1570

(11 EKİM CUMA)

O kadar berbat kabuslar gördüm ki!
Korkuyorum...

Senle ve birkaç arkadaşımızla tatile gitmişiz, deniz kenarına. Sen; kendini uzaklaştırıyorsun benden. Öyle ki; beni arkadaşlarımla bırakıp ayrı bir oda tutuyorsun, rahat bırakayım diyorum önce. Sabah bir bakıyorum denize inmemişsin, merak edip arıyorum, otobüste oturuyorsun.
"Ne işin var burada, otobüste oturmaya mı geldin? Gel denize girsene!" filan diyecek oluyorum, ama sen sen değilsin.
Sen bambaşka biri olmuşsun, panikliyorum. Saçma sapan konuşuyorsun, anlayamıyorum, başını elime alıp sarsıyorum, tokatlıyorum, kendine gelmiyorsun bir türlü.
Delirmiş gibisin, ne cevap verdiğini tam hatırlayamıyorum şimdi, ama sen sen değilsin, asıl olan bu.
Anlıyor musun nasıl paniklediğimi?
Tatilde denize girmek yerine otobüste oturmak ne kadar mantıklıysa, şimdiki tavrın da o kadar mantıklı geliyor bana işte.
Senin yapacağın bir şey değil gibi geliyor, anlam veremiyorum ve yakından tanıdığım birinin yabancıya dönüşmesinden çok korkuyorum.