(31 TEMMUZ ÇARŞAMBA)
Hafta son hız devam ederken ben tüm işleri aksatmadan yetiştirmeye çabalıyorum. Bazen kendimi bir süperkadın robotu gibi hissettiğim doğru. Öğlene kadar mutfakta yemek yaparak geçirdikten sonra terapi randevuma yetiştim, çıkışta hemen eve dönüp çalışmaya koyuldum.
Terapide henüz büyük bir aydınlanma anı yaşamadığımı fark ediyorum, normal mi bilmiyorum. Konuşuyoruz işte, konuşup konuşup pek de bir yere varamıyoruz mu ne? Arkadaşlarım sarsılıp çıkıyorlar seanslardan ağlayarak, bense henüz kendimle ilgili büyük bir sırrı keşfetmiş değilim. Ne çocukluğuma dair bilmediğim bir detay öğrendim, ne bambaşka bir bakış açısı edindim. Ama yine de biraz rahatlamış hissediyorum, bu his kalıcı mı, ya da iyi mi emin değilim. Bıraktım mı, vaz mı geçtim, olması gereken buydu diye mi böyle olmayı seçtim, inanın bilmiyorum daha...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder