çektiğinizi, haklısınız. Ama geçecek, bu sıkıntılar da geçecek...

4538

(24 KASIM)

Sanırım burada yaşayan herkesle aynı ruh halini paylaşıyorum bu günlerde; endişeli ve öfkeli, güvensiz ve umutsuz hissediyorum ben de herkes gibi.

Burada kalmakla hata mı ettik, hala devam etmekle aptallık mı ediyoruz, diye sorguluyorum kararlarımı... Ama biliyorum ki ben buradan ayrılamam, belki zayıflık, belki bağımlılık-burada ait olduğum şeyleri bırakırsam çok üzülürüm. Bir gün elbet bırakmak zorunda kalacağım bu küçücük dünyamda ben mutluyum-her şeye rağmen. Hayvanlar, evim, mahallem, komşularım, arkadaşlarım, Emirli, Artur... 

Bana dair ne varsa biriktirdiğim, hepsi burada. 

4537

(23 KASIM)

Sabah noter işleri, kafama takılan bir dava meselesi ve akşamüstü sinir bozucu sorunlarla uğraşmak zorunda kalmak... Hani sıkıntılar geride kalmıştı, başımıza gelen kötü şeylerin sonuydu?

Bütün bu sıkıntılı dönemin sonrasında, zararımızı geri alabilmeyi ve hep birlikte keyifli vakit geçirebildiğimiz günleri görmeyi öyle çok istiyorum ki...

4536

(22 KASIM)

Biz kızlarla evde birlikte çok eğleniyoruz! Uykusuzluk, yorgunluk, hep aynı rutinin devam edişi bunaltıcı oluyor tabi zaman zaman- ama yine de keyifli anlar daha fazla.

Bunlar en zor zamanlarımız, diye düşünüyorum çok bunaldığımda-biraz daha dişimizi sıkarsak sonrasında daha tatlı günler bizi bekliyor. Baharda parkta gezeceğiz, yazın Artur'da denize gireceğiz- zaman öyle çabuk geçiyor ki!

Biraz vakit bulduğumda ayakkabı işlerimle ilgilenmeye çalışıyorum, her fırsatta açık havada kısa da olsa yürümeye çıkıyorum. Şimdilik ne kadar çok özlesem de, yogaya ve piyanoya geri dönemedim. Önümüzdeki aylarda en çok istediğim bana iyi gelen uğraşlarıma yetecek enerji bulabilmek.

Zamanla, diyorum Rana, zamanla sen de alışacaksın, kızlar da alışacak ve birlikte büyüyeceksiniz işte böyle... 

4535

(21 KASIM)

Ne kadar güzel bağ kurmuşuz burayla; geçen kış Emirli'de geçirdiğimiz vakitleri özlemle hatırlıyorum... Pandemide sıcacık bir sığınak oldu bu ev bize; ateş başında ısındığımız, yılbaşını komşularla kutladığımız, bahçede mangal yakıp şarkılar söylediğimiz ve en çok da ormana atılan hayvanları besleyip sevdiğimiz günler... Bizi biz yapan şeylerden biri burası; sadece haftasonu rutinimiz değil, hayatımızın çok sevilen bir parçası oldu. Arkadaşlarımızla kaldığımız geceler, dışarıda karın bembeyaz örttüğü kış manzarasına karşı kahvenin dumanı... Hepsi hepsi dün gibi aklımda ve burada yaşatmak için çabaladığımız köpekler, kediler her biri tek tek kalbimde.

Bu pazarı burada geçirebildiğimize çok memnun oldum, bundan sonra da gelebilmek ümidiyle döndüm eve.

4534

Dün akşam yemeği çok iyi geldi; evden farklı bir ortamda olmak, baş başa kalmak, bebeklerin dışında bir şeylerden de konuşmak, 2 saatliğine bakımveren görevinden muaf olmak... Bu lüksü her ay 1 kere olsun kendimize sağlamamız lazım.

Gece ise zor geçti; birkaç saatlik uykuyla sabaha çok yorgun ve bezgin başladım. Kahvaltıdan sonra iyice düşen enerjimi toplamak için biraz daha uyudum. Öğleden sonra misafirlerimiz geldi, akşamüstü de yine hastanede bir işimiz vardı. 

Bu aralar tüketim alışkanlıklarımız üzerine çok düşünmeye başladım; sahip olduklarımızın bizi ne derece mutlu ettiği ya da mutlu olmak için nelere sahip olmak istediğimizle ilgili... İnsanlık yeni bir çağın arifesinde gibime geliyor; tüketerek mutlu olunamayan, hayatında bir şeyleri değiştirmek zorunda olduğu bir çağın girişinde. Biz de artık daha basit şeylerle mutlu olmayı öğreniyoruz; daha doğrusu gerçekten anlamlı olanın "sade ve sakin yaşam" olduğunu idrak ediyoruz... 

4533

(19 KASIM)

Güne hastalıkla hala baş ederek başlamıştım ve hiç doğumgünü modumda değildim aslında, sanırım en enerjisiz uyandığım doğumgünü sabahı şimdiye kadar. 

Yine de akşamüstü kuaföre gidince biraz moralim düzeldi ve 36. yaşımı kutlamak için güzel bir yere gittik. Cunda mutfağını özlemiştim, 9 ay sonra ilk şarabımı bu akşam içtim. Tekrar şık bir elbise giyinmek, topuklu ayakkabılar içinde kendimi güzel hissetmek harikaydı!

Yeni yaşımda hayatı kutlamak için daha fazla fırsat diliyorum- güzel şeyler gelsin başımıza...

4532

(18 KASIM)

Kızların aşı günü; dışarıda işlerimiz olunca o gün hızlıca geçiveriyor ve başka şeylere vakit kalmıyor. Sabah kahvaltıdan sonra toparlanıp aşıya gittik, döner dönmez mama saati gelmişti zaten. 

Öğleden sonra evde yalnız kalınca her şey biraz daha uzun sürmeye başladı, tek başıma bazen hakim olmakta zorlanıyorum. Hiçbir şey yapasım yoktu bugün, belki de yorgunluk kronikleşti ve hastalık enerjimi düşürdü. Yeniden yogaya başlamak istesem de, zaman ve enerji yaratmak zor geliyor, çalışmak da gelmiyor içimden, dışarıdaki hayata katılmak da uzak görünüyor bana...

4531

(17 KASIM) 

Vergi ödemeleri, fatura hesaplamaları, banka hesabı yetkilendirmeleri ve kredi kartı ekstreleri arasında sıkıcı gri bir gün...

4530

(16 KASIM)

Panikledim başta, doğru. Ama sakinleştirmeye çalışıyorum kendimi. Bu ruh haliyle hiçbir şey başarıya ulaşmaz çünkü, önce sakinlik...

Sonuçta bu parayı ödeyecek gücüm var, gerekirse ödemeyerek başka yöntemler deneyebilirim de. Haksızlığa mı uğradım diye endişeleniyorum, kimseye tam güvenemiyorum ama-eninde sonunda para kazanılır yerine konulur. Bir yerden giderse bir yerden mutlaka fazlasıyla gelir, hep böyle oldu.

Benim hayatımda en önemli detay değil bu, bir süre sonra unutulacak ve şu aralar uğraştığım tüm meseleler de üstesinden geldiğim sorunlar olarak bana tecrübe katıp beni güçlendirecek...

4529

(15 KASIM)

Henüz iyileşemedim, ama az da olsa dışarı çıkıp yürüyebiliyorum bugün. Hava almak iyi geliyor, bir de son güzel havaları kaçırdığıma üzülüyorum. Önümüzdeki bahar kızlarla beraber dışarı çıkmayı deneyimleyeceğiz, şimdiden heyecanla bekliyorum. Gelecek günleri beklerken bir yandan da şu an olduğum yerden keyif almayı hatırlamak istiyorum.

Bugünkü doktor kontrolümüzde ne kadar şanslı olduğumuzu hissettim; kızlar doğar doğmaz küvezde hiç kalmadılar, sarılık bile olmadılar, çok erken gelmelerine rağmen zorlanarak da olsa emebildiler ve ilk 4 haftayı daha doldurmadan 1 kilo almışlar. Bazı geceler bıksam da, bazı günler bunalsam da doğru yolda ilerlediğimizi hissettirdi bu bana. Huysuzlanıyorlar, kusuyorlar, sık uyanıyorlar diye dert etsem de her şeyin aslında iyi gittiğini gösterdi-çok mutluyum!

4528

Dün gece hastalığım pik yaptı; ateşim yükselince ağrılar titremeler içinde teslim oldum... 

Gece kızlara kalkamadım pek, terlemekle üşümek arasında gittim geldim ve bir türlü huzurla uyuyamadım. 

Bu sabaha da çok iyi başlamadım ama, kahvaltıdan sonra bir ilaç alınca ateşim düştü, kendime geldim biraz. Çocukken hastalanınca evde bütün gün yatıp çizgifilm izlemeyi severdim, bugün de öğlene kadar birlikte kanepede yeni bir diziye başladık. Dizide 50lerin Pera sokaklarında kristal kadehler ve kareli mantolar arasında çok tatlı bir havada buluverdim kendimi, özlediğim her şey aklıma geliverdi...

Öğleden sonra biraz ayağa kalktım, evi toparlayıp annemle kahve içtim balkonda. Sonra yavaş yavaş çalıştım, işler biraz kötü gidiyor bu ara ve kendimi yetersiz hissediyorum bu konuda. Hiç de kendimi işlere veremiyorum.

Bu hafta içi yine yoğun bir gündem bizi bekliyor-ama ben kendimi enerjik hissetmiyorum.

4527

(13 KASIM)

Bugünkü misafiri iptal ettik, hiç iyi hissetmiyorum. Boğaz ağrısı hafifledi, yerine burun tıkanıklığı ve öksürük geldi, ayrıca çok halsizim ve her hastalanışımda olduğu gibi moralsizim.

Her şey kötü gitti sanki doğumdan beri, diye düşünüyorum. "Düşüncelerin hakkında düşünme" diyen hocam aklıma geliyor- bunu yapmak öyle zor ki! Son 1.5-2 yılımı düşünüyorum da; hep bir şeylerin bitmesini bekledim: İlk kovid kapanması başladığında birkaç ay geçsin hayat normale döner diye bekledim, pandemi yılı aşınca her şey eskisi gibi olduğunda şunu yapacağım buraya gideceğim deyip duruyordum, sonra hamile kaldım ve ilk aylar çok zordu-şu 3 ay geçsin her şey daha kolay olacak diye bekledim, son haftalar ayrı zorladı-kızlar sağlıkla gelsin doğumdan sonra çok rahatlayacağım diye bekledim, sezaryen sonrası beklemediğim kadar kötüydüm ve kendime gelmeyi bekledim, şimdi de hastalığın geçmesini bekliyorum...

4526

(12 KASIM)

Biraz kırgınlığım var bugünlerde, boğazım yanıyor. 

Yine de hava o kadar güzeldi ki, evde kalmak istemedim ve dükkana yürüdüm. Hiç Güneş göremez oldum doğumdan beri, havasız bir odaya tıkıldım kaldım haftalardır.

Ama eve döndükten sonra enerjim öyle düştü ki uyuya kaldım, sanırım hasta oluyorum.

Bugün kadın bizi çileden çıkardı ve 3 günün sonunda işten çıkardık. İnanılacak gibi değil akılsızlığı, hadsizliği... Kuş gibi hafifledik yine!

4525

(11 KASIM)

2. gününde birazcık daha iyi gibi sanki, yine de birbirimize alışmak kolay olmayacak. 

Kızlara banyo yaptırdık birlikte, özellikle Vera'nın su keyfi görülmeye değerdi!

4524

(10 KASIM)

İkinci ev işleri yardımcımızın ilk iş günü. Aslında şimdiden sinir bozucu bir deneyim olacağı belli. Belli ki bu da önceki gibi, belki daha da dik başlı ve kendi bildiğinde ısrarcı bir tip. İlk günden her şeye karışmaya başlayınca bu sefer net tavrımı göstermekte gecikmedim; fazla iyi davranmaya gelmiyorlar ne yazık ki. Kimseye evimde kaç kedi besleyeceğimin hesabını verecek değilim!

Gün sonunda göndermeyi düşünsek de şimdilik bir şans daha verelim dedik, bakalım bence pek umut yok gibi. 

4523

(KASIM 9)

Dünkü şoku yavaş yavaş atlatıyoruz, tek teselli yaralanma olmaması- ki bu bile yeterince şükür sebebi.

Ev işlerini 3 gündür kendim üstleniyordum, bugün yeni bir adayla telefonda konuştuk ve akşamüstü görüşmeye çağırdık. Haydi inşallah!

Bu sefer de muhasebecimden gelen vergi ödemesi haberiyle canım sıkıldı; nasıl oldu anlayamadım ama epeyce bir miktar vergi çıkmış. Hem şaşırdım, hem bir hata olmalı diye düşündüm, işin içinden çıkamadım. Sonuçta para yerine konur her zaman, başka sorun olmasın hayatta. Yine de keyfim kaçtı, bir süredir art arda tuhaf talihsizlikler yaşadığımızı fark ettim. Hep bir mücadele hali ve kayıp getiren durumlar çıktı karşımıza-bu son olsun umarım.

4522

(8 KASIM)

Yeni haftaya kazayla başladık.

Bir süredir sıkıntılı geçen günlerin ardından bu sabah da hiç olmayacak bir şekilde annem, otoparka girerken aracın teki duramayıp çarptı ona. Tam evin önünde bizim arabaya epeyce zarar veren, neyse ki anneme bir şey olmayan bir kaza...

Bütün gün hepimiz bununla uğraştık; sigorta şirketi ve yol yardımı ile telefon görüşmeleri, kaza tutanağı ve olay yeri resimleri, çekici çağırılması ve evrakların servise teslim edilmesi derken akşam oldu. Stresli bir gün, hiç aklımızda yokken böyle bir gündemle uğraşmak zorunda kaldık işte.

Umarım bundan sonrası kolaylıkla ve çabuk hallolur, başka diyebileceğim bir şey yok.

4521

(7 KASIM)

7Evde sakin bir gün, sonunda kızlarla biz bizeyiz ve daha iyi hissediyorum.

Geçen ay eve aldığımız yardımcı kadının sinir bozucu tavırları aklıma geldikçe kurtulduğuma memnun oluyorum. Her şeyi en iyi kendi bildiğini zanneden ve acayip huyları olan bir tipti, böylesine ilk kez denk geldik ve en fazla 1 ay dayanabildik. 

Onun ardından mutfağı kendi düzenime geri döndürmeye çalışıyorum 2 gündür; elbette sırtım ağrıyor iş yapmaktan, ama bir yandan içim rahat şimdi. En azından kaprisini çekmeyeceğim kimsenin!

Kızlar doğduğundan beri ilk defa birlikte biraz film seyredebildik, akşamları az da olsa baş başa vakit geçirebileceğimiz için seviniyorum...

4520

(6 KASIM)

Tükenmiş hissediyorum, bıkkın ve bitkinim.

Geçici olduğu için bu döneme tahammül etmeye çalışıyorum, ama kendi evimde yabancı gibiyim. Gece yarısı gelen bir mesaj beni hüngür hüngür ağlatabiliyor-kendimi değerli hissettiren başka bir şey yok.

Sürekli fiziksel olarak çabalıyorum ve ruhsal anlamda yıpranıyorum, her saat, her gün ve her gece böyle devam ediyor. Buna dayanabilmek için bir yerden besleniyor olmam gerek, bir şekilde boşalan depomu doldurmalıyım- ama öyle bir kaynağım yok. An be an eksiliyorum...

4519

(5 KASIM)

Son 2 haftada ilk defa beraber kahvaltı edeceğiz diyordum bu sabah- olmadı.

En basit zevklerimizin bile elimizden alındığını hissediyorum; son yıllarda hayattan aldığımız keyif azalarak tükendi adeta ve bugün kahvaltı bile edemiyoruz.

Evden kendimi dışarı atıp, görevlerimi yerine getirdikten sonra 2 saat boş vakit yaratıp kahve molası vermek kendim için yapabildiğim en iyi şey. Uykusuz ve ağrılı, mücadeleli ve sinirleri zorlayan gecelerin ardından gündüz bu mola iyi gelen tek şey bana...

4518

Kasım ayının zorlayıcı gökyüzü etkileri; özgürlük kısıtlanması temasını öne çıkarıyor. Sanırım benim hayatımın da en zorlayıcı teması bu, şu günlerde. 

Okuduğum bir söz aklıma takıldı: "Öfke, kendini kurban olarak görmenin sonucudur." 

Kısıtlandığımı hissettiğim insanlara öfkeleniyorum ben de, ve bu durumu değiştiremediği için en yakınıma öfkeleniyorum. Başka ne yapabilirim? Öfkelenmek yerine kısıtlanmayı reddedebilirim, kendi istediğim gibi yönetmeyi deneyebilirim bu durumları. 

Aslında ben de büyüklerine söz söylemeye çekinen, saygılı yetiştirilmiş ve biraz da yakın olmadığım kişilerle çatışmadan kaçınan biriyim. Ama bundan sonra böyle olmamayı seçebilirim; kavgacı olmadan da istediğimi- istemediğimi net biçimde söyleyebilirim. Daha atak davranabilirim insiyatif konusunda, kimseye bırakmadan kızlarıma ben sahip çıkabilirim.

Kendi alanımı koruyabildiğim bir ay olsun.

4517

Kızların beslenme aralarında kendime kısacık lüksler hediye ediyorum; en yakın cafede bir latte içmek veya banyodan sonra yağlanıp yüz yogası yapmak gibi.

Bir yandan ikiz bebeklere bakarken, uykusuz ve yorgun- çalışabileceğimi hiç düşünmezdim, ama neredeyse ara vermeden sürdürüyorum işimi. Elbette eskisine göre yavaş ilerliyor ama durmadı sonuçta- bu da başarı bence. En zor dönemlerimiz geride kaldıktan sonra hayatımız daha kolay ve keyifli olacak umarım.

4516

(2 KASIM)

Akşam yağmurda ıslanarak parkta yürümek iyi geldi.

Sanırım kendime gelmem için; kendi rutinime dönmem için evde yalnız kalmam lazım. Yalnızlıkta rahat eden biri olarak; etrafımda bana sürekli karışan, her hareketime müdahale eden biriyle yaşamak kolay değil. Hem yardıma ihtiyacım var bu dönemde, hem de yalnızlığa...

Kendi evimde kendi seçtiğim şeyleri seyredebilmek, kendi istediğim gibi sağlıklı beslenebilmek, başkasına laf anlatmak zorunda olmadan kızlarımı kendi düşünceme göre büyütmek istiyorum. Bu günler geçecek elbet, ben de olabildiğince sakinliğimi koruyarak ama sınırlar çizerek devam etmeye çalışıyorum. 

Umarım önümüzdeki hafta artık kendime kalabilirim.

4515

En sevdiğim aya pazartesi ile giriş yapıyoruz; bu sefer aylık niyetlerim sade ve öz: kızların 40ı çıkıyor, büyüyorlar ve bizim yeni rutinimiz yerine oturuyor.

Kasım ayından beklentim; ailecek yeni hayatımıza uyum sağlayarak devam etmek, bir yandan da ufak adımlarla hayata katılmaya başlamak yeniden.

Bugün aslında ilk adımı attım: nüfus müdürlüğüne gidip kızların kimliklerini çıkarttım ve eve dönmeden kısacık da olsa bir kahve molası verdim. 2 haftalık annelik serüvenimde ilk gün yüzü görüşüm oldu, iyi geldi. Bundan böyle evde birileri oldukça ben gündüz yakınlardaki işlerimi halletmek ve minik keyif vakitleri için dışarı çıkabilirim. Her şey yavaş yavaş yerine oturacak ve giderek kolaylaşacak, daha da güzel olacak...!