Biraz motivasyonsuz başlayan gri bir günü, sabah yogası ile güzelleştirmeye çalıştım. Kahvaltıdan sonra canlanmış hissediyordum ki, bir arkadaşımın telefonu epey uzun süren bir iç dökme sohbetine dönüştü.
Elbette içinden geçtiğimiz ve sonunu göremediğimiz bu karanlık dönem herkesi zorluyor, dışarıdan iyi gidiyormuş gibi görünen hayatlar içinde göründüğü gibi olmayabiliyor.
Biraz üzüldüm, biraz hak verdim, biraz da kızdım sanırım içten içe. Yargılamadan dinlemeye çalıştım yine de, anladım da çoğunlukla hislerini sanırım. Acaba ben de mi böyle duyuluyorum, kendi ilişkim hakkında şikayet ettiğimde?
İlişkilerdeki yıpranma ve hayal kırıklıkları konuşula konuşula daha bir görünür oluyor sanki; beni epeyce düşündürdü bu sohbet. İki insanın farklı yapıda olması, birlikte yaşamalarına engel mi illa ki? Cevaplaması zor sorular...
Sonrasında hızlıca gönderilerimi yetiştirmek için acele ettim, biraz telaşlı bir gün geçirdim. Bir başka telefon daha aldım, beni sinir eden ve insanlardan ne kadar bıktığımı hatırladım. Şu türümüz bir yok olsa! Çok ciddiyim, dünyada tek insan kalmak istiyorum bazen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder