(29 HAZİRAN PERŞEMBE)
Annemler yolda sapağı şaşırınca kabusa döndü yolculukları ve biz de sahilde onları beklerken gerildik. Bu sıcakta 3-4 saat uzadı yolları, kadıncağız strese girdi. Çocuklarla sahilde baş başa kalınca ben de kitap okuyamadım.
Leyla elimden tutup gezelim diye sıcağın altında beni uzun uzun yürütüyor. Böyle zamanlarda bunalıp sabırsız ve sinirli oluyorum, hiç de her şeyi kabule hazır tahammüllü bir anne tipi değilim ne yazık ki.
Diğer yandan, içimdeki panik ve acı hissinden kurtuldum artık. Her yeni güne uyanmak ve devam etmek ne kadar zordu benim için. Bir şekilde yakın olmasak da, onu içimde taşıyorum sanki. Elbette hiçbir şeyi bet bilemiyorum onun hayatıyla ilgili, belki de kaygılanıp kafamda kuruyorum... Tekrar bir araya geldiğimizde yine eskisi gibi bir çekim hissedeceğimizi biliyorum, bundan sonra yan yanayken daha cüretkar ve sade, açık olmaya çalışacağım. Bu sefer doğrudan gözlerinin içine bakacağım; saklanmadan, gizlenmeden, korkusuz ve hesapsızca, sadece orada olarak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder