Birden olmadı herhalde bu yıkım; sanırım aylardır sabrettikten sonra yeniden engellerle karşılaşmaya dayanamadım artık.
Hatta daha da geriye, son aylara değil son yıllara kadar geriye gider...
Umudumu kaybettim orada elimi bıraktığından beri, tutunacak bir şey bulamıyorum ve sadece hayatta kalmaya devam eder gibiyim.
Yapmam gerekenleri otomatik olarak yapıyorum, son derece keyifsiz ve sessiz...
Çalışıyorum, yiyorum, uyuyorum-ama kabuslardan yorulmuş uyanıyorum birkaç sabahtır.
Her seferinde yeniden ayağa kalkmayı başarabildim bugüne kadar, bakalım, diyorum, bakalım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder