(25 KASIM ÇARŞAMBA)
Hayatın bambaşka bir yüzüyle çat diye karşılaşınca bugün, yakınımızda her gün yaşanan acıyı, biz görmesek de hala devam eden yokluğu düşündüm...
Sultanbeyli kasabına giderken yol kenarından doğru dürüst Türkçe konuşamayan çarşaflı bir kadınla elinden tutan oğlan çocuğunu aldık arabaya, evlerine bıraktık. Oğlan araba tamirinde çırakmış, işten çıkarmışlar. Annesi ameliyat olacakmış tekrar, fazla yürüyemiyormuş, çat pat anlattı.
Evin önüne geldiğimizde çay ikram etmek istedi annesi bize, içime dokundu çok. Belki sade çay vardı evinde, belki her gün içemiyordu çayı bile. Bu ikiyüzlü düzenin yarattığı ıstıraba ne yapsam deva olamayacağımı, asla yetemediğimi hissettim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder