(15 MAYIS)
Haftalardır heyecanla beklediğim buluşmaya gidemedim bugün, kendimi çok zorlasam giderdim, ama hiç enerjim kalmamıştı. Onun yerine dinlenmeyi; biraz kitap okuyup uyumayı, akşamüstü bahçede biraz sakince oturmayı seçtim. Cadde kalabalığını kaldıramayacaktım.
Gidemeyince birden düştüm; hayalini kurduğum insan değildim ben, hayatım da hayal ettiğim hayat değildi, olmayacaktı- artık yeni hayatıma alışmak, yeni rolümü kabullenmek ve bununla mutlu olmaya mecburdum.
Bugün zor bir gün benim için, kırılgan hissediyorum ve aklım sorularla işgal edilmiş vaziyette: Neden tatmin olamıyorum sadece annelikle, sahi ne bekliyorum tam olarak? Göze alamayacağım cüretkar değişimler mi- peki ben bu noktaya daha önce de gelmedim mi...?
Bugün zor bir gün yaşıyorum; neden bu kadar önemli, tanımadığım birinin onayı ve takdiri? Niçin onun tarafından fark edilip anlaşılmayı istiyorum, özellikle? Ben sadece diğerlerinden biriyim onun gözünde belki, kabullenemediğim gerçek bu- hatta, diyebilirim ki; o da sadece diğerlerinden biri... Aklımın almadığı bir diğer gerçek de bu işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder