Gençliğimin aklıma yer eden iki ciltlik devasa romanı Anna Karenina; bir tutku öyküsü. Ama Madam Bovary kadar can sıkıcı değil, çok içli fakat bunaltıcı sayılmaz - bir şekilde onun gibi küçük düşürücü değil...
Dönem filmlerine hep çok yakışan Keira Knightley bir zamanlar neredeyse aşık olduğum Sophie Marceau'dan sonra içime sindiyse, iyi demektir. Göz alıcı Chanel mücevherleri ve bir parça 50ler Dior kostümlerini anımsatan muhteşem elbiseleri içinde harika görünüyordu.
Bu kolyeyi takmayı hangi kadın istemez?
Bordo kadife sezonun favorisi, benim her zamanki favorim...
El işçiliğinin en zarif haline büründüğü yıllar...
Kürk, tüy, ışıltı bir arada ve uyum içinde...
Anna'nınki bir tutku hikayesi, dediğim gibi. Bu zamanda bizlere epeyce fazla gelen ölümcül bir aşk hikayesi, değer yargılarının değişmesiyle günümüzde inandırıcılığını yavaş yavaş yitiren fakat hep büyüleyen bir aşkı anlatıyor.
Meşhur çapkın Kont Vronski için epeyce toy görünen sarışın bir oyuncu seçilmiş; başta biraz çocuksu bulsak da belli bir çekiciliği vardı. Sonradan yorumladığımız şekilde söylersem; bir kadına ulaşmakta ısrar eden erkek, ilk izlenimi itici bile olsa sabırla kadının karşısına çıkmaya devam eder ve her çıkışında onu ne kadar istediğini hissettirmekten çekinmezse, bu pervasızlığı eninde sonunda çekici bulunacaktır...
Aşkın bu kadar vazgeçilmez , böyle hayat pahasına olduğunu düşünmüyorum aslında.
Fakat; cemiyet kuralları doğrultusunda ayarlanan birbirine denk görülen kişiler arasındaki sevgisiz evlilikler çağında, kocanın düzenine isyan edip cesaretle bir başkasını sevdiğini söylemek onurlu bir davranış sayılabilir.
İnsanı hayattan bezdiren aşırı düzenli ve dini bütün, can sıkıcı koca rolünde inanamasam da Jude Law çok iyi olmuş!
Ben de güneşli bir bahar günü bembeyazlar giyinip sevgilimle yemyeşile uzanmak, şarap içip gülüşmek, piknik yapıp öpüşmek istiyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder