Durduk yere bölünen uykunun arasında, sabah ezanı vaktinde melankoli:
"Herşey hep aynı olacak" hissinin kasveti çöreklenince, zihnine art arda akın eden endişelere söz geçirememek...
"Dışarda bi dünya var ve ben onun çok küçücük bi parçası olarak kalacağım hayatım boyunca, sonunda da tümüyle silinip gideceğim hayattan."
"Gelip geçen her an(ı) bende bir iz bıraktı, öyle veya böyle herkes üstüme bir çizik attı, ben bu izlerin birikintisiyim, bir karalamayım aslında."
"Hayat, tamamiyle bir huzursuzluk galiba..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder