(19 MART PAZAR)
Dün gece 2ye kadar konuşup durmuşuz da annemle, pek enerjik uyanamadım bu sabah.
En son şöyle dediğimi hatırlıyorum: İnsanlara saygı göstermek uğruna kendinden taviz vermemek lazım. Ne kadar alıştırırsan o kadar çok talep ediyorlar senden, baştan belli etmek gerek kibarca-onların istediğini vermeyeceğini. Yok yaşlı insanlar üzülmesin, aman büyüklerimize saygıda kusur etmeyelim, arkamızdan laf gelmesin diye diye neden olmadığımız gibi görünüyoruz? Cehalet zaten böyle bir şey; karşındakinin senden daha genç ve eğitimli olduğunu bildiğin halde senden daha çok bildiğini kabul etmemek. Hep kendini en doğru bilir sanmak, neden ben onların seviyesine ineyim? Benim hayatıma karışma hakkını niçin bu insanlara vereyim? Beni olduğum gibi bilsinler ve istemezlerse kabul etmesinler, ne fark eder? hayatımda bana hiçbir destekleri olmadı ki bugüne kadar, bundan sonra da olmayıversin.
Hava bir gün gülümserken ertesi gün surat asıyor. Bugün de evde çalışmaya devam, hızlı hızlı bitiriyorum birikmiş siparişlerimi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder