Dün gece hastalığın da verdiği bir dış dünyadan kopmuşluk hissiyatı içerisinde biraz enerjim düşüktü. Mutsuz değilsem de endişeli ve keyifsizdim, hala çözüme kavuşamayan ve benden kaynaklı olmayan sorunlarla uğraşmaktan yoruldum açıkçası bu hafta.
Biraz sosyal medya stalkerlığı yaptım ve daldan dala atlarken gördüklerime epey şaşırdım, hayata tutunmakla alakalı büyük sıkıntıları olan ve ciddi ruh hastalığına sahip eski erken arkadaşımın mutlu aile pozlarını görünce.
Yanlış anlaşılmasın- kıskanmadım ve hiç kötü hissetmedim kendimi sadece çok yabancıladım ve tuhaf karşıladım. Nasıl oluyor da birkaç yıl önce, gerçi çok da uzun zaman oldu, çocuklara dokunamayan ve onları cin gibi gören, içine şeytan girmiş gibi baktıklarını söyleyen adam bugün babalık edebiliyor hayret!
Umarım kendini iyileştirmiştir, ne diyeyim.
Bunu görmek bende acayip bir etki de yaptı sonrasında; o bile becerebiliyorsa biz haydi haydi altından kalkarız diye düşündüm.
Biz yaparız yahu, çok da iyi yaparız hem!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder