Yine aynı noktadayız, belki hatta daha da kötü bu kez; son şansımızı da kaybettik...
Son haftalarda art arda her gün hayal kırıklığına uğruyorum ufak ufak, her seferinde aynı yerden kırılıyorum.
"Benim hiçbir şeyim değilsin artık!" diye bağırıp çekip gitmek istiyorum, yapamıyorum.
Hayatımın geri kalanını böyle bir özensizlikle geçirmek için fazla gencim.
Yine de kendimi çok suçlu hissediyorum, kızlar gerçek sevgiyi görerek büyüsünler isterdim... Ben babamla gurur duydum hep, olmasa bile varlığını hissettim-onlar da böyle hissetsin isterdim. Özür dileyerek ağladım gece boyunca onlardan, şimdiden özür dileyerek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder