Almaya başladığım hormon ilaçları, uykularımı bölerek beni sersem gibi yaptı bu sabah. Sıkıntılı tuhaf rüyalarla bölük pörçük, kaygılı bir zihin...
Kendime gelmem zaman aldı, ama güne güzel başlamak için annemle keyifli bir kahvaltıya gittik. Hava muhteşem bir sonbahar, oturmayı sevdiğimiz cafede kendimizi 2 saatliğine şımartabilmek lüks...
Günün devamı elbette her zamanki gibi koşturmacalı geçti, ufak aksilikler ve yetiştirilmesi gereken rutin işler peşinde oradan oraya...
Bugün eskiden çok anı paylaştığım ve 2 sene evvele kadar da yakın olduğum bir arkadaşımla uzun uzun telefonda konuştum. Tuhaf bir şekilde son 2 yılda 3 kere görüştüğümüzü fark ettim. Sanırım bunun fırsat bulamamaktan fazla bir anlamı var...
Aslında sık sık telefonla konuşuyoruz, ama defalarca çağırdığım halde hafta sonu evimize hiç gelmedi mesela. Sürekli gelmek istediğini tekrarlasa da bir türlü "fırsat olmadı". Elbette pandemi buna bahane edilebilir, ama flört ettiği bir erkek çağırdığında İstanbul'un öbür ucuna gitmekte tereddüt etmedi.
Artık bu durumu bir öncelikler ve tercihler meselesi olarak algılamaya başlamıştım ve içten içe aramızdaki bu samimiyetsiz gelen vaziyete sinir oluyordum bir süredir. Yine de bugün aradığında iğneleyici konuşmak gelmedi içimden; açıkçası onun da benim evli ve yakında çocuklu hayata geçmemden duymuş olabileceği kaygılı hisleri anlayabildim.
Belki o da kendini 36 yaşında olduğu halde tam bir düzen oturtamamış ve hala 20li yaşlardaymış gibi yaşıyor olmasının endişesine kaptırıyor... Belki de ben ona kendi eksikliğini hatırlatıyorum kim bilir? Biraz fazla kendini beğenmiş oldu bu sözüm, ama doğruluk payı varmış gibi geldi bana. Bir parça üzüldüm yalnızlığına, umarım kendine bir anlam bulur...
Bir pazartesi gününe neler sığar?
Defalarca uyanıp bölük pörçük rüyalara daldığım sıkıntılı bir gecenin sabahında rahatlamak için kısa bir yoga pratiği, meyveli şahane bir kahvaltı, evi toparlama, muhasebeciyle telefon görüşmelerinde kesilen fatura, bir değişim için kargo ziyareti, başka bir kargo şirketiyle yazışmalar, siyah kurdele almak için tuhafiye gezmeler, market ve fırına uğrayıp eksik gidermece, hızla yenen öğlen yemeği, arada mahalle cafesinde bir çay eşliğinde okunan şiirler, ertelenen doktor randevusu için bekleyiş, ultrason ve muayene, eczane sırası, yarının gönderilerinin organize edilmesi, haftalık pinterest planlaması ve daha neler neler...
Parizyen başlayan yorucu bir gün
Güzel bir kahvaltı hazırladık kendimize bu sabah; zira yorucu bir gün bizi bekliyor. Meyveli French toast hafta sonu kahvaltısının en Parizyenidir!
Şimdiye kadar ütü odası dediğimiz ve gelecek aydan itibaren çocuk odası olacak olan boş odada duran dolabın içini boşaltıp, önce söküp, ardından arka balkona taşıyıp orada kurup yerleştireceğiz. Ne çok eşyamız var ve gerçekten biraz sadeleşebilsek ne iyi olur!
Yatak odası küçük olunca yazlık-kışlık kıyafetlerimizi kaldırdığımız bu dolabın içi tıka basa dolu. Önce balkonda düzenlemeler yapıp yer açmamız gerekiyor. Bu arada yılların birikimi toz pislik süpürüldü, silindi.
Ben bu halime pek yardım edemesem de, sonunda dolap taşındı ve yerleştirildi. Gerçekten çok yorulduk, ama büyük bir işi halletmiş olduk. Hafta içi kızların mobilyaları geldiği zaman odaları hazır olacak...
Ayaklarımız ve sırtımız ağrıyarak, toparlanıp akşam kasaptan tavuk kartonlarını alıp geç de olsa Emirli'ye geldik. Köpeklerin bir kısmını besledik- ki çok açlardı. Kedilerin evde keyfi yerindeydi, biz de ancak 9dan sonra yemek yiyebildik.
Koşturmacalı bir cuma günü; doktor kontrolü ile başladı, eczane ve fırına uğrandıktan sonra pazar alışverişi ile devam etti, haftanın gönderilerini teslim edince öğleden sonra işler halledilmiş oldu. Akşam dışarıda bir şeyler yemeye gidip hem biraz hava alalım hem bir değişiklik olsun dedik, ama geçen sene ayda bir filan geldiğimiz mahalledeki vegan cafe kapalıydı. Vegan burger denemek kısmet olmayınca, kebapçıya oturduk!
Emirli'de geçirdiğimiz sakin günlerde aklıma gidip gelen tek düşünce; bu düzeni nasıl devam ettireceğimiz. Doğumdan sonraki ayların zorlu geçeceğini ve üstelik de kışın buraya gelmemizin pek kolay olmayacağını biliyorum. Ama burada bize muhtaç olan hayvanları yüz üstü bırakmak hiç istemiyorum. Herkes bana bahara kadar oraya gidemezsiniz, dedikçe hem endişeleniyorum hem de kabullenmek istemiyorum. Bu ev, bu kediler ve köpekler, burada geçirdiğimiz zaman hayatımızın bir parçası-bunu anlayamıyorlar. Öte yandan bizim de çocuk deneyimimiz yok şimdiye kadar, o yüzden kestiremiyor olabiliriz tabi. Bakalım, göreceğiz, ama ikimizi de en mutlu edecek olan düzen bu şeklde devam ettirebilmek olacak...
Doğum yaklaştıkça bu fikir beni biraz daha korkutur oldu, benden önce bunu yaşayan arkadaşlarımın deneyimlerini öğrenmek istedim. Tesadüfen biri bu akşamüstü beni arayınca uzun uzun konuştuk. Düşündüğüm kadar travmatik olmadığını duymak beni rahatlattı. Doğum sonrası ilk 3 ayın zorlu geçeceği fikrine kendimi alıştırdım zaten. Okumaya başladığım kitapta daha çok ağlamanın fizyolojik ve psikolojik yararlarına odaklanmış yazar; anladığım kadarıyla bebeklerin ağlamsına izin vermek önemli. ileride daha başka davranış sorunları geliştirmemeleri için, ilk yaşlarında ihtiyaçları olduğu kadar ağlamalarını kabullenmek gerek... Bir çok şeyi hala bilmiyorum, ama giderek daha iyi anladığımı hissediyorum ve kalanları da yolda öğreneceğiz. Bize güveniyorum!
Hanımlar
Evde sonbahara giriş hazırlıkları, yerleştirmeler, düzenlemeler ve temizlik bir yandan devam ediyor... Diğer yandan haftalık gönderileri geciktirmemeye çalışıyorum, ama pek kolay olmuyor.
Hamilelik aslında daha rahat kafayla, biraz daha dinlenerek ve sakin geçirilmesi gereken bir süreç, ama benim hayatım buna pek izin vermiyor. Kendi işini yapıyor olmanın saatlerini ayarlamak gibi avantajları olduğu kadar, her şeyi bizzat kontrol etmek gibi dezavantajları da var...
Sorumluluğunu severek üstlendiğim kediler, gözlerindeki muhtaçlığı ve minnettarlığı aklımdan çıkaramadığım için ihmal etmeye kıyamayacağım köpekler de aklımın hep bir köşesinde...
İşte bu kadar yoğun ve zaten kendime vakit ayırmakta zorlandığım bir hayatın içine önümüzdeki ay 2 yeni hanım daha katılıyor! 8. ayın içerisinde ben, herkesin son aylarda yapamazsın dediklerini yapıyor; çalışmaya, ev işlerine ve yürüyüşlere biraz daha yavaş da olsa devam ediyorum.
Umarım doğumdan sonra da kısa sürede kendimize geliriz ve hanımlarla birlikte hayatımızın bu güzel, güzel olduğu kadar bazen zorlayan rutinlerini sürdürebiliriz...
Dün gece yine rahatsızlıktan uyandım; yatakta kedilerle birlikte ikimize yer kalmıyor. ben de giderek büyüdükçe, dönmem zorlaştıkça, sırt ağrılarım arttıkça zorlanıyorum. Burnum da tıkandığı zaman hepten nefessiz kalıyorum, bazı geceler çekilmez oluyor. Kızlarla beraber bu odaya nasıl sığacağız bilemiyorum, kendimi boğulur gibi hissediyorum bazen.
Okuduklarım beni şaşırtıyor; bebeklerin bu kadar çok ağladıklarını ve bazen sebepsiz yere ağladıklarını bilmezdim. Bakalım bizim nasıl olacak ilk aylarımız?... Hem heyecanlanıyorum hem de endişeleniyorum.
Hala detaylar var karar vermem gereken; lavanta keselerinin rengi, balonların nakışı, çikolataların kutusu... Hepsi de keyifli detaylar!
Geçen haftaya göre daha kendimdeyim bu pazar, hayatımın kontrolünü yeniden ele almış gibi hissediyorum. Tam olarak işleri yoluna koyabilmiş olmasam da, bugün uzun zamandır ertelediğim ayakkabılar üzerinde çalışmaya başladım. Yazın geri gelişine inat sitemizde olgunlaşan elmaları toplayıp elmalı tarçınlı cevizli kek yaptım. Mutlu kedilerimiz masanın bir ucunda uyuklarken bahçede oturmak sakinleştirdi beni. bebekler hakkında kitaplar okudukça başta kapıldığım yetersizlik duygusunu biraz biraz atmaya başladım. Akşam döndükten sonra yine alışverişe gittik, bu aylarda hem kendimize hem eve hem bebeklere aldığımız öyle çok şey var ki!
Yağmur mevsimi yaklaşırken
Eskiden, hayatın bize her gün yeni deneyimler vaat ettiği zamanlarda, Beyoğlu'nda tanıştığımız bir abimizin vefat haberini aldığımız bu Eylül akşamı, onu anarak bir kadeh buzsuz rakı doldurduk sofrada.
Bahçede mangal yaparken hava çabucak kararınca sonbaharın gelmekte olduğunu hissettik bir kez daha ve ardından şimşekli gök gürültülü havaya bakarak yağmurlu mevsim için heyecanlandık.
Her şeyin geçiciliğini Anicca diye adlandıran Budist öğretiyi anımsadık 2 hafta önce beslediğimiz av köpeğinin öldüğünü öğrenince. Arka ayakları tutmuyordu, belki de son yemeğini bizim elimizden yemişti, başını okşarken gözlerinde ince bir sızı gördüğümü hatırlıyorum. Yine de, son zamanlarında ona dokunabildiğime memnunum, o son bakışa tanıklık ettiğime memnunum.
Bu akşam beraber sakin ve romantik birkaç saat geçirmeyi çok istemiştim, mumlar yakıp bir meyve ve peynir tabağı hazırlamayı, telefonları elimize almadan müzik dinlemeyi, alınması gereken eşyalar ve yapılması gereken işlerden bahsetmenin yasak olduğu başbaşa bir akşam...
Ama gün boyu evdeki ve dışarıdaki işler, akşamüstü trafiğinde fazlasıyla bunaldıktan sonra hiç keyfim kalmadı. Bu haftayı planladığım işleri halledemeden geçirdim ve kendimi yetişemiyor hissetmekten hiç memnun değilim.
Yine de kendimi toparladım akşama, dışarıda bir şeyler yedikten sonra sinemaya gitmeye karar verdik. 8. ayın içerisinde hala geçen sene aldığım elbiseye sığabilmek ve topuklu ayakkabılarımı giymek moral verdi bana, biraz vitrin gezmek de iyi geldi.
Elmalar, hafıza kaybını tercih eden bir adamın dingin öyküsüydü. Bana hayatın aslında ne kadar basit olduğunu hatırlattı; trafiksiz bir sokaktan eve yürürken manavdan elma seçmek gibi basit... Kimsenin kimseyle bir hesabının olmadığı ve herkesin kendini rahat bırakabildiği bar partisinde dans etmeye başladığın anlar gibi sade ve özden...
Aslında güne iyi başlamıştım, yoga ardından kahvaltı ile. Neden sonra ipin ucunu kaçırdım sanki, bütün gün uyanamamış gibiydim; zihnim bulanık, kafam karışık...
Oysa Emirli'de keyifli sakin bir gündü; bahçede biraz çalıştım, daha çok hastane odası süslemeleri ve ikramlıklar için araştırma yaptım. Sürekli sosyal medyada gezinip fikir arayıp ürün bulduğum zaman genelde böyle dağılıyorum. Belki de anlamsızdı bu kadar vakit kaybetmek, zaten kaç kişi hastaneye gelecek ki?
Yine de küçük de olsa bir hazırlık yapmak istiyorum, öyle kuru kuruya da olmasın. Sonunda kapı süsü, masa düzeni ve hediyeliklere karar verdim. Ama bugün de ayakkabı siparişlerimi boyamamış oldum.
Günün en güzel anı, bütün gece gelmeyen Sabiş'in tam da ondan bahsederken aniden eve girmesiydi.
Gece yarısı paniği, nefes alamayışımla birleşince büyüdü.
Şimdiye kadarki süreci kötü geçirdiğimi, ilk aylarda çok sıkıntı çektiğimi ve sürekli ağladığımı düşündükçe, önümüzde kalan sürenin azlığı da beni korkutunca sanki bütün her şeyi baştan almak istedim. Hiç istediğim gibi olmayacakmış gibi geldi her şey; hiç hazırlıklı değiliz ve önümüzdeki dönemde yaşayacaklarımız konusunda çok cahiliz...
Umarım daha konuya hakim hissedebilirim kendimi son 1.5 ayda, birazcık olsun bilmek istiyorum.
Hayata Bakış Açım
Herkes yalnızca kendi deneyiminden bahsedip duruyor aslında, her kitap bir başka zihnin ürünü ve her tavsiye birinin tecrübesinden başka bir şey değil...
Hayatın bu kadar kontrol edilebilir olduğunu düşünmedim hiç ben oysa. Zorlukları engellemek için önceden önlem almak yerine, zorluklarla birlikte devam edebilmeyi deniyorum, deneyeceğim...
Yine bir pazartesi ve yine mükemmel durumdayım; ben de ev de. Olsun, yavaş yavaş bugün kendimizi toplayacağız işte.
Bir yandan kalbim bambaşka bir heyecanlı Eylül gecesini yaşıyor...
"Hala varmaktayım
gülmeye ve ağlamaya
korkuya ve umuda
Canlı olan her şeyin
doğumu ve ölümüdür
kalbimin ritmi"
Thich Nhat Hanh
Aylardır sanki böyle dinlenmemiştim, Emirli'de çok daha iyi uyuyorum. Sessizlikten mi, kediler rahatsız etmediğinden mi bilmem, sabaha karşı sadece 1 defa uyanıyorum. İşte bu pazar da böyle sakin, inanılmaz dingin bir güne uyandık...
Yoga, kahvaltı derken tam istediğim gibi bir pazar günü oluyor. Açıkçası bugün hiçbir şey yapmak istemiyorum-değil de- hiçbir şey yapmamak istiyorum. Wu Wei gibi yani, Zen ustalarının dedikleri...
Sabahki doktor randevumuz biraz garip geçti; aslında kızlardan biri kendini göstermek istemedi sanırım ve tam ölçülemedi. Gelişimi umarım ikiziyle eş normal seyrinde ilerliyordur, birazcık endişelendim açıkçası. Ama kötü bir his yok hiç içimde, bence her şey planlandığı gibi gidecek ve Ekim sonu gelecekler...
Dönüşte hızlıca evi toplayıp ortalık temizledik, mantar dolması ve havuçlu kek yaptık. Çok uzun zamandır ayrı kaldığımız arkadaşlarımız bize geliyor! Evin yeni hali de sıcacık oldu, bu sene her mevsimde dekoru değiştirmeye karar verdim.
Bize 2 kutu bebek nevresimi, tülbenti, çok şirin kıyafetler ve faydalı olacak kitaplar getirmişler. Doğum yaklaştıkça aslında biraz gerginliğim artıyor; nasıl başa çıkacağım, yetebilecek miyim diye kaygılarım oluyor. Hele de erken doğarlarsa, bir de zaten 2 taneler, bakabilecek miyim diye endişeleniyorum.
Ama sanırım doğa hepimizden akıllıdır ve bana yapamayacağım bir görev vermez, ben de diğer tüm memeli dişiler gibi birden fazla yavruya bakabilecek kapasitedeyimdir de bunu kendim bilmiyorumdur henüz. Öğreneceğim...
(10 EYLÜL)
Evde sonbahar moduna girdik; markete gelen minik kabaklardan rengarenk alınca çok mutlu olduk, akşam duvar panolarımızı astık, yeni seçtiğim vazolara kuru pamuk dalları koyduk, örtüleri değiştirdik...
Evet bazen zorlanıyorum her güne tüy temizleyerek ve ortalık süpürerek başlamaktan, evet hamileliğimin izin alıp dinlenmem gereken dönemine girdiğim halde işlere koşturmaktan bazen şikayet de ediyorum-kabul.
Ama hayatıma çok fazla şey sığdırmak istediğim için bu halim; işimi en iyi şekilde yapmak istiyorum, evimde keyifli vakit geçirmek için bir şeyler yapmayı ve düzenli, temiz tutmayı seviyorum, hayvanları elimden geldiğince mutlu etmek beni daha çok mutlu ediyor...
Hayatım rengarenk ve dopdolu, kısa süre sonra daha da sevgiyle, neşeyle dolacak!
Şimdilik her şey yolunda; neredeyse eskisi gibi sürdürebiliyorum hayatımı. Biraz daha fazla sırt ağrılarım oluyor, biraz daha çabuk yoruluyorum o kadar. Her işimi hemen hemen kendim yapıyorum, ama ev işlerinde destek alırsam ayakkabılara daha fazla vakit ayırabiliyorum. Aslında zorlanmam çok normal, çünkü bir yandan hayatımın zaten yoğun tempolu rutinini sürdürürken bir yandan ekstra bir gündemimiz var. Hem yapılacak başka işler var, hem de hiçbir şeyden eksik kalmayalım diyoruz, bence bayağı iyi başa çıktık şimdiye kadar...
(6 EYLÜL)
Eylül'ün gelişi oldum olası beni heyecanlandırmıştır; serinleyen akşamlar ve esintili sabahlar, hala parlayan Güneş ve sıcacık güz ışığı...
Bu sonbahar bizim hayatımıza iki yeni kişi getirecek- ne heyecan verici! hem onları hem de sonbaharı güzel karşılamak için birkaç şey var aklımda. Evi sonbahar renklerine büründürmek, birkaç aksesuarı değiştirip orta sehpaya bir sepet içinde kuru çiçekler ve bal kabakları koymak...
En başta elbette evi düzenlemek; uzun zamandır ihmal edilen kitaplığı elden geçirmek ve eşyaların bir bölümünü eleyip kızlara yer açmak. İşimiz çok, ama çok da keyifli bu ay!
5 sene evveline kadar nasıl da dopdolu, hareketli ve eğlenceli bir hayatımız varmış... Sanırım sorumluluğunu üstlendiğimiz evlerin düzeni ve hayvanların bakımı artık vaktimizin çoğunu alıyor. Zaten son 1.5 sene tam bir istisna oldu- beklenmedik herkes için olduğu kadar. Biraz da tercihler farklılaştı gibi; büyümenin doğal seyrinde önceliklerimiz değişti, kendimi geliştirmek için yepyeni hedeflerim oldu. Arkadaşlarla bir yerde boş boş oturmak benim için pek bir şey ifade etmez oldu artık, gece dışarı çıkacaksak da bir etkinlik, bir sebep olmalı sanki...
Bir yandan yorulmaktan, hayattan keyif almaya yeterince zaman ayıramamaktan şikayet ederken, bir yandan hala 20lerinde gibi yaşayan eski arkadaşlarımı gördükçe kendi hayat seçimimi seviyorum.
Sonbaharın gelişi beni her seferinde neden bunca heyecanlandırır?
Herkes yazı beklerken ben yaz sonuna sevinirdim oldum olası; terleten havaların sonu ve doğanın en bereketli zamanı Eylül en sevdiğim mevsim! Okulların açılması, yeniden şehre dönüş, İstanbul'un sokaklarında yürümek, hafif rüzgarlı vapur yolculukları, canlı ve sıcacık akşamüstü ışığı...
Önümüzün kış olduğunu bilsek de henüz Güneşli havaların tadını çıkarmak, balkabağı çorbasına kabak çekirdeği koymak, kavanozlara ljutenica hazırlamak ve sıcak bir çayın keyfini pencereden yağmuru seyrederek almak...
Kızlarım da sonbaharda doğacaklar ne güzel!
Başak zamanı ev düzenlemek için birebir; bizim de bu ay evde yapacağımız çok fazla yerleştirme ve düzenleme işi var...
Sonbahar zaten arınma vaktidir; ben de bu sürece şifonyerimi elden geçirerek başladım. Tahminimden daha çok yordu beni, takı kutularımı, fular ve kemerleri hep gözden geçirdim. 1 torba eledim, en azından daha kullanışlı hale geldi.
Akşamki konser için hazırlandım, dışarı çıkıp hayata dahil olmak bana çok iyi geliyor bu dönemde. Başka mevzularım oluyor düşünecek, geceleri uyanınca kaygılarımdan başka detaylar da geliyor aklıma. Biraz yorucu da oluyor ama artık, sandalyeler belimi ağrıtıyor ve uzun oturmak ayaklarımı uyuşturuyor...
En sevdiğim mevsimin ilk akşamı, henüz ancak serinleyen havada bahçede piyano dinlemek çok güzeldi. Kendime sevdiğim ve hayatımın bir parçası olarak tutmak istediğim şeyleri hatırlatmış oldum böylece...
