Terapide hep amcamdan, kuzenlerimden bahsettim bu sefer. Çocukken babamı kaybettiğimde nasıl koptuğumuzdan, bir süre sonra görüşmeye başlamamızdan, ileriki yıllarda bir sıcak bir soğuk devam eden ilişkimizden konuştum. Babalarından nefret eden ve babaannemizi de hor gören kuzenlerimden mesafeli duruşumu, onlar tarafından kabullenilmeyişimi anlattım. Her şeye rağmen amcamdan nefret edemeyişimi, babamdan kalan bir parça olduğu için yine de ona saygılı olduğumu söyledim.
Belki, dedim Eylül ayında onları bir daha arayacak gücü bulurum kendimde...
Annemin hatalı davranışlarına mazeret uydurmaya çalıştığımı söylediğinde rahatsız olmadım hiç, annem olduğu için hep haklıydı benim gözümde. Onun eleştirilerinin zihnimde yankılandığını fark ettim; evimle ilgili, evliliğim ve hayatımla ilgili bulduğu kusurların hepsinin aklımda dönüp dolaştığını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder