(29 ŞUBAT PERŞEMBE)
Sıkıntı çıkaran müşteriler ve fatura alma ihtiyacı ile üzerimde hissettiğim yük bugün bana ağır geldi.
Kızlar nonstop bana ihtiyaç duyunca bunaldım; 2 dk.da biri diğerine küsüp yanıma geliyor, sakinleştiriyorum.
Hayatım sanatla, edebiyatla, felsefeyle ve bunlardan bahsederek edilen derin sohbetlerle dolu geçecek sanıyordum gençken; şimdiyse çocuk bakımı, ev işleri ve işimin zorlukları arasında bir kısırdöngüye girmiş gibiyim. Değişik bir şey yapabilme ihtimali göremiyorum, sanki böylece hayatım elimden kayıp gidecek ve ben de yaşlanıp öleceğim, yapmak istediklerimi yapamadan.
Un beau Matin filmini izlerken, dedemin son günlerini bir bakımevinde geçirmiş olduğunu hatırlamak canımı çok acıttı. Yalnız öldüğünü idrak ettim, acaba ölürken bilinci yerinde miydi, en son neyi hatırlamıştır, diye düşünerek ağladım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder