(3 AĞUSTOS PERŞEMBE)
Bakıcımız sabah geldiğinde kendimi ona daha kızgın hissediyordum, özellikle ne kadar çok üzüldüğünü, evde ağlayıp fenalaştığını filan anlatmasına sinir oldum. Olayı anlattığında eşinin kızdığını söylemesi... Önemli olan onun üzülmesi değil çünkü; 1.5 yaşında bir bebeğin tamamen onun hatası sebebiyle acı çekmesi ve belki travmatize olması. İnsanlar kendilerini ne kadar önemsiyorlar böyle? Bu nasıl bir ego gerçekten? Şimdi ne yapmalıyım, onu mu teselli edeyim?
Bütün gün işimin koşturmacamın arasında bir de şimdi; acaba yeni birini mi bulmalıyız, nereden bakarız, yeni gelen ya daha kötü çıkarsa, gibi sorular aklımda döndü durdu. Konsantre olamıyorum hiçbir şeye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder