4905

(26 KASIM)

Kendimi zorladım dışarı çıkmak için, belki benim gibi düşünen insanlarla bir arada olmak iyi gelir, diye.

Yeni insanlar tanımak, yazın tanıştıklarımla daha uzun sohbet etme fırsatı bulmak güzeldi. 

"Nasılsın?" diye sorduğumda "İçim paramparça oldu." cevabını veren birinin mekanında ağırlanmak, yalnız olmadığımı hissettirdi.

Yine de, bilmemkaç çeşitli brunchlarda deli gibi yemek, artık son derece anlamsız geliyor. Sadece tüketerek, saldırganca bir "eğlence" anlayışı, bana yavan ve kaba görünüyor. Elbette ben de, zevkle hazırlanan bir sofrada arkadaşlarımla olmaktan keyif alıyorum. Ama bu ölümüne açlığa terk edilen canları gördüğümde- ki bu açlık insanlar için de var, Dünya'nın ülkemize çok uzak olmayan yerlerinde- iştahım tıkanıyor, yiyemiyorum. 

Bizim her şeyimiz varken tatmin olmuyoruz, onların hiçbir şeyi yok.