(29 KASIM PAZAR)
Dünkü olaydan sonra aklımdan atmak imkansızdı o kafese kapatılmış aç ve perişan hayvanların halini. Çok zor ettim sabahı ve yeni güne uyanmak zor geldi. Kendimi toparlamaya ve umudumu yüksek tutmaya çalışıyorum yine de, en azından bir şekilde biz besleriz, belki başkalarından destek isteriz, belki sahibiyle konuşup ikna ederiz hayvanları barınağa aldırırız-bir şekilde çözüm bulunur diye umuyorum.
Son 2 haftadır ihmal ettiğim yoga ve meditasyon beni biraz sakinleştirdi, kahvaltıdan sonra yeniden tavuklu makarna haşlayıp kovalarla götürdük. Bu kez birazcık daha içim rahatladı, en azından iki gün üst üste karınları doydu diye. Kedilere de mama bıraktık bolca, sularını tazeledik. Halleri gerçekten biz gitmesek perişan olacakmış, iyi ki gitmişiz bu hafta sonu. Belki hastalanmaktan belki ölmekten kurtardık hiç değilse onları...
Öğleden sonra evi temizleyip, yeni yaptığım ayakkabının fotoğrafını çektik bahçede. Sonra bir yandan yaramazlığıyla bizi sinir edip bir yandan sevgisiyle güldüren ufaklığı mutlu ettik. Bir sarılışı var, öyle mutlu ki...!
Bütün hayvanları kurtaramayacağımı ben de biliyorum, tüm acıya sen çare bulamazsın diye sürekli kendime tekrar ediyorum, ama yanıbaşımdaki bu ıstıraba kayıtsız kalmak bana yakışmaz, elimden gelmez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder