(21 ŞUBAT SALI)
Alıştık mı buna da şimdi? Bir yakınını, sevdiğini kaybettiğini öğrendiğin ilk gün değil de, sonraki günler daha zordur ya, onun gibi- bir süre sonra normalleşir bu da. Her sabah uyandığında artık olmadığını hatırlarsın ve uyanmamış olmak istersin. Her boşlukta zihnin aynı yere düşer; "O artık yok." Ben bu hissi Mart sonunda dedemle hissetmiştim en son, geçen sene.
Bu deprem, öyle tuhaf ki; hem her an içindeymişiz gibi yaşıyoruz, aklımız da kalbimiz de burada değil, enkaz altında-hem bize değmediği için ekrandan izlediğimiz gerçek dışı bir felaket filmi gibi geliyor...
Belki de, bu korkunç olayın bizi birleştirdiğini, birlikte daha güçlü ve isyankar kıldığını göreceğiz, belki bu acı bir şeyden kurtulmamıza yarayacak en sonunda, kim bilir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder