Düşündüm de; geçen senelerde yoğun olarak duygularımdan bahsederken ve hep kendimi anlatırken, artık hislerim yokmuş gibi hiç konuşulmaz oldu... Ben hissiz bir makinaymışım, görevlerini ihmal etmeyen ama tam olarak yaşamayan bir robotmuşum gibi... Kimse nasıl olduğumu gerçekten merak etmeyince, ben söylemeye başladığımda hep terslenince, sessizliğe gömüldü içimdeki ses... Etrafımda varlığımın değerinin kanıtı sayacağım kimse kalmayınca, "ben" bildiğim şey de yavaş yavaş görünmez oldu...
35 yıldır yakinen tanımaya çalıştığım bir Rana vardı; öldü. Böyle hissediyorum, soran olursa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder