2822

(16 MART PERŞEMBE)

Öğlen üzeri dönüş biletimi aldım, evi ve işleri toparlamak zorundayım artık çok ihmal ettim.
Hava alanı sıkıntısı, günlerdir duş alamayışımla birleşince iyice pis hissettirdi kendimi. Eve girdiğimde elim kolum dolu, terlemiş ve yorgundum.
Hemen kendimi banyoya attım, üzerime sinen ölüm kokusunu attım adeta.

Ait hissetmediğim bir ortamda yaşamak ne zormuş, hareketlerime sürekli dikkat etmek zorunda olmak, incelendiğimi hissetmek...
Daha fazla dayanamazdım sanırım, öyle basit konular mevzu oluyor ki; günlük elzem rutinlerim bile bozulduğu için normal kalmak çok zor. Ne uyuyabiliyorum ne tuvalete girebiliyorum ne çalışabiliyorum ne ayaklarımı uzatıp istediğim gibi oturabiliyorum.

Sonunda evde, alışık olduğum yerde kedilerimle birlikte olmak çok iyi geldi!
Bir yandan içimde vicdan azabı; eşime yeterince destek olamadım gibi bir his. Bir yandan acaba ne olacak, nasıl olacak, hala süren belirsizlik ve bu sebeple harcadığımız zamana yazık düşüncesi...

Umarım en kısa zamanda biter bu zorlayıcı dönem ve eskisi gibi hayat rutinimize geri döneriz, sahip olduğum her şeyi özledim!