4974

 (3 ŞUBAT CUMA)

4.5 ay sonra, biraz da kopmuş hissettiğim bir dönemde, hayal kırıklığının sonunda, yeniden ışık parlaması...

Herkesin arasındayız, ama ikimiz başbaşa gibiyiz, masanın iki uzak ucundayken yanyana gibiyiz- öyle değil mi?

Cevaplarım karman çorman ve gizemli; çünkü elim ayağıma dolaşıyor sen sorduğunda. İşte yine- her şeyi sessizleştiren bakışın gözlerime takıldı kaldı...

Meraklı soruların karşısında gardımı alışım, hep tenis maçında topu karşılar gibi hazırcevap ve sarkastik tavrım, aslında senin karşında beyhude bir savunma çabası- biliyorsun zaten. 

Ama ben- hayranlık mı gördüm sanki bakışlarında? Merak mı ediyorsun gerçekten, özel hayatımı? Öyleyse açarsın bir şişe rakı, oturtursun karşına, o zaman anlatırım.

Masanın öbür ucundan adımı çağırdığında duymuştum aslında, duymamazlığa geldim. Bu kadar şanslı olduğuma inanamadım çünkü. 

Ayrılık vakti geldiğinde "Sizi gördüğüme çok mutlu oldum." dedim, herhangi kibar bir veda sözcüğü değildi bu. Biliyorsun. Gözden kaybolana dek gözlerinin bende asılı kaldığı son dakikalardan hemen önce sarılırken "Ben de, ben de" deyişin de herhangi bir cevap değildi, biliyorum.