2100

(24 MART SALI)

Eve geri geldim!
Ama hala kendime gelemedim.

Bugün ben, insana en çok acı verenin memleketten ayrı kalmak olduğunu bir kez daha anladım.
Her ot toprağında bitiyor, şüphesiz. Uzak diyarlarda sürgün yaşamanın ağırlığını hayal edebildim bugün.

Burası çok güzel-her şeye rağmen en güzel!
Uçağa biner binmez peynir zeytin yedim, bir güç geldi. İstanbul semalarına girer girmez resmen yüzüm güldü. Bir daha o tuhaf kokuyu duymayacak olmak, her ne kadar eğlenceli geçse de beni çok rahatlattı. Bu geve yatağımda rahat uyuyacak olmak, yarın simit yiyebilecek olmak...

7 gündür bir ileri iki geri giden hastalığım bile geçiverdi.
Çünkü evimdeyim.