Sabah uyandığımda birazcık daha iyiydim, sesim tam düzelmediyse de, arada öksürsem de. Kedilerimi sevdim, banyoya girdim, çünkü acıkmamıştım. Aslında yoga yapmayı çok istedi canım, ama halsizim. Dün akşam yoga hocamın kitabını okumaya başladım ve öğreneceğim şeyler olduğunu, bana iyi geleceğini hissettim. Öğlene kadar kafamdaki sesleri susturamadım, hiç bitmeyen sorgulamalar, heyecanlar, merak ve sonunda düştüğüm kötümserlik çukuru... Tüketiyor beni, ama yine de kendimi alamıyorum bu döngüden.
“You’ll get over it…” It’s the clichés that cause the trouble. To lose someone you love is to alter your life for ever. You don’t get over it because ‘it” is the person you loved. The pain stops, there are new people, but the gap never closes. How could it? The particularness of someone who mattered enough to grieve over is not made anodyne by death. This hole in my heart is in the shape of you and no-one else can fit it. Why would I want them to?”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder