Öğleden sonra Bostancı motor iskelesinde buluştuk-istikamet Büyükada!
13. İstanbul Bienali'nin belki de en heyecan verici işini burada göreceğiz.
Hem bahara kadar son ada ziyaretimiz olabilir, tadını çıkaralım öyleyse!
Buradan Splendid Otel'e geçtik. Eski gazete kupürleri ile telefon santrali, Atatürk'ün dans ederken bir fotoğrafı bulunan çok özel bir mekan. Yüksek tavanlı beyaz duvarları, koruyarak sakladıkları zarif ve gösterişsiz eski mobilyaları, avlusundaki Mısır esintisi ile kendine özgü bir atmosferi var. Üst katta Troçki'nin bir konuşmasının perdeye ve pencerelere yansıtılarak karışık sesler, imajlarla yeniden düzenlendiği tuhaf ama akılda kalıcı bir çalışma vardı.
Kısa bir tırmanışın sonunda Rizzo Palas'a ulaşıyoruz; 19. yy.da inşa edilmiş bu harika ahşap ev artık bakımsızlıktan harap olmuş.
Bu kadar güzel bir evin sahipsiz kalması beni çok üzdü, keşke burası bizim olsaydı, diye düşündüm. Daracık merdivenlerden çıkılan kulesinden adayı gözlemek nasıl olurdu?
Hem bir Doğu Avrupa stili, hem de sanki biraz tropik havası olan bu oteli işletmeyi ne çok isterdim!
Kışın boşaldığında, seslerin yankılandığı koridorunda yürümeyi, geceleri korku hikayeleri okumayı...
Bu bienalin hemen tüm işleri; sergilendikleri yerlerle birlikte anlam kazanıyor. Hatta diyebilirim ki pek çoğunu başka bir yerde sergilenseler hiç merak etmeyebilirdim. Bahaneyle İstanbul'u gezdirdiği için minnettarım.
Bir gün adada bir evimiz olur mu? Dilek tutalım en yakın kayan yıldızda...
Onları geride bırakmakta zorlandık, sürekli kalmalarını umduk.
Bu akşam güzel bir rakı&balık sofrasını bizim kadar kimler hak etmiştir?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder