5179

 (27 AĞUSTOS PAZAR)

Öfkeden kendimi kaybettim dün ve büyük bir hayal kırıklığıyla baş başa kaldım ardından.

Fırında unutulup bozulan mantarlardan dolayı azarlanmayı kaldıramadım  ve nefret ettiğimi hissettim. Bu aile için harcadığım zaman ve emek, yaptığım onca şey görülmüyorken tek bir hatamdan ötürü eleştirilmeye tahammül edemedim. Kendimi savunmaktan öteye geçtim, duramadım ve çirkin sözler de sarf ettim. Hayatımın ne kadar zor olduğunu en iyi bilen en yakınımdaki kişinin takındığı bu anlayışsız tavır korkunç bir haksızlık gibi geldi bana. Hatırladığımda hala yakıcı bir öfkeyle doluyor içim...

Emirli'nin hiç keyfini çıkaramadım, zihnimdeki ses hep bu olayı tekrarlıyordu, böyle biriyle yaşamaya devam etmek kendime haksızlık etmek demek, diyordu.

Annemin bezgin ve pasif agresif hali de üstüne tuz biber ekti; elbette onun da zorlandığını ve kendi için yaşamadığını biliyorum. Kızlara bu şekilde davranmamak için ileride çok dikkatli olmama lazım, birine verdiğin yardımın karşılığı bu olmamalı.