(4 EYLÜL PAZARTESİ)
Kalbim kırık, küskün hissediyorum.
Espresso'nun eski fotoğraflarına baktım, suçlulukla ağladım. Onu veterinere 3-4 günlüğüne bırakırken içimden geçmişti ya kaybedersek diye, yine de beklemiyordum hiç. Bu kadar zaman dayandı, yavaş da olsa iyileşiyor sanıyordum. Bizden ayrı, kafeste öldüğüne çok üzüldüm. Vedalaşırken bizi beklemesini, mamasını yemesini tembihlemiştim ve gözlerimin içine bakmıştı anlar gibi. Son bakışmamız kalbimde kaldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder