Zor oldu tabi, dünden sonra bu sabaha başlamak. Her saat başı uyandığım gecenin sabahında kendimi toparlamak zor oldu. Donuklukla öfke patlaması arasında gidip gelen ruh halimi sakinleştirmem zaman aldı.
Herkes senin gibi çalışıyor aşağı yukarı, herkes bir şekilde çabalayıp yoruluyor ve burada yaşamak zaten hepimizi yıpratıyor-ama bu kadar zor değil bir güler yüz göstermek, "küpeni yeni mi aldın?" demek mesela, yahut "saçlarını mı yaptın, güzel görünüyor..."
Kendimce elimden geldiği kadar her güne, her sofraya, bu eve özen göstermeye çalıştım. Bu halimle zor da olsa baş başa anlarımızı özel kılmak istedim... Ama hep karşımda çökkün, sessiz, telefonuna bakan bir adam görür oldum.
Üstelik başkalarının yaşadıklarına, hissettiklerine karşı duyarlısın, bakıyorum da. Bana bir kez bile "Nasıl hissediyorsun son günlerde?" diye sormadın. Hayatımın en zorlu, en unutulmaz döneminden geçerken ancak fiziksel ihtiyaçlarımı karşılamak için yanımda oldun, yeter mi bu sence?
Ben daha iyisini hak ediyorum, biz daha güzelini hak ediyoruz... Üzgünüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder