(12 ARALIK PERŞEMBE)
Bugün kendime dışarıdan bakmaya çalıştığım, 10 yıl 6 yıl önceki fotoğraflarıma göz gezdirip biraz geçmişimi düşündüğüm bir gün geçirdim. Eski Rana ile şimdiki Rana'yı kıyasladım, elbette kendimi eskiden olduğum kadar güzel ve genç, hayatımı eskisi kadar enteresan bulmadım. Biraz üzüldüm, birazcık da endişeye kapıldım önce; artık eskisi gibi olamayacağım hissine... Ama istediğim her şeyi yapabilirim ve istediğim her şey olabilirim, bunu çok iyi biliyorum artık.
Dün terapide de söylediğim gibi; lisedeki Rana'yı çok seviyorum ben, hatta tanıdığım en şahane insan o. Yeniden o Rana olmak istiyorum, kendim olmak, ama biraz daha sakin ve olgun versiyonumla... Daha az kavgacı ve daha az öfkeli olarak, upgrade versiyon!
Kendimi genç hissetmek, hafiflemek, hayatımı tüm ihtimallere açık tutmak istiyorum. Hayatıma daha fazla yeni insanla birlikte yeni bakış açısı almak, ilham veren sohbetlere daha çok yer açmak niyetindeyim. Yeni yıl niyetlerim bunlar, hatta şimdiden söyleyeyim.
Bu akşamüstü ön-yargılarımı yenerek ilk defa meditasyon yaptım ve kendimi bir Rönesans odasında buldum; mermer sütunlar ve büst heykeller, üzümler ve altın varaklı kaseler, kadehlerde şarap ve duvarlarda tablolarla dolu bir oda... Yıllardır uğranmamış, bir zamanlar çok güzel olan bir evin geniş, yüksek tavanlı zengin döşenmiş odası, üstü çarşaflarla örtülü tozlu eşyaların durduğu... Ölü toprağını atıp pencereleri açınca, yeniden doğan odayı temizleyip eşyaları eledim birer birer. Bir sürü ıvır zıvırı attım, çok rahatladım...
Bu oda benmişim meğerse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder