(20 NİSAN SALI)
Sabah erken uyanıp kendimi biraz zorlayarak kalktım yataktan ve kahvaltı hazırladım. Hatta çilekli yoğurtlu ara öğünümü de hazırladım, belki sonra mutfağa giremem diye. Beklerken temizliğe gelen abla aradı, eşi korona olmuş. Demektir ki 2hafta en azından gelemeyecek, ben de oturup kendim kahvaltı ettim.
Annemden gelip ortalığı toparlamasını istedim, mutfak enkaz alanı gibiydi. Öğlen de gönderilecek ayakkabıları hazırladık, akşamüstü eve yürüyerek döndüm. Hava güzeldi, hem de markete uğrayacaktım, ama biraz zorlandım nedense. Nefes nefese kalıyorum maskeyle, eve döndüğümde masa başına oturdum işlere bakayım diye. Kötü bir sürprizle başımdan aşağı kaynar sular döküldü okuduğum bir maille.
Açıkçası son haftalarda zaten işleri ihmal ettiğimin farkındayım, biraz korkuyordum içim rahat değildi. İşte bu sefer telafisi kolay olmayan bir hata yapmışım; aslında bir sürü aksilik üst üste geldi... Akşama kadar kendimi suçladım, panikledim ve ne yapsam nasıl halletsem diye düşünüp durmaktan mideme ağrılar girdi. Zombi gibiydim yatağa girerken, kıvranıyordum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder