İçinde düştüğüm kuyudan bir türlü çıkamıyorum 3 yıldır- çırpındıkça dibe batıyor gibiyim.
Biliyorum; kimse belirleyemez benim değerimi-yine de, yine de işte hazmedemiyorum!
Biliyorum aslında; ben algımı değiştirdiğim anda gerçekliğim değişecek- ama yapamıyorum, gelmiyor içimden.
Küskünüm, kızgınım, umutsuzum.
Olmak istediğim yerden en uzaktayım.
(28 ARALIK)
Öyle güzel ki ortak sahip olduklarımız; kızlarımız, kedilerimiz, evlerimiz... Hepsi benim için öyle kıymetli ki, kaybetmeyi göze alamıyorum, bozmak istemiyorum. Kızların beni asık suratlı görmelerini istemiyorum hiç.
Peki bu kırgınlıkla nasıl baş edeceğim? Değersizlik duygusuna nasıl yenilmeyeceğim?
Bu sabah kızlarla Beyaz Fırın'da kahvaltıya gittik, ilk birlikte dışarı çıkışımız olmasa da, ilk kez bu kadar uzağa gittik ve bu kadar uzun oturduk hep beraber. Heyecanlıydık!
Buranın ortamı rahat ve kahvaltı hep çok iyi, ardından caddede yürümek de keyifliydi. Çok özlediğim bir şeydi, kışın hava elverdikçe tekrarlamayı umuyorum.
Açıkçası, dünden beri aklımda çıkaramadığım, beni çok üzen gündemden uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. Reset atmasam devam edemeyecek gibiydim, nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum bu kötülükle. Görmezden gelemiyorum, ama bir şeyi de değiştiremiyorum. Tek dileğim; insanoğlu için biraz farkındalıkla gelen anlayış, hasetten uzak içgörü...
(25 ARALIK)
Sabah dengemi sarsan bir olaya öfkeyle tepki verince, yogayla güne başlamak istedim. belki 3 ay aradan sonra bugün yogaya geri döndüm ve zorlansam da çok iyi geldi.
Kertenkele, dolphin plank ve hatta shavasana-temel pozları içine girerek yapmaya çalıştım. Yeni yılda, kendimi yogada daha fazla geliştirmek istiyorum.
Bugünkü gündemden dolayı-bahsetmek bile içime dokunuyor- kendimi çok güçsüz, zayıf ve etkisiz hissettim. Ne kadar çabalasak da yetemiyoruz, bu organize kötülükle baş edemiyoruz gibi geldi. Hayata tutunmak işte böyle zamanlarda çok zor geliyor, bu dünyada yaşamanın bedeli çok ağır oluyor benim için.
Tüm canlılara şefkat ve sevgi duyabildiğimiz, iyilikte bir araya geldiğimiz bir yeni yıl diliyorum hepimize...
(24 ARALIK)
Emirli'ye cumadan geldiğimiz günleri seviyorum, bana pandemide kapalı kaldığımız zamanları hatırlatan bir hissi vardı bugünün de.
Hava öyle soğudu ki sabah tarla kırağı kaplıydı, bazı yerler incecik buz tutmuş... Erken uyandım, kızları doyurup pakladıktan sonra tam kendime güzel bir kahvaltı hazırlayacaktım ki elektrikler kesildi. Alt kata inince şöminedeki ateşin de sönmüş olduğunu gördüm, ev hemen soğuyacak diye endişelendim önce.
Ateşi yeniden harlayıp, bir bardak da çay koyunca keyfim yerine geldi, ortalığın sessizliğine ayak uydurup meditasyona oturdum. Hocamın sesi, adeta benle konuşur gibi "az ötemden sıcaklığı yayılan çıtır çıtır sesleri duyulan ateş"ten bahsetmeye başladı, gözlerimi yumdum...
Evimdeydim.
(23 ARALIK)
Aslında çok büyük olmayan, geçici sorunlarla karşılaştığımda çocuk gibi küskün hissettiğimi fark ettim. Baş edemeyecekmişim gibi güçsüz ve hayat bana neden hep böyle sorunlar getiriyor, der gibi bıkkın hissediyorum... Oysa hayat bana hep bu sorunları getirmiyor ve herkes gibi ben de sorunlarla yüzleşebilirim. Bir süre sonra gündemimde olmayacak meselelere neden bu kadar enerjimi harcıyorum ki?
Birkaç gün uzaklaşıp önümüzdeki hafta tekrar ele almak, yeniden konuşup bir sonuca bağlamak iyi olacak. Hafta sonu kendimi biraz dinlendirmek istiyorum...
(21 ARALIK)
Bu sene yılbaşı hediyelerimi Türkiye'de olduğuna inanamadığım bir derneğe bağış yapmak için seçtim; Angelsfarm Sanctuary İzmir'de geniş bir alana yayılmış çiftlikte yüzlerce kurtarılmış hayvanı barındıran, ölümden kurtardıkları hayvanlara yeni bir şans veren bu muhteşem insanlara ne kadar yardım edebilirsem o kadar mutlu olacağım.
(20 ARALIK)
Kızlarla birlikte ev düzenimiz, günlük rutinimiz ve aslında yavaş yavaş hayat tarzımız da değişiyor... Onlara örnek olmak, ya da miras bırakmak istediklerimizi önce bizzat kendimiz yapmak ve yaşamak durumundayız-ki gerçek bir iz bırakabilelim.
Kendimi bu son haftalarda epeyce eleştiriyorum; telefona bağımlı yaşıyor gibiyim, bulunduğum an muhtemelen zor ve sıkıcı geldiğinden sürekli elim telefona kayıyor. Gerçek hayatta bir şey yaşayamadığım için, sanal bağlar kurmaya çalışıyorum, online alışveriş, online sergiler ve online izlenen videolarla vaktimi dolduruyorum.
Yeni yıl niyetlerimden biri de; olduğum yer ve ana odaklanarak, daha "gerçeklik"te yaşamak...
(19 ARALIK)
Kızların son birkaç gündür devam eden anlam veremediğim aşırı huzursuzluğu bizi yordu, tok oldukları halde sürekli ağlıyor ve uyumuyorlar, bu kadar bağırıp çağırışın sebebinin gaz olduğuna inanmakta zorlanıyorum ve başka bir dertleri mi var diye endişeleniyorum...
Geçenlerde dışarı çıkmayı özlediğimden yakınırken, bugün yeter ki sağlıklı ve huzurlu olsunlar da evde sakince bir yemek yiyelim, diyecek duruma geldim. Basit görünen şeylerin kıymetini çabuk unutuyoruz.
(18 ARALIK)
Emirli'ye giderken yolda Stollen almak için uğradığımız Beyaz Fırın'da gördüğüm 2 çocuklu bir çekirdek ailenin düşündürdükleri; tahminen geliri yüksek, muhtemelen eğitimli ve Türkiye ortalamasına göre daha fazla imkanları olan yetişkinler bile mutsuzlar. gereksiz bir gerginlik havası hissediliyor her hareketlerinde, en ufak bir aksiliğe tahammülleri yok gibi, bu güzel kahvaltının tadını çıkarmaktan uzaklar. İnsanlığın içinde kıvrandığı en büyük pandemi, mutsuzluk ve huzursuzluk olsa gerek...
(17 ARALIK)
İhtimaller
Bu kadarcık yerde kapana kısılmış hissetmeyi reddediyorum- hayat alabildiğine geniş dışarıda, biliyorum.
Bu coğrafyanın kaygılandıran hayat tarzına ait olmayı kabullenmiyorum-hayat sonsuz ihtimallerle dolu.
Her gün yeni bir gün, her an yeni bir ihtimal ve biz sandığımızdan daha özgürüz aslında...
(16 ARALIK)
Chicago'da bir blues barda tesadüf ettiğim deli dolu çingene müzisyenlerle sabaha kadar dans ettiğim gecenin hayalini kuruyorum... Terli ve kahkahalı gecenin sabahına karşı sohbetimiz, "entegre edilen zeka" ve "düşünen aklın ötesinde" kitabına evriliyor. Lacivert gökyüzüne bakarak devrile kalka yürüdüğümüz sokaklar bana yabancı, ama evimde hissediyorum...
(15 ARALIK)
İçimde bir şeyler sanırım kalıcı olarak değişiyor, son 2 yıllık sürecin beni getirdiği bu yerde...
Bu sene yılbaşı soframızın şiddetsiz olmasını istiyorum; tabağımızda ölü hayvan olmayacak.
Hediyelerimi kurtarılmış hayvan barınağına bağış yaparak aldım, arkadaşlarımın yeni bir eşyaya ihtiyaçları yok bence- bu onları daha çok mutlu edecek.
Yeni yıla doğru içimde bir dönüşümün şekillendiğini hissediyorum...
(14 ARALIK)
Ülkenin vaziyeti hepimizin kapılıp gittiği bir sel kadar öngörülemez ve ürkütücü... Bu ortamda yaşamak, iş yapmak mümkün mü kaygılanmadan?
Zaten ben her sene sonu biraz hesap kitap işlerine kafa yormaktan bunalır, bir parça başarımı sorgularım-bu kez iyice sıkılıyor içim. Normalde akşam bir şeyler içmeye çıkar, soğuk havada yürür atardım kaygılarımı-şimdi evde kalıyor olmak daha da zorlaştırıyor...
Bugün kendime bir saatlik uyku molası ayırdım, hep tetikteyim tabi, uyurken hiç rahat değilim aylardır. Uykuya dalarken bile rahatlayamıyorum, 2 saatte bir uyanmaya programlanmışım çoktan. Yine de dinlenmek iyi geldi, öğleden sonra da yağmurda yürüdüm biraz. Kendime yeni yıl için bir ajanda ve yeşil kalemler seçtim, hep severim takvim ve ajanda almayı, planlamayı, kağıda yazmayı...
İşlerle alakalı biraz stresli ve genel olarak enerjisiz hissediyorum; zaten uykusuzluk, yorgunluk beni zorluyor. Bir yerden başlamam gerek biliyorum, yeniden yoga yapmaya, ama enerjim kalmıyor. Belki de biraz daha zamana ihtiyacım var...
Tam bir pazartesi; aklımda ufaklı büyüklü işlerle bugüne daha sabahtan yorgun başladım. Yine de şikayet etmeden, oyalanmadan ve gözümde büyütmeden tek tek halletmeye çalıştım.
(12 ARALIK)
Emirli'de son güzel havaların tadını çıkarıyoruz kızlarla birlikte, biraz bahçede kahve içiyoruz, biraz şömine başında kedi seviyoruz... Bugün yeni komşularla tanıştım ve kendim gibi el işi hobileri olan birini tanımaktan memnun oldum; burada yaşama fikrini iyiden iyiye düşünmeye başladık. Şehirden uzakta, sakin bir yaşam acaba nasıl olur? Evde yaptırılması gereken birkaç tadilat var aklımızda, burayı istediğimiz gibi rahat ve keyifli bir ev haline getirebiliriz. Küçük de olsa bahçenin bir köşesini ekip biçebiliriz, peki şehir hayatını özler miyiz? Bilemiyorum, şimdilik hafta sonları burada olmayı çok seviyorum.
(11 ARALIK)
Aslında ben yepyeni bir sayfa açmak istiyorum; içimdeki sesi dinlemediğim ve daha fazla "şimdi, burada" olduğum bir yıl istiyorum.
Hiçbir şey istediğim gibi gitmese bile, her şeyin tam da olması gerektiği gibi gittiğini söyleyen yeni bir ses geliştirmek istiyorum.
Hayat o kadar kısa ve boş ki, gerçekten-sahip olduklarımıza şükretmek ve yapabildiklerimize odaklanmak en güzeli.
Ne kadar nefes alsak o kadar iyi, şikayet ve endişelere ne kadar az enerjimizi harcasak o kadar iyi!
(10 ARALIK)
Ruh halim neden bu kadar kırılgan bilmiyorum, ama en ufak moral bozukluğunda yıkılıyorum.
"Hiçbir şey istediğim gibi gitmiyor" diyor içimden bir ses, hiçbir şey daha iyi olmayacak sanki...
Benim çabam, emeğim kimsenin umrunda değil gibi ve artık ben de kendimden emin değilim. Belki de bana ihtiyaçları yok düşündüğüm kadar, belki de ben yeterince iyi değilim...
Bütün bu kirli düşüncelerle doluydum bugün, içim kapkaranlık...
Gün içinde fazladan 1-2 saat uyusam, akşamüstü mahallemizde bir kahve içmeye çıksam, kendimi suçlu hissediyorum. İşlerimi ihmal ediyorum, nasıl yetişeceğim telaşına kapılıyorum. Yıl sonuna kadar yapmayı planladığım onca şey hala duruyor, ben uykusuzluktan bayılma hali ve durmadan çalışma modu arasında savruluyorum.
Yeni yıldan dileğim öncelikle; yoga ve piyanoya geri dönebilmek. Her şeyden önce bu ikisini özledim!
(8 ARALIK)
Sabahtan kısa bir yürüyüş yapmak iyi geldi; Sabiş hanımı kısırlaştırmaya götürdüm, ardından bankadaki işimi hallettim.
Bir türlü düzelmeyen ülkenin durumu, pandeminin peşinden gelen ekonomik vaziyet hepimizi, beni de elbette karamsarlığa düşürüyor... Bir türlü çıkamadığımız, debelendikçe battığımız bir çukurun içindeyiz sanki. Ne zaman düzelir bilemiyorum, düzelebilir mi emin değilim...
Evde kalmak zorunda olmak, kızlara bakmanın aralıksız rutini içinde kendime vakit ayıramamak, bana iyi gelecek şeyler için zaman ve enerji bulamamak, sanki dünyadan kopmuş hissetmek bu dönemde üst üste geldi benim için. Tam da hayatımın küçücük kaldığını hissederken, herkesten uzaklaşıp minik bir kutuya sığmaya çalıştığımı, açıkçası sıkıştığımı düşünürken, Temmuz'daki Gogol konseri haberini görmek beni heyecanlandırdı, dans ettiğim geceleri hatırlattı...
(7 ARALIK)
Bu sabah bunaldığım anlardan birinde, nasıl yapsak daha kolaylaştırsak hayatımızı diye düşündüm. Bir yardımcı arasak tekrar, ben zaten yetişemiyorum, annem de fazla yoruluyor benim yüzümden... Bazen hayat bir tek bize mi bu kadar zor diye düşünmeye başlıyorum, ama biliyorum bu zihnimin yalan dolanı.
Hayat herkese ne zor ne kolay aslında- sadece olduğu gibi. Hayat nasıl yorarsan öyle çıkan bir rüyadan ibaret...
Bir kahve içmelik lüksüm var bugün; yapamadıklarımı sayıp durmak yerine yapabildiğim kadarıyla mutlu olma seçimim var, kaybettiklerime üzülmekle birlikte, kazandıklarım için şansıma teşekkür etmek var...
(4 ARALIK)
Yorgun gözlerle başladığım gri bir gün; neden keyifsiz olduğumu bulamıyorum bir türlü... Son haftalarda inişli çıkışlı birçok şey yaşadığımızdan olsa gerek; gergin uyanıyorum ve uykularım hiç rahat değil. Kaygılıyım, heyecanlıyım ve biraz da bezginim aynı anda.
Öğlene kadar toparlanıp, dükkana uğrayıp Emirli'ye yola çıkıyoruz. Eve varır varmaz bir yağmur indiriyor. Kızları yerleştirip doyuruyoruz önce hemen, evin altını üstüne getirmiş yine kediler. Akşama kadar temizlik toparlama derken, kendimize ait 1-2 saatimiz kalırsa şanslıyız.
O saatleri şömine karşısında bir şişe şarap açıp sohbet ederek geçiriyoruz, özlemişim... Kedilerin iyi olduğunu görmek beni mutlu ediyor, köy ve orman köpeklerini eskisi gibi göremesem de. Gece ilk kez hep birlikte yatıyoruz kızlarla.
(3 ARALIK)
3 hafta sonra ilk defa bu sabah öksürükle uyanmadım, biraz daha iyi nefes alıyorum.
Sonunda bu akşamüstü arabamız tamirden çıktı.
Bir şeyler yavaş yavaş yoluna giriyor gibi...
Hava bahar olunca parkta kızlarla dolaşmaya çıktık, ardından akademinin bahçesine çay içmeye oturduk. Bu mahalleyi seviyorum; insanları, kedileri, parkları ve cafeleriyle...
(2 ARALIK)
Uyuyamadığım günler enerjisiz oluyorum, bazen ayakta duracak halim olmuyor. Uyuyabildiğim nadir günler ise çabucak geçip gidiyor, çalışamıyorum. Yapılacak bir sürü iş var ve ben hiçbirine yetişemiyorum. Bir saatliğine kahve içmeye dışarı çıksam, bir yandan suçluluk duyuyorum. Ama kendime vakit ayırmayınca da mutsuz oluyorum- işte bugünlerimin ikilemli özeti!
Gittikçe daha keyifli olacak, biliyorum. Sonunda bugün kendimi gerçekten iyi hissediyorum.
Ne yaptığımın farkındayım, seçimimin arkasındayım-bu hayatı ben seçtim ve bugün olduğum yerden memnunum. Bir gün bunu söyleyebileceğim aklıma gelmezdi. Her şey mükemmel olduğu için değil- harika ve berbat olan her şeyle birlikte, olduğum yerde olduğum durumda olmaktan şükür duyduğum için.
(30 KASIM)
Dün gece öğrendiğim pratiklere hemen başlamak için heyecanlıyım!
Yıllarca değişmeyen alışkanlıklarımı kırabilmek, zihnimin içinde kaybolmadan, düşünce ve duyguların esiri olmadan yaşayabilmek... Yeni yıl niyetim bu kendi adıma.
"Ben, ben olmayan her şeyin birleşimiyim. Havanın, suyun, toprağın, karşıdaki ağaç ve gökteki bulutun..."
(29 KASIM)
Günler, saatler asla yetmiyor bana! Kızlarla meşgul olurken zaman su gibi geçiyor ve ben aralarda kalan vakitlere bir çok şey sığdırmaya çalışıyorum.
Evde yılbaşı havası olsun diye biraz dekor yaptım bu akşam; aslında bu bir "ışık bayramı"... Yılın en karanlık günlerinden sonra kutlanan, yeniden aydınlığa kavuşacak olmanın bayramı.
Yıl sonuna kadar aklımda kalan işleri halletmek istiyorum; evde düzenlemek istediğim yerler var. Aslında, her şeyi attığımız o dolaplar, üst üste ıvır zıvırla dolu o raflar ne kadar karmaşıksa zihnimizin dip köşeleri de öyle- biliyorum. Bir türlü bitmeyen bu toparlama ve eleme işleri bence her mevsim geçişi yapılsa daha kolay olacak.
Takvim dönerken ben de içten içe yenilenmeye hazırlanıyorum; kendime verdiğim sözleri tutmak için heyecanlıyım.
