(10 HAZİRAN PERŞEMBE)
Emirli'de sakin bir gün geçiriyorum kendi kendime, Dük bey yanımdan ayrılmıyor tabi. Biraz bahçede çalışıyorum, biraz evde takılıyorum. İnsandan arındırılmış huzur dolu bir bahçedeyim, ama biraz da sıkılıyorum sanırım.
Zihnimin içi, uyku arasında düşündüklerimden anlıyorum ki karman çorman. Hayvanlara yardım etmekle ilgili endişeler, işimle ilgili kaygılar, önümüzdeki ayları düşündükçe aklıma üşüşen belirsizlikler ve ara sıra içimden geçen her şeyden kaçma arzusu...
Bütün bu duygu karmaşası içindeyken etrafımdaki insanlardan en izole olduğum dönemi yaşıyor olmam. Eskiden konuşabildiğim, nasıl hissettiğimi paylaştığımda anlaşıldığımı hissettiğim birkaç kişinin de artık hayatımda olmayışı...
Böyle zamanlarda kalbimdeki Hocam'a sarılıyorum, tek gözünün bakışıyla içimi gören Hocam'a. Heyecanla bekliyorum, ateşi ellerim titremeden tutabilmeyi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder