(20 TEMMUZ SALI)
Dedemin durumu kötüleşti birden son günlerde, aslında zaten birkaç yıldır iyi olmadı hiç... Bir yaştan sonra parkinson ile yaşamak ancak bu kadar oluyor sanırım. Ne kadar dinamik ve genç ruhlu, çalışmaktan bıkmayan yorulmayan dedem ile anneannemin bu hale geldiklerini görmek üzücü. Yaşımız ilerledikçe hayatta kaybettiklerimiz çoğalıyor sanki...
Onlardan bu evin alınma hikayesini dinleyince, bahçeyi nasıl adam ettiklerini ve ne emekler verdiklerini öğrendikçe onların bıraktığı yerden ben devralmak istiyorum. Hayat, ne kadar basit aslında, diye düşünüyorum. Hayat çok basit şeylerden ibaret kısacık bir yol: bahçe sulamak, çiçek dikmek, denize girmek, yürürken düşünmek, dinlenmen gereken zamanda işi bırakabilmek... Biz neden hala mutlu olamıyoruz, neden yetinemiyoruz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder