Okuduğumdan beri kendi hikayem gibi hissettiğim, hep peşinden gittiğim, her yere peşimden sürüklediğim, izlerini takip ettiğim efsanenin bir temsili bu akşamüstü Süreyya Operası'nda sahnelenecekti: Ariadne auf Naxos, heyecanla hazırlandım.
Dantel çoraplarımı, ışıltılı bluzumu ve siyah eteğimi giydim; 1912'de Richard Strauss şefliğinde sahneye konmuş Stuttgart premiyerinde güzel kadınların nasıl elbiseler giydiklerini hayal ederek...
Richard Strauss
Başlamasına yarım saat kala kentimizin Avrupa'daki örneklerine kıyasla epeyce mütevazi sayılabilecek opera binasına girmiş bulunmaktaydık, makyajını eksik etmemiş 80 yaş üstü teyzelere merdivenleri çıkmalarında yardım ettim.
Eser bir prolog ardından tek perdelik operadan oluşmaktaydı, benim kişisel bağım bir yana, Almanca okunan aryaları anlamaya çalışmak da bizim için eğlenceli olacaktı-ne de olsa en sevdiğim Almanca hocamla gitmiştim!
J.W:Waterhousse-Ariadne
Benim için hayran olduğum Richard Strauss'un bir operasını İstanbul'da seyretmek başlı başına sevinç kaynağı olduğundan, Ariadne ile Bacchus rollerinin ileri yaştakilerce canlandırılmasına ve yetersiz dekora bir şey demeyeceğim. Yanımda huysuzlanan, sürekli kıpırdanıp cep telefonuna bakan, belli ki sıkılan adama rağmen beni çok etkileyen bu hikayenin tadını çıkardım. Gözlerimi yumunca hayalimdeki Ariadne'yi gördüm, rüyalarıma giren Bacchus'ü duydum ve çok mutlu oldum.
Bu akşam harika bir yemeği hak ediyordu; Kadıköy'ün en eski ve en bilindik şarap evinde tam 2 sene evvel çok mutlu bir günde oturduğumuz masaya oturduk. Bir şişe şarap beğendik ve önden peynir tabağı ile börek, ardından fajita söyledik. Sadece 2 haftadır yediğim tek doğru düzgün yemek olduğundan değil, çok sevdiğim bir adamla yediğim için de bana nefis geldi.
Gülüşerek ayrıldığımız mekandan eve nasıl vardığımızı hatırlamıyorum, çakırkeyif ve neşeliydik. Geve yarısını geçtikten sonra başlayacak olan eski ve saçma bir korku filimini bekledik ama uyku akan gözlerimiz isyan edince çaresiz, yattık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder