Bugün festivalden bir Hint filmine biletlerimiz vardı: "Mahkeme"
Film başlarken "Koku da verecekler miymiş?" diye gülüştük, Hindistan'ın o kendine özgü kokusunu anımsayarak.
Koku efekti vermediler ama, özlediğimiz kırık İngilizcelerini, o komik kafa sallama jestlerini filan tekrar görmek eğlenceli oldu.
Yalnız filmde Hintli avukatın caz dinleyerek tek başına yaşadığı modern döşeli dairesine giderken ithal peynirler ve viski almak için markete uğraması bize pek inandırıcı gelmedi. Orada bulunduğu sürece bu sayılanların hiç birini görmemiş olan erkek arkadaşım da bu "batılı yaşam tarzı"na şaşırdı. Mumbai'de geçtiği için olabilir belki...
Kafka'nın Dava'sına benzeyen bir vaziyeti anlatan filmde; yaşlıca bir halk şarkıcısının mahalle aralarında söylediği provokatif şarkılarla, bir lağım işçisini intihara teşvik ettiği iddiasıyla tutuklandığı mahkemenin sürünceyen sürecini izledik.
Sanığın böyle bir şarkı söyleyip söylemediği bile kanıtlanamamışken, türlü akla ziyan bahanelerle tutuklanıp içeri alınır. Avukatın çabalarına rağmen mahkeme bu ayrıksı ve karizmatik adama nefes aldırmayacaktır.
Ayrıldığımız yerde ben kalakaldım, bağırıp çağrışan ve heyecanla fotoğraf çektiren bir Arap turist kafilesi arasında tek başıma ve ne yapacağımı hiç bilemeden kaldım.
Kendi şehrimde yabancı kaldım, hiçbir yeri bilmiyormuş gibi, kandırılmaya hazır çocuk gibi, Dolmabahçe'ye doğru yürümeye çalıştım.
Sonra bir arkadaşa telefon açtım ve ondan aldığım güçle geri döndüm, vapura binerken açlıktan ölmemek için simit aldım ve yol boyu çişimi tuttum.
Sertleşen rüzgarda arkadaşımın evine yürüyüp kendimi güvenli bölgeye attım.
Gerisi bir fincan yeşil çay eşliğinde yavaş yavaş gelen rahatlama, biraz tütün, buruk bir umutsuzluk, bir fincan kahve, bir sarma sigara daha ve artık iyice soğuyan hava kararınca bir iki bira...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder