(19 ŞUBAT PAZAR)
2 haftadır kocaman duygular yaşıyoruz hepimiz; dehşet, korku, umut, umutsuzluk, yıkım, yardımlaşma, birleşme, öfke-hepsi bir arada.
Duygular bu kadar taşkın olunca, kısacık görüntüler gözlerimizi doldurabiliyor bir dakikada: halı sahaya fırlatılan peluş oyuncak yağmuru gibi... Sadece benim değil, hissedebilen herkesin kalbinde bir sıcaklık...
Bazı arkadaşlarımın bu süreçte sosyalmedyada tek paylaşım yapmadan, hatta "normal" hayatlarına devam edercesine fotoğraflar paylaşarak devam etmeleri doğrusu bana çok acayip geliyor. Aynı ülkede yaşamıyor muyuz biz? Dünyamız başımıza yıkılmadı mı?
Bazılarınınsa, tek konuştukları kendi evlerinin güvenliği meselesi; deprem senaryosunda ne yapacakları... Yüzlerce insan bunu yaşıyor tam şu anda, acının ortasında. Elimizden bir şey gelmesi gerekmez mi??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder