Nasıl uyandım bugüne; hıçkıra hıçkıra ağlayarak yatakta, sabahın kör karanlığında. Ölümü düşünerek, kendimi yağmurda kalmış kimsesiz bir sokak kedisi gibi hissederek...
Geçmişte vedalaşamadıklarımı hatırlayıp, gelecekte de vedalaşamadan ayrılmak zorunda kalmaktan korkarak.
Ölüsünün bile bana ait olmayacağından, elimden alınacağından korkarak...
Kapkaranlık bir gün, aymak bilmiyor ve ben acıdan gözlerimi açamıyorum.
Kendimi zorlayarak dışarıdaki koşturmacalı tüm işlerimi hallettim yine de.
Akşamüstü eve döndüğümde, artık pestilim çıkmış haldeyim ve tek istediğim biraz rahatlamak...
Konfor alanıma sığınmak; battaniye altında, koynunda, kedilerle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder