Dün geceki ayrılıktan sonra sabah erkenden uyanıp kahvaltı hazırladım; içim kırık dökük...
Dokunulunca ürken köpekler gibi kendime kapandım bugünlerde, sarılınca ağlamaya başladım.
Güneş açınca kendime biraz daha güveniyorum ve heves ediyorum güzel günlere, akşam yine çöküp kalıyorum ve derin kuyulara yuvarlanıyorum.
Hayat bana çok da iyi davranmıyor sanki son zamanlarda...
Hiçbir şey eskisi gibi değil, konuşmaya bile vakit yok artık.
O kadar çok eksik kalıyor ki bazı duygular hayatımda, geceleri rüyalarda yaşamaya çalışıyorum.
Uyanınca tekrar aynı kısır döngüye başlıyorum, adı hayatım olan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder