Sabah kahvaltımı ederken annem uğrayıp birşeyler konuşmak istediğini söyledi. Anlamıştım gergin olduğunu, merakla dinledim.
Üzüldüm, utandım, onu rahatlatmaya çalıştım, bir yandan kendimi sorguladım, arada kaldım...
Genel olarak ona hak verdim ama biraz da fazla yanlış anlamaya, kötü düşünmeye meyilli olduğunu hissettim, söyleyecek fazla bir şey bulamadım.
Bundan sonra nasıl olacak diye düşünmekten kendimi alamadım bütün gün, işlere hiç konsantre olamadım, önümüzdeki günler için endişelendim durdum...
Eşim eve geldiğinde konuşmayı bekledim ama gelince de konuya giremedim, böyle şeyler nasıl söylenir ki?
Konuşmadan da duramayacak gibiyim, konuştuklarımın onu inciteceğini bilmek de beni geriyor içten içe. Ama rahatsızım böyle de.
Akşamüstü bankaya gidip kredi mevzusunu konuşup bilgi aldık, bu zaten beni ayrıca korkutan bir konu-başkasının borcuna girmek fazlasıyla ürkütücü, kaybettiğimize üzülürken daha beter olmayalım.
Çok kötü hissediyorum kendimi, kaybetmiş gibi bir şeyleri, sevdiğim bir şeyleri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder