(17 EKİM SALI)
Geçen cumadan beri keyfim yok, bu ayak parmağı mevzusu da hepten canımı sıktı; resmen bir uzvumu kaybetmiş gibi eksik hissediyorum kendimi.
Bir yandan kendimden utanıyorum bu kadar zayıf olduğum için, hayata neden hep pamuk ipliğiyle bağlı gibiyim?
Gerçekten hasta olan, mesela kanserli insanlar saçlarını, kaşlarını kirpiklerini ve daha pek çok şeylerini kaybediyorlar, çok daha uzun süre dışarıdaki hayattan soyutlanıyorlar-onlar nasıl dayanıyor?
Meğer ne mühimmiş bir tek ayak tırnağı bile!
Küçük çaplı bir travma yaşıyorum ve kendime olan güvenimi kaybettim. Yürüyemiyorum ve ayakkabı giyemiyorum, üstelik ne zaman iyileşeceğimi de tam bilmiyorum.
Velhasıl, cidden kötü günler geçiriyorum ama geçecek elbet!
Akşam yeni bir diziye başladık birlikte, iyi geldi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder