5185

 (2 EYLÜL CUMARTESİ)

Öğlene kadar kendime gelemedim, ölümüne yorgunum, her yanım ağrıyor, dayak yemiş gibiyim. Hava kapalı, rüzgarlı, yağmur çiseliyor. 

Kendimi birazcık daha normal hissedebilmek için yataktan çıkardım, kedi ve köpeklere mama dağıtmaya çıktık, arabayla koyları dolaştık. Yavru köpekleri beslerken aklımız onlara takıldı, onları kışın nasıl burada bırakıp gideceğiz? 

İçimden hala atamadım dünkü olayı, hem kedinin ölümünün her saniyesini hem de ardından karanlığa düştüğüm o ürkütücü deneyimi. Nefeslerim sakinleşmedi daha, akşamüstü Ayvalık'a gidip komşumuzun baktığı kediyi veterinerden aldık. Dönerken onu da götüreceğiz arabada, bildiğim en hızlı iyileşme yöntemi bu: başkalarına yardım etmek. 

Çamlık'ta bir bira içerken "Eylül ne güzel" diye düşündüm, "ve hayat ne hüzünlü"