(13 ARALIK PERŞEMBE)
Akşam evden çıkarken çaydanlığı ocakta unutunca annem, eve geri döndük yarı yoldan. Bir de normal dışı trafiğe takılınca derse gecikip panikledim. Paniklemeye her zamanki güvensizliğim de eklenince yeni tanıştığım Fa anahtarını sökemedim tabi. Yapamayacağımdan korktukça yapamadım, yapamıyorum dedikçe de kendimi yine aynı uçurumun dibine düşürmüş oldum. Bunu tekrar yaşamak istemiyorum. Bundan böyle kendime güvenerek ilerlemek istiyorum, umarım sakin kalabilirim artık.
Gelelim içimdekilere: Hayal kırıklığımdan ziyade, içim sızlıyor inceden. Olabilirdi, çok güzel olabilirdi, ama olamıyor. Yaşanamayan, konuşulamayan onca şey biriktirdim içimde, nereye kadar taşıyabilirim bilmiyorum. Yine de bir gülümseme var dudağımın kenarında, ölü toprağın altında can çekişmektense sarsılmayı tercih ederim. Su akar yolunu bulur nasıl olsa her zaman, ben de kendimi akışına bırakayım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder