İnsanlara asla güvenmemek gerektiğini hayat bana kanıtlamış bulunuyor dün akşam itibariyle.
Zor zamanlardan geçiyor diye yardımcı olmaya çalıştığımız, üst başına kadar eşyasını verdiğimiz, 20 ay evvel iş girişimi için trink diye borç verdiğimiz herif bugün bizi oyalıyor, aklınca dolandırıyor herhalde!
Defalarca kere aynı senaryoyu oynuyor; kendisine sorsan ortakları yüzünden zavallım hep batıyor-bir de baktım hala aynı yerde sayıyoruz ve bu işin düzeleceği yok.
Ağzıma geleni söyledim, zerre kadar tutmadan kendimi avazım çıktığı kadar bağırdım çağırdım küfrettim. Az bile söyledim ve çok da iyi ettim. Esasında kendisi sağlam bir dayağı hak ediyor, burnunu kıran cinsten...
Bu sabaha hala dünkü sinirle uyandım ve beş para etmez beyinsiz, basiretsiz herifin haddini bilmeyişine deli oldum yeniden. Kendini akıllı sanıyor herhalde, 45 yaşında hala bir baltaya sap olamamış hayırsız bir evlattan fazlası değil oysa.
Bütün gün de bu mevzuyu aklımdan çıkarabildiğim anlar nadirdi, keyfim tamamen kaçtı tekrar.
Tam da biraz rahatladık derken, bana huzur yok yine bu hafta sonumu da mahvetti karaktersiz pislik.
Ama ben nasıl adam yenir göstermezsem o ite, ben de Rana değilim!
Biz bu işten zararlı çıkmayacağız, bir şekilde bir yolunu bulup kendimizi kurtaracağız ve onu hayatımızdan def edeceğiz en kısa zamanda.
Moralimi düzeltmek için kahvaltıya nefis şeyler hazırladım, kedilerimi sevdim ve olabildiğince iyi hissederek evden çıktım. İstikamet Karaköy-bienal gezeceğiz bugün.
Galata Rum Okulu ile başlıyoruz; ama bir tuhaflık var: hiçbir işi beğenmiyoruz ikimiz de, fotoğrafını çektiğim tek bir iş oldu öyle söyleyeyim. Bu kadar abuk subuk şeyin "sanat eseri" olarak değerlendirilmesini anlamıyorum; birinin kişisel anılarını belgelemesi ne zamandan beri "sanat" oluyor?
Bugünün sanırım en güzel yanı; Akın Balık'ta palamut yememiz oldu. Burayı çok seviyorum!
Dönüş yolunda kendimi yorgun, keyifsiz ve enerjisiz hissediyordum ne yazık ki, ama daha gün sona ermedi-akşamı geri alacağım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder