(11 HAZİRAN)
En fazla 2 gün sürdü eskileri düşünmem ve onların vesilesiyle kendi hayat seçimlerimin muhasebesini yapmam. Sonra kaldığım yerden devam ettim, çocuklar varken anda kalmam bir mecburiyet çünkü.
Ben o kızın yerinde olabilirdim, diye düşündüm. 40 yaşında, boşanmış, son birkaç yılını bir adama vermiş, şimdi terk edilmiş(muhtemelen, ya da kötü ayrılmış) ve belli ki sarsılmış... Üzüldüm onun için biraz, ne tuhaf. Bencilce belki ama biraz da şükrettim.
Başkasının mutsuzluğuyla kıyaslamam gerekmiyor gerçi, hayatımın değerini bilmem için. Bu sabah kuzenlerle hep beraber kahvaltıya gittiğimiz mekanda kızlarıma her baktığımda, ne kadar harika olduklarına şaştım kaldım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder