2370

(19 ARALIK CUMARTESİ)

Kendimi her şeyin yeniden yoluna girip eskisi gibi olacağına ikna etmeye çalıştığım bu cumartesi gününü hazırlıkla geçirdim. Yemek yaptım, bakımlarımı yaptım, bekledim, kendi kendime konuştum, düşündüm, bekleyişimin sonuna gelmemin gerginliğiyle son saatleri bekledim...
Hep böyle olur ya; uzun süre susar susar da birden patlar insan olmayacak bir lafa, ben de bekledim bekledim sonunda tutamadım kendimi.
Uzun zamandır ağlamamıştım, düşündüm, en son 3 ay önce kendimi bu kadar yenik ve zavallı hissederek ağlamıştım, uzak bir adada...
Bir süredir istediğim gibi değil- bir şeyler eksik, bunu anlatabilmem için bile fırsatım olmadı son haftalarda.
Ama ben sana dedim; doğum günümde ne kadar da mutluydum, nedense sonrasında kendimi iyi hissedemiyorum, dedim.
Benim için yılın en sevmediğim zamanı geldi, dedim. 1-2 yıl öncesine kadar yılın en korkutan vakti Şubat ortasıyken son yıllarda Aralık ortası.
Bir süredir, kısa bir süredir tutkumu kaybetmiş gibiyim, dedim.
diyebildiğim kadar dedim işte ve hep bekledim, hani miden bulanırken kusmaya direnirsin ya aynen öyle direndim, ta ki bu geceye kadar.