(27 ŞUBAT PAZARTESİ)
Bunaltan bu kabusun içerisindeyken bile, arada bir oluyor böyle, kalbimi doldurup taşıran anlar; bir stadyuma fırlatılan peluş oyuncaklar, binlerce, depremzede çocuklara gönderilmek üzere...
Bir stat dolusu kalabalığın birlik olması belki, aynı saniyede aynı anda harekete geçmesi; ne kadar büyük bir güce sahip olabileceğimizi hatırlatıyor. Bizi yalnız bırakan yöneticilere inat-asla yalnız olmadığımızı...
Ve tabi dünya için küçük kişisel tarihim için büyük bir detay; aynı hisleri paylaştığımızı görmek, senin de benim gibi, benimle aynı sahnede gözlerinin dolduğunu bilmek ne güzel...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder